Ik durf inmiddels wel blind de garantie af te geven dat een nieuwe voorstelling van Koté-Koer prima in elkaar zit. Veel sterke acteurs, duidelijke regie, een goed podiumbeeld en een orkest waar de collega-verenigingen jaloers op zullen zijn. Dus ondanks dat een enkele reis vanuit Nederland naar Brugge voor mij al snel richting de drie uur gaat, heb ik dat er graag voor over.
Ook de stukkeuze is doorgaans uitstekend. In het verleden waren er de nodige Vlaamse en Nederlandstalige primeurs. Dat geldt niet voor de voorstelling van dit jaar. Ondanks dat de titel velen niets zal zeggen, gaat het om een stuk dat bijna 25 jaar in Londen te zien is geweest: Blood Brothers, of Bloedbroeders, zoals deze hier in het Nederlands heet. (En wie denkt, nogal logisch: het stuk heeft in Nederland onder andere de titel Geboren Vrienden en Hartsvrienden gehad).
Bloedbroeders vertelt het verhaal van een tweeling, die bij de geboorte werden gescheiden. Hun moeder, mrs. Johnstone, komt al nauwelijks rond met haar grote gezin. Eén kind erbij had nog gekund, maar twee is te veel. Ze werkt in de huishouding van het welgestelde echtpaar Lyons. Als mrs. Lyons van het probleem hoort, ziet ze een oplossing voor het hare: hen lukt het niet om kinderen te krijgen. Zij gaat zich zwanger voordoen, en neemt dan een van de kinderen over. Er wordt op gezworen, maar bij de geboorte krijgt mrs. Johnstone spijt. Inspelend op de strafbaarheid van de deal krijgt mrs. Lyons haar zin. En om het nog wat erger te maken, maakt ze ook gebruik van de bijgelovigheid van mrs. Johnstone: op de dag dat een tweeling die bij de geboorte gescheiden zijn, te weten komen dat ze broers zijn, zullen ze allebei sterven. De voorstelling van Koté-Koer begint met het herhaalde gefluister van het begin van de openingstekst, “Zeg kent u het verhaal van de tweelingbroers.” Diezelfde openingstekst maakt al duidelijk dat die dag gaat komen, dus een happy end zit er in ieder geval niet in.
Ondanks dat mrs. Lyons mrs. Johnstone vrijwel direct ontslaat (omdat ze te veel met het kind bezig is), komen Mickey Johnson en Edward Lyons elkaar al op jonge leeftijd tegen. Omdat ze dezelfde geboortedatum hebben, worden ze al snel bloedbroeders, waar de ouders en zeker mrs Lyons er alles aan doet om ze uit elkaar te houden. Ze wordt steeds hysterischer, en wil zelfs verhuizen. Ze krijgt haar zin. Later verhuist dankzij een stadsvernieuwing ook Mickey, en komen ze toch weer bij elkaar in de buurt, en met elkaar in contact. Voeg aan deze mix een meisje (Linda) toe, waar Mickey verliefd op is, maar dat niet durft te zeggen, en waar Edward ook niet ongevoelig voor is. En Sammy, een zus (broer in het bronmateriaal) die nergens voor deugt en een recessie en je hebt genoeg voor een explosief einde.
Het bronmateriaal kent ook nog een verteller, die nagenoeg alle bijrollen van betekenis speelt, en met een soort van sadistisch genoegen de personages naar hun noodlottige einde begeleidt. Koté-Koer heeft hier een keuze gemaakt, die zeker voor een amateurvereniging logisch is, maar hierdoor wel een scherp kantje uit de voorstelling weghaalt. Het verhaal wordt verteld door ‘de dorpelingen’, wat betekent dat op de hoofdrolspelers na, iedereen wel een stukje van het verhaal vertelt. Soms ook gedrieën (al dan niet bewust een Grieks koortje?), een enkele keer zelfs een nog grotere groep. Wie het stuk niet kent, zal het niet missen, want de vertelling is verder helder. Ook al valt meerstemmige vertelling in combinatie met muziek soms wel wat minder goed te verstaan.
Ik zag al enige versies van het stuk, en met name uitvoering van de professionele versies hebben allebei een (deels) slechte indruk achtergelaten. De eerste akte zijn de tweeling nog kinderen, grotendeels 7 jaar, deels puber. Nota bene op het West End zat ik niet naar kinderen te kijken, maar naar acteurs die hun best deden een kind te spelen, iets wat ik nog niet eerder had meegemaakt. De laatste Nederlandse versie had het briljante idee om een rapper de vertelrol te geven. Het werd een verschrikking. Dat het tweede zich hier niet herhaalt, mag duidelijk zijn uit het voorgaande, maar het eerste dan. Hoe overtuigend zijn Matthijs Vandekinderen als Mickey en Louis Neirinck als Edward?
Het antwoord: werkelijk geweldig. Edward is een wat teruggetrokken, ingetogen jongen, waar we volledig in geloven. Mickey laat een groter palet aan jeugdige emoties zien en doet dat levensecht; ondanks zijn flinke lengte en mede dankzij een uitstekend kostuum. Svea Verhelst is overtuigend als zwoegende alleenstaande moeder, die de eindjes niet echt aan elkaar kan knopen, continu worstelend met het weggegeven kind, dat steeds terugkeert in haar leven. Veerle Bekaert wordt steeds hysterischer, achterdochtiger en panischer en speelt dat goed. Terwijl Pieter Roets als de werkende fabrieksdirecteur vooral toegeeft aan de grillen van zijn vrouw: zij zal het wel weten. Love interest Linda wordt door Marthe Vandooren lekker assertief gespeeld, terwijl Bieke Baete heerlijk de foute, stoute, oudere zus mag uithangen.
Wie naar een castalbum van de voorstelling luistert, zal opvallen dat er wel heel veel herhaling inzit. Legio reprises van ‘Schoenen op de tafel’, en ‘Marilyn Monroe’, al zijn er natuurlijk ook nog wel andere nummers. In de voorstelling zijn die herhalingen juist erg effectief. De zang is bij Koté-Koer altijd in goede handen, dus de uitvoering is ook deze keer weer uitstekend. De spelscenes zijn goed in beeld gebracht, en vooral de conflictsituaties zijn fraai gezet. De humor is toch vaak ook niet ver weg: een lottotrekking om te bepalen wie er wordt ontslagen, of het bezoek aan een soft-erotische film met 4D-brillen bijvoorbeeld. Het decor bestaat vooral uit frames van huizen. Eenvoudig, en omdat de frames ook van kleur kunnen verschieten is zelfs een verhuizing zo gepiept.
Een ander ding bij Koté-Koer verandert ook niet: de speelduur is vrij beperkt. Aankomend weekend is meteen het laatste speelweekend, dan is het weer voorbij. Dus wees er snel bij, als er nog kaarten zijn. En hou ze anders in de gaten voor The wedding Singer volgend jaar, of Come From Away (hier is deze recensent heel erg gelukkig mee) in 2027.
