De jaren ’70 laten zich voor wat betreft musicals en de ontwikkeling van het genre het beste duiden als de grote ontdekking van de rockmuziek als basis om verhalen op het podium te brengen. Zo deed Jesus Christ Superstar bijvoorbeeld het Christendom op zijn grondvesten schudden en zaten zowel voor- als tegenstanders van deze film en later rockopera met verbazing te kijken naar wat er gebeurde. In dezelfde periode ontvouwde zich in Londen een soortgelijk scenario: op een vriendelijke zomervooravond propten ongeveer 60 mensen zich in het Londense Theatre Upstairs aan het Royal Court. Niet wetende wat hen te wachten stond: Rocky Horror Show verdeelt het publiek sinds die avond in Londen in absolute fans die de hele wereld afreizen om de show met heerlijke rockmuziek zo vaak mogelijk te zien en mensen die het beneden alle smaak vinden. Ook in landen als Spanje en Australië is de voorstelling uitgegroeid tot een absolute culthit met fans die de voorstelling woordelijk mee kunnen praten. Hoe Nederland gaat reageren op deze ‘ode aan schijt hebben’ gaan we vanaf nu ontdekken. De Graaf&Cornelissen Entertainment hebben de show naar Nederland gebracht en deze ging donderdag 29 juli in ITA in première en is komend najaar te zien door het hele land.
Rocky Horror Show vertelt het verhaal van Brad en Janet (Samir Hassan en Esmee Dekker zijn volledig op hun plek in hun rollen), een pas verloofd stel dat bleuer dan bleu is. Op weg naar Dr. Scott (Barry Beijer) krijgen ze een klapband en ze besluiten aan te bellen bij een kraakpandachtig theateretablissement (zoals Erik Brey het in zijn rol als beschouwend rustpunt/verteller noemt). Ze worden vanaf dan meegezogen (in de letterlijke zin van het woord) in een krankzinnige en hitsige avond waarin zij hun eigen seksualiteit ontdekken, waar iedereen schijt lijkt te hebben en doet waar hij/zij zin in heeft. Deze hedonistische anarchie wordt aangevoerd door de geschifte dokter Frank-N-Further (Sven Ratzke) die met zijn blonde gespierde supercreatie Rocky (Yoran de Bont) niet alleen zijn eigen lustgevoelens tracht te bedienen, maar blijkbaar ook zijn entourage van dienaren en aliens weet op te winden met deze toyboy.
De voorstelling is ook in Nederland een ongekende tour-de-force van excentriciteit en geiligheid. De vertaling van Jeremy Baker is daarbij spitsvondig geestig en dienend tegelijkertijd. Bij dit soort ‘high energy’-voorstellingen is er altijd een gevaar dat de boel ontspoort en totaal ongeloofwaardig wordt. Dit is geenszins het geval bij deze versie van Rocky Horror Show. In al het absurdisme wordt er, in een retestrakke regie van Martin Michel en fijne choreografie van Chiare Re, wel degelijk waarachtig gespeeld door de complete cast in zowel de hoofdrollen als ensemble (muzikaal omlijst door die geweldige rockmuziek waar deze cast en live band zeker raad mee weten). Men gaat volledig de grenzen van het betamelijke over, maar houdt het wel volledig in de hand. Heel knap dat de cast en regie deze balans hebben weten te vinden. Daarbij kent de voorstelling ook echt wel een moraal die vandaag de dag maar weer eens zeer actueel is: wees wie je wilt zijn en trek je niets aan van wat anderen van je denken. Heb schijt!
Dat schijt hebben vindt niet alleen plaats op het toneel. De voorstelling is beroemd en berucht om zijn publieksparticipatie: confetti vliegt door de lucht en boterhamzakjes blijken prima materiaal om een klapband te imiteren. Alleen al hierdoor zit je als publiek continu op het puntje van je stoel. Het premièrepubliek verzaakt deze voorstelling dan ook niet. Men heeft duidelijk behoefte aan een avond zonder regels, nadat we anderhalf jaar nauwelijks iets mochten. De voorstelling wordt daarmee één grote broeiende en pompende groepstherapie met de cast als dolenthousiaste, doldwaze en dolenergieke therapeuten. Spannend wel om te gaan merken of de voorstelling door het hele land gaat aanslaan bij het Nederlandse publiek dat weinig bekendheid en geschiedenis heeft met deze cultvoorstelling. Dit maakt het des te moediger dat de producenten deze voorstelling brengen komend jaar.
Middelpunt van deze groepstherapie is Sven Ratzke in de rol van Frank-N-Further. Ratzke is in deze rol de verpersoonlijking van schijt hebben en is uitdagend en sensueel. Toch kleeft er iets duisters aan hem en Ratzke weet dat met mysterieuze precisie en timing neer te zetten. Het gespeel met taal heeft wel als consequentie dat hij niet altijd even goed te verstaan is. Tegelijkertijd komt dit de ongrijpbaarheid van Frank-N-Further ook wel weer ten goede. Frank-N-Further vindt in deze voorstelling een bont gezelschap aan zijn zijde, waaronder zijn doodsimpele dienaar Riff-Raff (met aanstekelijk plezier en ontwapenend spel neergezet door Raymond Kurvers en diens zus Magenta (uitstekend gespeeld door Ellen Pieters die in deze gortdroge, komische rol weer een andere kant van zichzelf laat zien). Zoals gezegd azen de meeste personages behoorlijk op Rocky, gespeeld door Yoran de Bont. Met een combinatie van aandoenlijke verwondering, onhandigheid en perfecte lichaamsbeheersing weet De Bont van Rocky een heerlijk personage te maken.
Met Rocky Horror Show heeft Nederland de komende maanden een uitstekende productie in de theaters staan die de potentie heeft om ook in ons land de cultstatus te vergaren. Een voorstelling die vele theaterwetten tart, speelt met de aan- en dan weer afwezigheid van de vierde wand, de B-sciencefictionfilms en horrorgenres compleet op de hak neemt en als een razende en pompende wind door de zalen zal gaan. Droom er niet over, ga gewoon!