Vroeger kon je de klok erop gelijk zetten. Ieder jaar was er een nieuwe musical in het Efteling Theater, en het jaar erna is de musical in de rest van het land, en delen van België te zien. Nog voor de tijd voor iedereen veranderde, werd hierdoor een streep getrokken. Met Caro is er nu een permanente voorstelling in de Efteling, bedoeld om meerdere jaren op te voeren. Dit seizoen is er wel speciaal een nieuwe voorstelling gemaakt voor de theaters in het land, “De Grote Efteling Koekoek Show”. Ditmaal geen musical (tenzij éen liedje van een voorstelling een musical maakt), maar een tour van de controlekamer van de Efteling met een uitleg hoe alles werkt en de nodige verrassingen. Vanuit deze controlekamer in het theater kan de hele Efteling worden bestuurd. Maar is het in tijden van hackers wel verstandig om deze kamer te verplaatsen buiten de grenzen van het park.
Alles wat je wilt weten over de Efteling, en veel meer. Bij binnenkomst kun je je brandende vraag opschrijven, en achter laten in de mand. Met een beetje geluk wordt je vraag uitgekozen, en krijg je antwoord. Deze al wat oudere Efteling-liefhebber, die de attracties allemaal heeft zien komen, moet er wel meteen bij zeggen dat minimaal één van de antwoorden niet klopte. Maar we lopen iets op de voorstelling vooruit.
Op het podium van het theater bevindt zich de controlekamer van de Efteling: een ideetje van de directeur (Fons Jurgens, gespeeld door Fons Jurgens) en manager operations Job den Hartog (vertolkt door Rein Hofman), die via een ‘live-verbinding’ op een groot scherm in contact staan met het theater. Hier is controller Reinier van der Heijden (een rol van Sebastiaan Froman) de baas, en aan hem de taak om alles over de Efteling te vertellen. Vanuit de zaal is actrice May Hollermann (de doelgroep zal haar kennen van de serie Brugklas) aangehaakt, die namens het publiek haar nieuwsgierigheid mag tonen en dus ook van alles pakt waar ze eigenlijk niet aan mag komen. Zoals oude attributen uit een kast, of een schetsboek uit het bureautje, die beiden op het podium staan. Na een begin met de nodige feiten, waarbij natuurlijk Efteling-grondleggers Anton Pieck en Peter Reijnders niet mogen ontbreken (ze staan op foto ook op het podium), verandert de focus op het enorme apparaat op het podium. Vandaar kunnen alle attracties worden overgenomen, en een jongen uit het publiek krijgt dan ook de kans om de Python te besturen. Tevens bevinden zich hier nog de oude buizen van de Holle Bolle Gijzen (en inderdaad, eentje wordt ter plekke omgeleid), en een rode neuzen-machine. Beiden zorgen voor interactie met de zaal, waarbij ik uit persoonlijke ervaring dat die met een rode neus nog best hard aankomt). Voor de eerste rijen is er nog een extra verrassing, waar ik niet over zal uitweiden. Dat we de realiteit van Efteling-feitjes en wetenswaardigheden al lang kwijt zijn mag duidelijk zijn, zeker als we de flitsmachine in werking zien. Dit apparaat weet eerst Reinier en later ook een jonge theaterbezoeker naar een plek in de Efteling te teleporteren. Zo wordt er zo langzaam toegewerkt naar een spannende ontknoping. Een hacker weet namelijk het apparaat over te nemen, en zo ook de controle over het park. Grote paniek, zeker omdat zo ook het grote geheim van de Efteling, dat niemand schijnt te kennen, maar wel aanwijzingen naar zijn, mogelijk wordt ontmaskerd….
De Grote Efteling Koekoek Show is een merkwaardige mengelmoes van infotainment, avontuur, speciale effecten en publieksinteractie. Hoewel zeker dit laatste element in de praktijk wat tegenvalt, met name in het hoegenaamd zelf samengestelde lied in Efteling-stijl, raken zeker de jongere kinderen wel in de ban van de voorstelling. Voor enkelen wordt het zelfs erg griezelig, als ik achter me onder meer “ik wil niet naar de Efteling geflitst worden” hoor. Ook gaan ze volledig op in de optische illusies en andere trucjes die de voorstelling kent, terwijl ik persoonlijk juist erg kan genieten van deze trucages en het effect dat deze op het publiek hebben.
Hoewel er dus zeker genoeg leuke, soms inventieve en spannende elementen in de voorstelling zitten, stelt het geheel wat teleur. Jasper Verheugd, toch een meester in het maken en regisseren van jeugdvoorstellingen, heeft sterkere interactieve voorstellingen gemaakt, zoals rond de serie Het Huis Anubis. Zeker het meer theatrale gedeelte is vakmanschap, hoe gezocht het verhaal dan ook moge zijn, maar de weg erheen is wat lang. Er hadden wat meer ideeën geschrapt moeten worden (een vrouw uit de zaal halen, die terplekke van zender voorzien, waarvan onmiddellijk duidelijk is dat ze erbij hoort), spreekbeurt-achtige onderdelen hadden smeuïger gekund, en vooral: maak geen fouten in feiten die je met een simpele druk op de knop op eftepedia had kunnen vinden (ja, deze site bestaat echt!).
Foto’s: De Efteling.
