De derdejaars studenten namen een creatief team in de arm waar je u tegen zegt. De regie is, bijvoorbeeld, van Paul van Ewijk en de choreografie van Daan Wijnands.. Ook het verhaal is afkomstig van een bekend talent..
‘Tot de dood ons…’ vertelt het verhaal van Victor van Dort en Victoria Everglot. Victor en Victoria zijn aan elkaar uitgehuwelijkt. De Everglots, een familie van hoge adel, hebben geld nodig. De Van Dort’s willen graag een adelijke titel. Maar alles gaat mis als Victor het helemaal verprutst tijdens de huwelijksrepetitie en het bos in vlucht om zijn geloften te oefenen. Terwijl hij de geloften goed uitspreekt schuift hij de ring om een tak, wat in werkelijkheid de hand van de dode bruid Emily blijkt te zijn. Victor is nu getrouwd met haar en ze neemt hem mee naar de vrolijke onderwereld.
Terwijl Victoria in de bovenwereld op Victor wacht is er een rijke nieuwkomer die Victor’s plaats kan innemen. Twee bruiden en één bruidegom, wie zal Victor kiezen?
Een oplettend filmfan herkent dit verhaal vermoedelijk wel. Het lijkt verdacht veel op de stopmotion-film ‘Corpse Bride’ van Tim Burton. Tim Burton staat bekend om zijn duistere en ietwat gothic stijl en met die verwachting stap je dan ook al gauw naar binnen bij deze show.
Gelukkig is men zich daar op de ‘FSA’ ook van bewust en hebben ze dit mooi verwerkt in de kostuums en grime.
Victor wordt gespeeld door Jeroen Molenaar en hij valt op door zijn spel, lichaamstaal en expressieve gezicht. Zijn ouders worden gespeeld door Corien van der Zwaag en Johnny Barendsen en dit is een heerlijk stel.. Mr. en Mrs. Van Dort zijn omhooggevallen nouveau riche en Corien en Johnny weten dit op een heerlijke manier te laten zien. Corien doet denken aan een volwaardige Madame Thenardier en Johnny weet zelfs in het accent wat hem aangemeten werd mooi te zingen.
Om te zorgen dat het spannend blijft voor wie Victor kiest heb je twee verdomd goede bruiden nodig die nergens voor elkaar onderdoen. Aan Sandra Jonkman de eer om de overenthousiaste, en ontzettend dode, Emily te spelen. Nienke van der Linden is Victors levende verloofde. Nienke en Sandra mogen op een zeker moment zingend tegen elkaar dueleren en het is opvallend om te zien hoe mooi de meiden beiden overeind blijven. Dat Victor na dit debacle helemaal niet meer weet wie hij moet kiezen is dan ook niet meer dan begrijpelijk
Zo mogelijk nà³g irritanter dan Victors ouders zijn die van Victoria. Roosmarijn Poorthuis speelt mevrouw Everglot en Marco de Kramer is haar man. Roosmarijn weet als mevrouw Everglot nonstop een stalen gezicht te behouden. Mevrouw is ontevreden en laat dit het liefst zien door een gezicht te trekken alsof ze constant iets vies ruikt.. Als Roosmarijn later haar plek in het ensemble in neemt heeft ze, gelukkig, een compleet ander gezicht en het is leuk om te zien dat ze zich een typetje zo eigen kan maken. Marco weet als haar man mooi de balans te vinden tussen, enerzijds, het heden en, anderzijds, de Victoriaanse tijdgeest waarin het stuk speelt. Het ene moment is hij een overtuigende adelman, het andere moment maakt hij grappen die alleen de moderne Nederlander zal begrijpen.. ‘Misschien even wuiven?’
Victor en Victoria hebben beide een set vermoeiende ouders, maar Emily heeft een constant aanwezig Geweten en Maikel Nieuwenhuis speelt deze rol. In de film wordt die rol vertolkt door een oorwurm, maar Maikel doet denken aan een kat. Want jeetje, wat is hij lenig en acrobatisch! Zijn zwart, witte outfit doet eerst aan een mimespeler denken maar als je hem bezig ziet weet je het ineens.. Hier staat de nieuwe perfecte Mister Mistoffelees (red. rol in Cats)
De dodenwereld wordt nog aangevuld met andere illustere figuren. Zo speelt Christian van Eijkelenburg de geleerde Eduard Goedhart. Christian is uiterst charmant en heeft een enorm moeilijk liedje. Terwijl de boeken hem, letterlijk, om de oren vliegen moet hij door blijven zingen in een enorm tempo. En hij slaagt daar meer dan goed in, niet alleen klinkt het lekker.. Ook alles is te verstaan. Dat is sowieso een noemenswaardig iets in de voorstelling, de dictie is geweldig en zelfs in ensemblezang -je hoort dan 13 mensen tegelijk- is alles te verstaan.
Een ander centraal figuur in de wereld onder de grond is Mevrouw Graftak. Selina Stap mag als Graftak elke nieuwkomer begroeten en verwelkomen in haar doodse café.. Haar manier om dit te doen is vaudeville-achtig en Selina’s jazzy stem past hier heerlijk bij.
Eén van die nieuwkomers is Hildegarde (Babeth Woudenberg). Dat Hildegarde een nieuwkomer wordt is nog niet gelijk duidelijk. Een groot deel van het stuk leeft ze namelijk nog. Aan Babeth de moeilijke taak om een enorm karikaturaal figuur neer te zetten die bijna doet denken aan de typetjes van Carlo en Irene. Probeer het maar eens, alles uit de kast halen om dat overtuigend voor elkaar te krijgen én ondertussen nog even te laten zien dat je ook nog serieus erg goed bent.. Maar dat lukt haar wonderwel!
Ook Lord Barkis is zo’n figuur die meer met de doden van doen heeft dan het lijkt. Michael Vriend speelt Barkis heerlijk evil en is niet bang om door de derde wand te gaan. Duister als hij is hoeft hij duidelijk ook niet bang te zijn voor het publiek. Maar hij weet dit prachtig te doseren en briest ook de nodige keren als een gothische badass over het podium.
Ultiem gothic is ook Dominee Benedictus. Pascal van Dijk heeft zich de zangerige toon van een voorganger aan weten te meten en is hilarisch als hij met een stalen gezicht de gekste dingen op die toon verkondigt.. Amen!
Ben je nieuwsgierig naar de 3e jaars talenten van de Frank Sanders Akademie? Kom dan uit je graf en boek kaartjes..
Kijk op http://www.totdedoodons.nl voor speeldata en meer informatie..
