Deze middag is er al een behoorlijke rij ontstaan als de poorten opengaan. Velen zijn voorbereid en hebben een kussentje meegenomen. Eenmaal binnen kun je met dit kussentje je plek reserveren in het grote (openlucht) theater, om vervolgens rustig rond te kijken. Want rondom de theaterruimte is er veel te zien en te doen. Op het podium kun je op het terras aldaar genieten van een drankje, maar de verleiding om eerst wat rond te lopen is veel groter. Een klein stukje teruglopen en luisteren naar een zanggroep bijvoorbeeld, of er je schoenen laten poetsen. Of je loopt door de poort op het podium om te strijden tegen een draak, die vuur spuwt. Luisteren naar het gedicht van een dichter, op de foto met Cinderella, of de boyband Prince 5 (zij zorgen voor het entertainment tijdens het bal), of een voorspelling van de Fairy Godmother, het kan allemaal. Er is zelfs een gids die je rondleidt, mocht je dat leuk vinden. Waar de hippe term immersive tegenwoordig wel heel snel op een evenement geplakt wordt, is deze hier volledig van toepassing. Het uur dat is gereserveerd voor dit ‘voorprogramma’ vliegt voorbij.
Voor de voorstelling zelf zijn ook flink wat registers opengetrokken. Er is een live orkest, het fraaie interieur van het theater is wat functioneler geworden, en het is ondoenlijk te tellen hoe groot de cast precies is. Er komen zelfs een aantal koetsen voorbij. De opening is van het verhaal is wel wat verwarrend. Na een fraai Iers lied (She moved through the fair, hoorbaar inspiratie voor de Simple Minds klassieker Belfast Child), zien we een groep ongeregeld het gevulde dorpsplein betreden. Deze gipsies zijn teruggekeerd, en de dorpsjeugd wil van hen een verhaal. En zo schakelen we over naar het verhaal binnen het verhaal: het verhaal van Cinderella, dat hier een flinke bewerking heeft gekregen. Eentje die het predicaat waargebeurd kan krijgen, want het is er één zonder magie. De bekende, realistische elementen van het sprookje keren zeker terug, al zijn ze minder sturend voor het verhaal. Zo blijkt de vrouw in het wit, die de voorstelling opende, de moeder van Céline te zijn, wat duidelijk wordt als haar vader vlak na de introductie van haar stiefmoeder sterft. Hij is opgeroepen om in het leger te vechten, maar keert in het wit terug naast de eerdere witte vrouw.
Céline is wees, en wordt vervolgens de werkster van haar stiefmoeder, die nog twee dochters heeft. Louise is de mooie oogappel van haar moeder en een extreem verwend, vals nest. Haar sympathieke maar onmachtige zus Valerie kan bij haar en haar moeder ook niet veel goed doen. De stemming in huis wordt helemaal onprettig als de oude huisbediende van de vader van Céline wordt verkocht, en zo als een soort slaaf bij een schoenenfabriek dreigt te belanden. De eigenaar ervan ziet Céline wel zitten, maar zij wil niets van hem weten. Een klik is er wel bij Céline als een aan de bewaking ontsnapte prins de jurk leent die ze aan het wassen is, om zo zijn achtervolgers om de tuin te leiden. Céline doet geheimzinnig over haar identiteit richting de jongeman, die overduidelijk van haar gecharmeerd is. Deze prins weet een gearrangeerd huwelijk met een Spaanse prinses uit te stellen, door een bal voor te stellen, waar hij mogelijk iemand vindt op wie hij echt verliefd zou raken. Maar dit op het oog waterdichte plan blijkt toch wel enige lekkage te vertonen.
De voorstelling kent vrij veel uitstapjes ten opzichte van het Assepoester-sprookje, maar ze zijn zeker boeiend. De vrees dat de gipsies een vooroordeelbevestigend cliché zouden worden wordt gelukkig niet de waarheid. Voor de jongste bezoekers zitten er wel een tweetal momenten in, die als heftig kunnen worden ervaren. Maar even op moeders schoot en het ‘ik wil weg’ negeren en ze lopen uiteindelijk na de voorstelling blij de tribune af.
De voorstelling wordt niet versterkt gespeeld. Soms zijn de teksten hierdoor iets lastiger te verstaan, maar gezien de omvang van het theater is het juist bijzonder dat het doorgaans wel goed te verstaan is. In de voorstelling zitten bestaande liedjes, die wel versterkt worden uitgevoerd. Gezien het prima spelende live-orkest is dit ook een logische keuze. Veel songs zullen bekend in de oren klinken. Met gipsies als onderdeel van je verhaal zijn songs als Baila Me en Livin’ La Vida Loca heel toepasselijk. En Material Girl pas natuurlijk precies bij de stiefmoeder en haar verwende dochter. Daarnaast horen we onder meer The Way You Look Tonight (Sinatra) en horen we John Mayer’s Daughters vaker.
De voorstelling is met de grote cast en dito dorps- en gevechtsscènes een waar spektakel. Er is genoeg om te lachten, onder meer door de wat stuntelige wachters. Natuurlijk zijn de ‘boontje komt om zijn loontje’ ontwikkelingen doorgaans zeer bevredigend, zeker aan het slot, al is een van de eerder genoemde heftige momenten daar ook eentje van. Niet alleen ziet de voorstelling er mooi uit, en klinken de vertolkte songs over het algemeen heel goed, er wordt ook sterk gespeeld. De cast, de volledig uit amateurs bestaat, speelt hun rollen vol overgave. De slechteriken zijn lekker vals en onsympathiek, waar de gewone karakters een stuk veelzijdiger zijn, en herkenbare emoties tonen. Was ik met een plattegrond met Chateau Neuf en een boyband die Prince 5 een beetje bang voor een voorstelling vol flauwe woordgrappen (Du Pape en prinses, voor degene die ze missen), niet is minder waar. Ze worden ons volledig bespaard.
Na de show is er een bal, waar we alle acteurs in hun rol terugzien. Er is een optreden – Milli Vanilli stijl – van de Prince-5, die vooral meezingers op het repertoire heeft. Van Engelstalige klassiekers tot Nederlandstalige recente feesthits. Onder het genot van een drankje kun je zo de voorstelling nog even laten bezinken, of gewoon lekker je energie kwijtraken.
Cinderella is een heerlijke totaalbeleving, die mensen uit de regio zeker niet moeten missen. Het is nog maar tot en met 31 augustus in de weekenden te zien.
