Tot vorig jaar bracht Deep Bridge een eigen versie van een van de voorstellingen van Van Hoorne Theaterproducties. Ditmaal is er gekozen voor een geheel nieuwe show, geschreven door Stany Cretz. Hij is bij alle voorstellingen betrokken, dus wie onlangs een voorstelling van Deep Bridge zag, weet wat hij kan verwachten: een voorstelling waarbij humor het belangrijkste is. Dat kan heel goed uitpakken, zoals bij het hilarische Spamalot, maar ook minder, zoals bij La Cage Aux Folles, waar de humor alle emotie uit de voorstelling heeft gezogen. Bij Sneeuwwitje pakt het goed uit, al zitten er zeker ook grappen in van het goedkoopste (en minder grappige) soort.
Het verhaal wordt verteld door Sneeuwwitje zelf, of moeten we Sneeuwwitteke zeggen, wat ze zelf het liefste hoort. Ze begint tussen de kleedrekken, opdat wij als publiek (hoegenaamd) haar kleding kunnen uitzoeken, en verhaalt over de grote overeenkomsten tussen haar een Assepoester. “Hotter than my daughter” is haar favoriete programma, een voorkeur die haar stiefmoeder Frida niet deelt. Het blijkt dus een heel actuele versie. Veel van de magie uit het sprookje blijkt in deze versie iets minder magisch. De spiegel verhult gewoon een dame, die nog steeds wel alwetend is en de waarheid moet zeggen. De ‘prins’ is een slager die Jos de Prins heet. En de dwergen, die nog maar met 2 en niet heel erg klein zijn, runnen een (slechtlopende) herberg en gaan op een gegeven moment vegan snacken.
Frida heeft een knecht, die haar naar de mond praat, maar zeker niet op haar hand is. Als hij Sneeuwwitje weer eens zweepslagen moet geven, faken ze dit vol vuur. Als hij de opdracht krijgt om Sneeuwwitje te vermoorden, doet hij dit uiteraard niet. En als het probleem van het meenemen van haar ingewanden vervolgens ter sprake komt en de langslopende dieren te schattig zijn om te doden, komt gelukkig de slager langs met in zijn bakfiets alle ingewanden die nodig zijn. Floris weet het nog even te rekken door de plaats van de spiegel in te nemen, maar uiteraard komt Frida er toch achter.
De cast speelt hun rollen uitstekend. Maureen Vanherberghen is een eigentijdse, bijdehante Sneeuwwitje, die ook nog eens lekker zingt. Aaron de Veene is ontwapenend als de wat verlegen, verliefde slager. Laurenz Hoorelbeke en Jasmine Jaspers hebben als Titus en Fien de afgelopen jaren al menig voorstelling gedaan, en die chemie is ook hier weer duidelijk te zien. Jaspers speelt met de nodige vanzelfsprekendheid de door haar eigen schoonheid verblinde slechte stiefmoeder, en Hoorelbeke is ook solo enorm geestig. Hij klikt ook goed met Charlotte Campion, de vrouw achter de spiegel, die ook voor vocaal vuurwerk zorgt. Het laatste duo is eveneens goed op elkaar ingespeeld: Steve de Schepper en Thomas van Achteren als dwergen Flinker en Stinker.
Op sommige grappen valt wel wat af te dingen. Niet iedereen heeft natuurlijk hetzelfde gevoel voor humor, maar toch. Geestig is het zeker als de dwergen zeggen dat de andere vijf zijn vertrokken naar Daens, maar als de namen van de overige vijf eerst vier rijmende namen bevat en vervolgens de naam van een bekende Vlaming wordt genoemd is dat eerder afgezaagd en flauw. De beste grap zit overigens in het verhaal zelf, als de stiefmoeder met haar appels op stap gaat.
De voorstelling heeft een strakke regie (Mart van den Hout) en lekker veel vaart. Muzikaal wordt er uit vele vaatjes getapt. Componist Ad van Dijk heeft een aantal goed in het gehoor liggende songs geschreven met onder andere “Samen” een aanstekelijk dans- en springnummer , maar ook de broodnodige ballad. Sla Met Spekjes En Met Geitenkaas dan weer pure rock ‘n; roll en ook pastiche wordt niet gemeden: er is een stuk dat wat aan the Phantom of the Opera doet denken, terwijl op een ander moment Spamalot’s Fish slapping song te binnen schiet. Het decor oogt vrolijk, maar ook wat kinderlijk. Ook het op- en afrijden van de decorstukken gaat wat moeizaam. De choreografieën (Thalisa Mintiens) ogen dan weer wel spetterend, en worden door het ensemble goed uitgevoerd.
Sneeuwwitje is een leuke voorstelling voor jong en oud. De jongere kijkers zien een leuk avontuur, op basis van het verhaal dat zij natuurlijk ook allemaal al kennen. Er zijn voldoende momenten van interactie, zoals “moet Sneeuwwitje van de appel eten?”, met soms verrassend resultaat tot gevolg. Iets waar de cast dan weer leuk op inspeelt. De ouderen zien de vette knipogen naar allerhande eigentijdse fenomenen, en genieten op een ander niveau. Het duurt waarschijnlijk net wat te lang voor de echt jonge kinderen, maar iedereen die van wat absurditeit en humor houdt heeft aan Sneeuwwitje een leuke middag uit. We mogen zelfs stellen dat het voor volwassenen een van de leukste sprookjesvoorstellingen is die in Vlaanderen te zien is geweest. Zoals gebruikelijk in Vlaanderen zijn de speeldagen beperkt, dus wie naar Gent, de Panne of Hasselt wil gaan om te komen kijken, plant zijn bezoek beter goed.
