Saturday Night Fever is een bevreemdende mix van twee werelden. De harde realiteit van het Brooklyn van de jaren 70 staat haaks op de extravagante disco avonturen die de hoofdpersonen meemaken in de 2001 Odyssey. Tony Manero (Joey Ferre) vecht voor een betere toekomst, maar zit gevangen in een waardeloos baantje bij een verfwinkel en een gezin dat vooral tegen elkaar lijkt te schreeuwen. Maar op zaterdagavond betaalt hij 30 dollar voor een entree bewijs tot zijn droomwereld: de disco. Daar weet hij alle vrouwen te imponeren met zijn soepele dans en arrogante openingszinnen. Daar kan hij de koning zijn, terwijl hij de rest van de week moet knokken voor zijn bestaan.
De wereld van Saturday Night Fever is hard en onaangenaam. Op dit moment is er een ware hausse aan jaren 50 series, mode en muziek waarin het verleden vooral aangenaam en beschaafd lijkt. De jaren 70 van Night Fever zijn andere koek: je buigt voor je baas en je ouders, seks heb je met zoveel mogelijk meisjes (in een auto waarvoor vooraf een schema wordt gemaakt of lekker achter elkaar met hetzelfde sletje onder een brug) en de buitenwereld lijkt altijd ruzie met je te zoeken. Niemand stijgt boven zichzelf uit, niemand heeft realistische dromen. De show is bevolkt met nare mensen die alleen op zaterdag iets laten zien van wie ze kunnen zijn.
Geen makkelijke kost voor een musical, maar gelukkig is daar de onweerstaanbare muziek van de Bee Gees. Als die begint te klinken lijkt de realiteit te verdwijnen en is het leven een feest waarin je vrij kunt zijn, kunt dansen en kunt liefhebben. De onvermijdelijke hits Staying Alive, Night Fever, How Deep is Your Love klinken als een klok in de show, al valt op hoe tenenkrommend de teksten af en toe zijn (vertaler Daniel Cohen doet zijn best, maar “De brug bij Broadway” Waar????).
De show valt of staat bij de vertolking van Tony Manero. Het Nederlandse publiek koos, via de talentenjacht die RTL organiseerde, in steeds kleinere getale voor Joey Ferre. Ferre heeft overduidelijk de looks voor de rol, maar komt eigenlijk op alle vlakken te kort om de show te kunnen dragen. Hij is het meest op z’n plek in de grote shownummers, maar stelt in de acteerscènes ernstig teleur. Hij lijkt maar één energie en kleur te kunnen spelen, waardoor Tony een arrogante eikel is en blijft. Ook qua zang zat Ferre er gisteravond een aantal maal pijnlijk naast. Deze grote, dragende rol komt gewoon te vroeg in zijn carrière en dat is jammer. Ferre heeft zeker talent, maar heeft vlieguren nodig om zijn plek op het podium te veroveren. Nu zie je hem de hele avond keihard werken, maar geloofwaardig is hij zelden.
Naast hem staat Noortje Herlaar als Stephanie Mangano, het meisje dat wanhopig probeert te ontsnappen uit het verstikkende Brooklyn. Herlaar heeft duidelijk meer ervaring op het podium, maar ook zij blijft hangen in een eendimensionale interpretatie van haar rol. Er is weinig chemie tussen haar en Ferre, waardoor de op zich best geestige dialogen nergens lucht en sprankeling krijgen. Het is lastig voor te stellen dat Tony zo verliefd wordt op deze koele tante.
Laurie Reijs speelt Annette, het meisje dat niets liever wil dan met Tony naar bed gaan. Keer op keer biedt ze haar lichaam aan, om uiteindelijk afgewerkt te worden door Tony’s vriendengroep. Een onluisterende rol, die door Reijs ietwat ongemakkelijk wordt neergezet, alsof ze zelf moeite heeft deze rol te spelen. Hierdoor is het voor het publiek lastig met haar mee te leven.
Dat lukt wel met Karel Simons, die een indrukwekkende Bobby C speelt. Hij zit gevangen in een relatie met een meisje dat hij zwanger heeft gemaakt. Hij vraagt iedereen om hulp en je ziet zijn wanhoop groeien. Simons kan fantastisch dansen en weet in zijn grote nummer “Radeloos” moeiteloos een gevoelige snaar te raken.
De vriendengroep van Tony wordt verder gevormd door Double J (Lars van Sermond), Joey (Alessandro Pierotti) en Gus (Daniel Vissers). Zij vormen een dynamisch kwartet samen met Simons en dansen de sterren van de hemel. Vooral Pierotti is indrukwekkend en menigeen verzuchtte gisteravond dat het Nederlandse publiek het deze keer wellicht bij het verkeerde eind had gehad.
Het absolute hoogtepunt van de avond is de dans van Ivan Paulovich en Iris Meeusen tijdens de wedstrijd in de Odyssey 2001. Hun Latin moves doorbreken de tamelijk eentonige choreografieën van Chris Baldock en brengen het publiek terecht in extase. Ze worden aangekondigd door de pijnlijk niet grappige DJ Monty van Rogier Komproe.
Het is regisseur Carline Brouwer niet gelukt om Saturday Night Fever te voorzien van een lekkere portie humor en lol. Op bijna alle grappen volgde gisteren een dodelijke stilte, waardoor de show ongemakkelijk en zwaar aanvoelde. Alle personages lijken zich vooral schreeuwend door de scènes te begeven, waardoor de woede en frustratie uiteindelijk niet geloofwaardig zijn. Cliché volgt op cliché en alles wordt door overmatige handgebaren extra benadrukt. Er wordt veelvuldig naar hart en hoofd gegrepen om aan te geven hoe lastig de hoofdpersonen het hebben. Je snakt als publiek naar een rustmoment , maar in de oorverdovende productie komt dat helaas nooit.
Als na het slotbeeld (een zoveelste freeze) de megamix losbarst, komt het bijna nog goed. Het prachtige decor wordt nog eenmaal als troef ingezet en via de backtrack klinken de Bee Gees nummers sappig, lekker en opwindend. Alsof we de narigheid van de vorige 2 uren maar snel moeten vergeten en dat deze 7 minuten zijn, waar Saturday Night Fever over gaat. Maar daar trappen we dan allang niet meer in.
De Dailymotion-versie van deze reportage:
