Alice in Wonderland is een dankbaar verhaal voor films en theatervoorstellingen. Zo speelden de afstuderende studenten van de Frank Sanders’ Akademie voor Musicaltheater het stuk twee jaar geleden, was K3 te zien in een Studio 100 musical rond het verhaal, en speelde Opus One het stuk 10 jaar geleden. Maar ook het jeugdtheater zelf speelde ooit al eens Alice in Wonderland, net voor de eeuwwisseling, dus toen een groot gedeelte van de huidige cast nog niet was geboren.
Deze Alice in Wonderland is volledig nieuw. Er is nieuwe muziek gecomponeerd door Keimpe de Jong, die eigentijds klinkt, maar desondanks niet heel makkelijk in het gehoor ligt, en ook niet makkelijk moet zijn om te zingen De acteurs brengen het er goed van af. Maar voor een aantal van de spelers ligt er een nog grotere uitdaging: er moet gespeeld worden tegen karakters die op film staan, dus timing is hierbij essentieel. Ook dit lukt wonderwel.
Het podium is volledig gevuld met gaasdoek, waarachter zich een stellage bevindt. In het gaasdoek zijn twee balkons gemaakt, maar wel zodanig dat het filmbeeld niet echt wordt verstoord. De inleiding staat grotendeels op film. We zien nog wel een wit konijn een gat in de grond maken, maar de stap van Alice van de werkelijke wereld, naar de wonderlijke omgeving die Wonderland is staat op film. Ook de effecten van het groter en kleiner worden is natuurlijk makkelijker op film te realiseren. Maar het is niet alleen film waarnaar we kijken. Op het podium is ook Alice te zien; nou ja, soms wel meer dan 20 Alicen. In meerdere scenes zien we een meerdere voorkomens van Alice terugkomen, een wonderlijk effect dat vervreemdend, maar ook goed werkt. Teksten worden met de groep opgezegd (en knap gelijk terwijl er geen dirigent te zien is, behalve bij een acapella-lied).
Natuurlijk ontmoet Alice een aantal van de bekende figuren uit Wonderland, zoals het witte konijn, de hoedenmaker en de maartse haas, de hartenkoning en -koningin, de rups met de waterpijp en de kolderkat.
Zoals gebruikelijk wordt de voorstelling met twee casts gespeeld, waarbij er een (of soms meer) gastacteur in beide casts speelt Ditmaal is dat oudgediende Pim van Alten, die als hartenkoningin niet een heel grote rol heeft, maar wel een solide basis legt voor een paar mooie scenes aan het hof. “Kop eraf”. Het zijn twee dreigende woorden. Het contrast van deze grote volwassene met de jonge en kleine hartenkoning is mooi; het geeft nog eens extra de macht aan die deze vrouw heeft. De hele cast speelt zijn rol uitstekend, maar opvallend sterk is Justin van den Berg als het konijn. Uitstekende timing en de juiste uitstraling weet hij dit steeds terugkerende karakter goed body te geven. Zijn teksten zijn niet gemakkelijk — het witte konijn gebruikt moeilijke woorden -,, maar komen natuurlijk uit zijn mond.
Een bijzondere en aparte voorstelling, die je toch weet mee te slepen in de wel heel wonderlijke wereld die Alice betreedt. De leeftijdsgrens van 4+ lijkt me wel wat aan de lage kant om het verhaal te kunnen volgen. Maar verwonderen doet de voorstelling wel iedereen.
