Het is al enige tijd geleden dat we een musical van Storytellers mochten aanschouwen. Twee jaar lang ging de Buytenpark-productie niet door, en recent ging ook nog een streep door de nieuwe bewerking van De Vliegende Hollander, omdat de gemeente de vergunning niet verleende. Maar in de stralende zon ging woensdag de voorstelling Napoleon in première. Dat wil zeggen, die van cast rood. Cast blauw heeft drie andere hoofdrolspelers, en zij mochten donder
dag voor het eerst aan de bak. Een waterbak dus. Voor het ongeduldige publiek was dit langer wachten in de tent met de bar, terwijl door een kier te zien was dat de plassen zo veel mogelijk werden weggewerkt. Uiteindelijk bleven deze avond de grote buien verder weg, maar droog bleef het evenmin. Waar het publiek op de overdekte tribune veilig tegen neerslag beschut zit, wordt de cast nat tot op vrij intieme plekken. Daar merk je als publiek verder niets van, want er wordt een geweldige voorstelling neergezet.
De musical Napoleon heeft een verleden. Oorspronkelijk ontwikkeld in Canada in 1994 was de voorstelling in 2000 ook in Londen te zien, met matig succes. Na enige tijd op de plank is besloten de voorstelling te herschrijven met Talleyrand in een vertelrol, met als resultaat Napoleon and the Devil. Het is slimme ingreep, die de voorstelling meer spanning en sjeu geeft, al is wel de vraag wie in deze voorstelling nu daadwerkelijk de hoofdrol heeft. Deze nieuwe versie beleeft nu in Zoetermeer de Europese première, gewoon onder de titel Napoleon. En komende week komt één van de oorspronkelijke makers zelf kijken.
De persoon Napoleon behoeft natuurlijk geen introductie, maar behalve zijn successen en mislukkingen als generaal komen de meeste mensen waarschijnlijk niet verder dan dat hij hield van ene Joséphine. De musical schetst een breder beeld. Hoe het begon met een verkeerde inschatting bij een opstand op Corsica. Hij wordt naar Frankrijk verbannen, waar hij zijn straf moet aanhoren. Het is zijn eerste ontmoeting met Talleyrand. Hij komt echter aan met plannen om Frankrijk tegen de Engelsen. Talleyrand beschouwt m als een nietsnut, maar als een generaal de plannen fantastisch vindt, verandert hij van mening, en beschouwt hem als zijn protégee. Ondanks dat Napoleon niet heel erg meewerkt – hij papt zeer tegen Talleyrands zin aan met de minnares van de machtige Paul Barras, een zekere Joséphine – weet hij Napoléon machtiger en machtiger te krijgen.
Wat Joséphine betreft, weten we uit de geschiedenisles, krijgt hij niet zijn zin. Het paar trouwt vlak voor Napoleons vertrek richting de oorlog. Joséphine, opportunistisch als ze is, neemt het in zijn afwezigheid niet zo nauw. In de oorlog dus succes, in de liefde moet er wat geheeld worden als Napoleon achter haar overspel komt. Intussen wordt Napoleon machtiger en machtiger, en kroont zich, als man van de revolutie, tot keizer. Waar deze eerste akte op smakelijke wijze een hoop bekende geschiedenis vertelt, is de tweede zeker zo interessant. Een flashback naar de jeugd van Talleyrand, en de oorzaak waardoor hij kreupel is, een grappige scène waarin Napoleon ervoor zorgt dat een trouwe luitenant toch met de dochter van een generaal kan komen, maar vooral ook waarom de Engelse titel toch zo gek nog niet is.
De drie hoofdrollen die cast Blauw vormen zijn zonder uitzondering prima. Josépine wordt met de nodige vocale kracht door Iris Langenberg (grotendeels) neergezet als een sterke vrouw. Mitchell van Rijn is eveneens een prima vertolker van de songs, en speelt zijn rol overtuigend, zeker in conflictsituaties. Juist omdat ze het zo goed doen voel ik mij wel een beetje schuldig om een gevalletje leedvermaak: als beiden in bed duiken onder een laken (met een landkaart erop) blijkt het laken echt doorweekt. Daarom gniffelen was niet zo aardig, maar wat zag het er geinig uit. De rol van Talleyrand is de terugkeer in Zoetermeer van Gijs Geers. Ooit stond hij zelfs in Soldaat van Oranje, maar een succesvol eigen bedrijf maakte professioneel optreden onmogelijk. En wat een genot is het om hem weer te zien en te horen. Een fraaie vertolking van deze manipulator.
De overige rollen worden in beide casts door dezelfde spelers vertolkt. Meest opvallend: Kenneth Fens als de broer van Napoleon, hem onvoorwaardelijk steunend tot hij principes verloochent en zich tot keizer kroont. Hij vertolkt een prachtige solo. Ook luitenant Anton wordt prachtig vertolkt door Wessel van Stuijvenberg, met als hoogtepunt zijn hartverscheurende scène tijdens de invasie van Rusland. Vaak geinig is het spionage duo dat Talleyrand van informatie voorziet. Met een generaal en keizer in de hoofdrol zien we natuurlijk een groot aantal massascenes. Gevechten, opstanden, het ensemble is waardevol, en het vuur en enthousiasme waarmee ze spelen terwijl ongetwijfeld de meest intieme delen zeiknat zijn geworden is bewonderingswaardig. Het kostuumontwerp is simpel. Vrijwel iedereen heeft een zwart basispak, dat met een accent verandert in bijvoorbeeld een burger of soldaat. Snelle wissels zijn dus mogelijk.
Het decor is vooral functioneel. Twee verhogingen aan weerszijden, eentje in het midden (waar tevens het live-orkest zit. Erboven nog een soort balustrade. Ervoor een enorme vlakte houtsnippers. Links en rechts van het orkest staan uitvergrotingen van schilderijen.
Een voorstelling maken over een historisch onderwerp maken is een risico. Wordt het geen saai overzicht van gebeurtenissen – een veredelde geschiedenisles oude stijl. Dat vermijden is in deze versie van Napoleon zeker gelukt. Het blijft boeiend van begin tot eind.
Voor vaste bezoekers van deze musicals is het nog goed om te weten dat de locatie iets is gewijzigd. Het nieuwe theater staat nu pal naast de skitoren van Snow World, en je moet ook daar parkeren. Let goed op bij het inparkeren en nog beter bij het wegrijden. Dan kom je ook niet in de verleiding door te rijden als je een andere auto raakt. (Mocht degene die dit vrijdag deed zich hierin herkennen: er was een getuige, dus je gegevens zijn bekend).
Onder beduidend betere weersomstandigheden zag ik ook cast Rood aan het werk. Het levert wat andere nuances op, maar ook met deze hoofdrollen is de voorstelling een genot om bij te wonen. De stemklank van Maarten Fluit is wat zachter en heser en speelt de rol van Talleyrand wat bedachtzamer. Frank van Putten vult de rol van Napoleon net iets impulsiever in. Zijn chemie met Malou van Stuijvenberg als Joséphine werkt goed, en beiden zingen uitstekend.
Deze tweede keer zag ik de voorstelling van een andere tribune, wat je op sommige scènes net een andere blik geeft. Dus eigenlijk moet je niet één maar twee keer gaan kijken. Mocht je denken: “Goed idee” Daarvoor is het te laat, want de kaarten voor de resterende vijf voorstellingen zijn inmiddels uitverkocht. Dit advies blijkt dus meer een “komt ie nu mee”
