Met twee casts, waarbij de rollen van Marty, Gloria, Melman en King Julien verschillen, brengt Greg & Baud Madagascar, A Musical Adventure Jr op de planken. Voor het eerst te zien in Nederland, dus een primeur, en ook de planken zijn nieuw. Na jaren in het Kwadrant Theater gespeeld te hebben, is nu het Q-seum de speelplek. Een kleiner theater, knus als je eenmaal binnen bent. En net als bij het eerste Kwadrant-bezoek, moet je even zoeken om dit op een industrieterrein verstopte theatertje te vinden.
De theatervoorstelling volgt vrij trouw de tekenfilm. Het is prettig om deze gezien te hebben: je bent dan wat meer vertrouwd met de karakters, en je verbaast je dan wat minder over een verhaaltwist die nu wel heel snel wordt genomen.
De voorstelling start in de dierentuin van New York, waar pinguïns al met een ontsnapping bezig zijn, en zebra Marty last heeft van een midlife crisis, niet weet of hij nu wit met zwarte strepen is, of zwart met witte en droomt van rennen over de vlaktes. Hij wil weg, maar zijn vrienden Alex, Marty en Gloria zien dat als een schrikbeeld. Alex, de koning van de dierentuin, die elke dag lekker zijn biefstukje krijgt, wil absoluut niet weg. En Melman, die elke fobie heeft die je maar kunt verzinnen, is helemaal doodsbenauwd: hij zou alle afspraken met de specialisten missen. Maar Marty ontsnapt, en zijn vrienden gaan hem zoeken. Als ze eenmaal in Central Park Marty hebben gevonden, worden ze gevangen, en op een schip naar Afrika gezet. Ditzelfde schip wordt overgenomen door de pinguins, en de vier vrienden slaan bij een rare manoeuvre overboord, en drijven naar… Madagaskar. Daar belanden ze bij de maki’s van koning Julien, die wel wat ziet in deze vier vreemden. Vooral Alex lijkt een prima bescherming tegen de voezie’s (fossa, een soort roofkatten), die hen verslinden. Maar een leeuw houdt niet van zeewier op een stokje.
Een dierentekenfilm overzetten naar een mensenmusical is altijd lastig. In hoeverre laat je de personen lijken op het figuur, want hoe meer je iemand inpakt, des te minder kan hij zijn emoties acteren, The Lion King is natuurlijk een mooie oplossing, en ook hier zijn de gezichten voor het overgrote deel vrij gehouden. Dat betekent wel dat, kijkend naar het hoofd, het nijlpaard niet herkenbaar is, maar het kostuum en de eventuele wetenschap vooraf, dit voldoende duidelijk maakt.
Gevolg is dat de spelers hun rol lekker kunnen spelen, en dat ook doen. Jasper OIde Dubbelink bijvoorbeeld speelt de dromerige Zebra erg lekker, al is zijn zang wat minder sterk. In de cast die wij zagen speelde Quinen van Woggelum een ontwapenende en vertederende Melman, regelmatig lijdend onder alle fobieën. Daryn Rumambi maakt van Gloria een sterke soul-babe en Martin Bouman is prima als Alex, de leeuw, die moet vechten tegen het hongerinstinct dat de wildernis bij hem oproept. King Juliën steelt in de tekenfilm de show op het moment dat hij aantreedt; ook Jelmer de Groot weet deze quasi-intelligente leider van de Maki’s met een enorme dosis humor te spelen.De liedjes zijn lekker en speciaal geschreven voor de musical (George Noreiga en Joel Someillan), met natuurlijk wel de bekende hit “I Like to Move it”; mooie en aanstekelijke songs. Grappig is dat in de Central Park muziek riedeltjes van andere songs te horen lijken te zijn: het xylofoon-deuntje van An Englishman in New York van Godley & Creme bijvoorbeeld, maar ook Pure Imagination uit Charlie & the Chocolate factory.
In het verleden was de zwakte van Greg & Baud nogal een de dans. Dat kan niet gezegd worden van deze Madagaskar. Er wordt energiek, en behoorlijk synchroon bewogen, wat een feestelijke sfeer oproept. Decors zijn er niet: alle locaties worden met projecties aangegeven. Een techniek van nu, die niet helemaal de charme van echte decorstukken weet te evenaren.
Wie dus in de regio Zoetermeer nog een leuke middag- of avondvullend programma zoekt, kan deze Madagascar zeker overwegen. Grappig, energiek, soms vocaal sterk, en leuk geacteerd door de jonge cast.
