Vrijwel iedereen in de zaal heeft vooraf zijn best gedaan. De dresscode ‘ugly christmas’ is vrij trouw gevolgd, en dat maakt dat, ondanks dat we nog meer dan een maand op kerst moeten wachten, er toch al wat van die typische sfeer is aangewakkerd. Dat is hard nodig, want Snowponies draait volledig om de zaken die raken aan het kerstgevoel.
Net als de eerdere Showponies-voorstellingen is Snowponies een revue. Ingeleid door Alex Klaasen (Santa Klaasen) zelf in een zak-kostuum. Wat volgt zijn onder meer dansende kerstbomen en ragoutbakjes, demonstrerende kerstelfen, een rendier in een verkeerd lichaam en ongemakkelijke kennismakingen tijdens een kerstdiner en op een kerstmarkt.
Grappig is de Nederlandse Mariah Carey, die even goed of eigenlijk beter kan zingen. Zo hoog zelfs dat je er een getraind oor voor nodig hebt, en dus blijft erkenning uit. De transrendier sketch speelt mooi met vooroordelen, en kent wat verrassende wendingen, die goed uitpakken. Maar soms blijft het bij een goed idee, maar blijkt de uitwerking niet spannend genoeg. “Ik smelt als ik je zie” is inderdaad een fraaie tekst voor sneeuwpoppen, maar wat volgt blijkt minder boeiend. Wie niet van publieksparticipatie houdt moet de eerste rijen vermijden: kans is dat je persoonlijk wordt aangesproken. Voor hen zal de kerstdiner scene, waarbij Daniel zijn nieuwe vriend mee neemt naar het kerstdiner van zijn familie ook extra ongemakkelijk aanvoelen, of dit nu doorgestoken kaart is of niet.
Hoogtepunt is een bewerking van Wim Sonneveld’s Het dorp. De sfeer van het nummer blijft, maar het gaat nu over de nostalgie van een kerstminiatuurdorp, in contrast met alle moderniteiten die ze tegenwoordig verkopen. Een werkelijk prachtige mengeling van humor en nostalgisch sentiment. Het grootste deel van de voorstelling wordt in beslag genomen door een feuilleton rond het kerstverhaal, met alle cliffhangers en onrealistische wendingen die bij een soap horen. Helaas zijn de echt originele grappen schaars, en is het geen puntje-van-je-stoel beleving.
Wat zeker wel helpt is het enthousiasme wat van het podium komt. Zowel Alex Klaasen zelf, als zijn vijfkoppig ensemble genieten zichtbaar van wat ze doen. Met jong talent Pepijn van den Berg en Myrthe van der Vuurst De Vries, gecombineerd met de ervaring van de iets oudere Renée De Gruijl en Lucas Schilperoord kunnen de sketches ook geloofwaardig worden gespeeld. Tussen Daniel Cornelissen en Alex Klaasen was in Showponies 2 al een klik, en die chemie is ook hier weer goed te zien. De vele snelle kostuumwissels dwingen respect af.
De muziek is gecomponeerd door Jan en Keez Groenteman, die deze ook zelf spelen, als Os en Ezel in de stal op het podium. Het levert een soundtrack op van aangename songs, zonder echte uitschieters.
Het enige aan de voorstelling van constant hoog niveau zijn de beelden die het oplevert. Een fraai decor op basis van de houtsneden die je veelal op kerstmarkten kunt zien, fraaie kostuums en aansprekende choreografieën, waarbij vaak geleend is van de musicalklassiekers.
Met de revues Showponies en zeker Showponies 2 heeft Alex Klaasen de lat hoog gelegd. Deze Snowponies weet af en toe dit niveau te halen, vaak veelal ook niet. Het voelt meer aan als een gethematiseerd tussendoortje. Eentje die vast beter smaakt als de kerstsfeer echt is toegeslagen en je de meligheid van deze voorstelling beter plaatst, en dus kan waarderen.
