Er is in Nederland veel theater voor de jeugd, waaronder ook weer een aantal musicals. Er zijn een aantal vaste producenten, die met een voorspelbaar aanbod de markt domineren. In deze markt zette Langhout Theaterproducties vorig jaar een eerste stap met “De Nieuwe Kleren van de Keizer”. Weer een product dus die een sprookje als basis gebruikt, maar wel één die het over een andere boeg gooit. Want uitgangspunt lijkt niet alleen het kind te zijn, maar ook de begeleidende volwassenen in de zaal. Ook in deze nieuwe “De Prinses op de Erwt” zit boordevol grappen, waarvan er een behoorlijk deel alleen door volwassenen zullen worden begrepen. Bijvoorbeeld als de rijdende rechter door de koning wordt geciteerd, of als een Prinses van Bourbon tot Saroma blijkt te heten.
De Prinses op de Erwt, als sprookje van Anderson, is een vrij kort verhaal, dat niet voorstelling vullend is. Dus betreft ook deze voorstelling een verhaal dat raakvlakken heeft met de bronvertelling, maar vooral een eigen avontuur is. Als de voorstelling begint is de erwt een museumstuk, dat hoort bij de geschiedenis van het huidige koningspaar. De koning is moe geregeerd, en wil dat zijn zoon Koen de rol overneemt. Eén probleem: de aanstaande koning moet getrouwd zijn met een prinses, en de prins vind meisjes (en vooral hun gedrag) stom. Maar als de prins niet trouwt, neemt de nare zus van de koning, Gruwelina, de macht over, en daar zit niemand op te wachten. Nou ja, Gruwelina zelf natuurlijk, en haar P.A. P.A.? De lakei van de koning komt er achter dat een Pie Ee gewoon een vrouwtjeslakei is. Dus de koning trommelt alle prinsessen op die in aanmerking komen (via de koninklijke groepsapp), en prins Koen staat voor een lijdensweg. Hij ontvlucht het paleis en rent het bos in. En daar ontmoet hij precies een meisje dat niet zo is als al die anderen, Annabel. Een stoere die van een rijdende wagen is afgesprongen. De onderlinge strijd en stekeligheden ten spijt, wij als publiek zien natuurlijk precies ontstaan wat er moet ontstaan. Een vertelling waarin de erwt uiteindelijk het laatste oordeel velt.
m
Een overwegend jonge cast speelt de voorstelling met verve. De (overig spaarzame) momenten van publieksinteractie moeten nog wat inslijten, maar verder wordt er heerlijk gespeeld. Hans Langhout speelt de koning met een Sinterklaas-achtige waardigheid, maar blijkt af en toe ook de snedigheid te hebben die de goedheiligman de laatste decennia kenmerkte. Zijn eega heeft de dictie van Beatrix, en Annebeth Moolenburgh kan zich verder lekker uitleven in een aantal andere vrij hysterische rollen. Brian Verhagen wordt als lakei aan het hof doorgaans wel redelijk behandeld, maar is toch nogal vaak de klos. Zeker bij de prinsesseninvasie, die we gelukkig alleen maar horen.
Sanne Franssen speelt vol verve de lekker slechte Gruwelina, waarvan iedereen ook nog weet te melden dat ze lelijk is. Dat moet dan wel een beschrijving van haar karakter zijn, want lelijk ziet ze er zeker niet uit. Boosaardig is zeker wel, wat zich uit als ze besluit voor haar aanstaande inhuldiging konijnenbont te gaan dragen, en deze konijnen zelf wil vangen. Een vergelijking met een bijna naamgenote doemt hier natuurlijk wel op, al zijn konijnen geen stippeltjeshonden. Natuurlijk zijn deze konijnen in de voorstelling van een hoog knuffelgehalte, en kunnen ze praten. Prins Koen is nog een redelijk speelse jongen met een stoere wil en een iets minder stoere uitvoering. Het is een type rol die Joost Kramer eerder speelde, en ook hier brengt hij het er weer goed van af. Dan weer herkenbaar dwars, en dan weer ontwapenend. Dat Annabel heel geschikt is als partner blijkt onder andere aan dezelfde soort fantasie, als ze beiden op verschillende momenten met een lichtzwaard spelen. Maar Femke Hermans is speelt ook overtuigend een niet-prototype-meisje meisje.
De liedjes zijn ondersteunend,;de melodieën hebben niet een groot oorwurm gehalte. We herkennen onder andere wat country-klanken, als de prins de wijde wereld in gaat. De songs worden redelijk tot goed gezongen. De teksten zijn creatief, zeker in de rijm. Her en der zijn er wat geluidseffecten, zoals de donder die te horen is als er over Gruwelina wordt genoemd. Dit laatste horen we zelfs zo vaak, dat de koning de geluidsman het op een gegeven moment verbiedt te gebruiken.
Het podiumbeeld is vrij sober, en dat wreekt zich wat bij dit vrij brede podium. We zien leuke gekkigheden, als een boomstronk waar je je rotzooi in kwijt kan, en decorstukken, die met een halve draai van paleis ineens bos zijn. Dit is maar deels geslaagd. Met name de vierkante zuilen zijn niet echt overtuigend als boomstronk. De breedte wreekt zich ook als er gedanst wordt op het podium. Meestal zijn dit maar twee spelers (met alle dubbelrollen zijn de anderen ongetwijfeld bezig met het wisselen van rol), en het geheel oogt dan allemaal nogal mager. Er zitten immers geen stuntdansers in de cast, die met een spectaculair optreden de aandacht kunnen vasthouden. De kostuums zijn daarentegen prachtig. De chique koninklijke gewaden doen wat Eftelings aan, en ook Gruwelina is in haar jurk een prachtig plaatje. De konijnen hebben een hoog knuffelgehalte, en worden, ondanks de beperkte mogelijkheden, leuk gebruikt. Vooral de springende op een stok geeft een leuk effect.
“De Prinses op de Erwt” is een voorstelling die het vooral moet hebben van het geestige script, en leuk spel, waarbij de mooie kostuums een pré zijn. Er zit veel humor in, veelal door de verwijzingen naar de tegenwoordige tijd. Het zijn geen platte dijenkletsers, maar het moet wel heel gek lopen wil je niet heel regelmatig met een vette glimlach in de zaal zitten.
“De Prinses op de Erwt” speelt tot halverwege mei circa 30 keer door heel Nederland.
