Het is de vraag of de hausse aan jukebox-musicals die de laatste twee decennia ook over ons heen zou zijn gestort als Mamma Mia! er niet was geweest. Zeker niet-biografische shows als “We will Rock You”, “Bat out of Hell” en het recente “&Juliet” zijn schatplichtig deze voorstelling, die bekende Abba-liedjes prachtig met een fictief verhaal weet te verweven.
Zeker na de succesvolle film zal het verhaal wel bekend zijn, maar voor wie het heeft gemist: Sophie woont samen met haar moeder Donna, die een taverne bestiert, op een Grieks eiland. Ze gaat trouwen met Sky, maar zou het liefst ook haar vader erbij hebben, maar ze weet niet wie het is. Nou ja, niet zeker: ze heeft de dagboeken van haar moeder gevonden, en daar drie mogelijke kandidaten in teruggevonden: Sam, Bill en Harry. Met een smoesje heeft ze hen uitgenodigd naar het eiland, en ze blijken ook nog te komen. Ook de twee beste vriendinnen Rosie en Tanya, waarmee Donna vroeger een meidengroepje had, komen op de bruiloft af. Uiteraard leidt dit tot de nodige verwikkelingen.
In Vlaanderen wordt ditmaal dus niet de originele versie gespeeld, die in Nederland inmiddels al twee keer is teruggehaald, maar een compleet eigen versie. Sommige van de ‘plaatjes’ ogen in eerste instantie niet anders. Het Griekse gebouwtje met zijn schuine dak, Donna in de tuinbroek, het is hoe we het verwachten. Toch is zeker het decor totaal anders. Niet een compacte set, maar eentje die gebruik maakt van het enorme podium dat de Stadsschouwburg van Antwerpen heeft. Een achterdoek met projecties van de zee, een eiland met een gracht erom heen. Het gebouw kan in onderdelenhandmatig worden bewogen tot andere setting, maar ook totaal van het podium af, zodat er ook in (vrijwel) totale leegte kan worden gespeeld. De totaalplaatjes zijn dan ook een van de hoogtepunten van deze show. De belichting versterkt dit, al zijn er wat vreemde momenten. Tanya in een roze jurk valt in een slaapkamerscene in overwegend rood licht weg, terwijl ze een belangrijke rol heeft.
De belangrijkste rol van het stuk is die van Donna. Ann van den Broeck speelt de rol overtuigend, en is zo de ster van de voorstelling. Een mooie timing en een prachtige stem zorgen voor dan weer een lach, dan weer kippenvel, en de emotie bij “Slipping through my fingers *” is voelbaar tot in de tenen. De twee vriendinnen spelen ook erg leuk. Ilsa La Monaca als down-to-earth Rosie en Evi Hanssen als de snobistische Tanya contrasteren mooi. Ook vocaal staan de dames hun mannetje. Dat kan niet gezegd worden van de drie heren. Naar Mamma Mia! traditie zijn het geen sterke zangers, maar Govert Deploige, Stany Crets en Johan Terryn spelen hun rollen goed. Met name de laatste is zeer overtuigend in zijn wat grotere rol. De rest van de spelrollen blijft, mede door de regie, toch wat vlak, al moeten we wel een uitzondering maken voor Kenny Verelst als Pepper. Hij schittert in de verleidingsdans ,die hij met Tanya heeft (“Does your mother know *”).
Het originele materiaal is musicalgoud door de combinatie van herkenbare songs, een eenvoudig maar boeiend verhaal, een strakke regie en de juiste dosis humor en emotie. Niet voor niets is het de show die de laatste jaren in Nederland het vaakst hernomen is, en ook in Duitsland keert de voorstelling keer op keer terug. Deze Vlaamse versie heeft nog steeds de liedjes en het verhaal, maar met name de regie en de humor zijn veel minder strak en gebalanceerd. Er zijn een flink aantal ensemble-songs, die er fantastisch strak uitzien, terwijl bij andere songs het enorm rommelig en geforceerd oogt. Tegenover het fantastische waterballet van “Steek geen tijd in die emoties (Lay all your love on me)” staat ook vage choreografie bij (“Honey Honey”)met te veel oude vrouwtjes die afleiden van waar het om gaat. De typetjes van oude vrouwen die snel, maar ook karikaturaal oud bewegen keren nog een aantal keer terug. Dat is in het begin al niet geestig, en dat wordt het later ook niet. Het dieptepunt komt later, als er onder hun kostuums ook jarretels blijken te zitten. Het dingt samen het het “Bucks Fizz” momentje op het huwelijk om de grootste miskleun van de avond. De drang om rare, visuele grappen in de voorstelling te stoppen is in ieder geval onvoldoende onderdrukt. Natuurlijk zit er wel nog genoeg geslaagde humor in de voorstelling, al roept de vertaling hier wel af en toe vragen op. Eddie over Pepper’s naam in deze Vlaamse versie: “omdat je van ‘m moet niezen”, oorspronkelijk in het Nederlands “omdat je tranen in je ogen van ‘m krijgt”. De tweede lijkt me duidelijk geestiger.
Dan nog een stukje advies: De ervaren theaterbezoeker wordt nu behoorlijk aan het schrikken gebracht voor de voorstelling begint. De schreeuwerig aankondiging aan het begin enthousiasmeert alsof we in het Sportpaleis bij een volkszanger zijn belandt, en als stilzitten wordt verboden en dansen, opnames maken en meeklappen wordt gestimuleerd. Zeker bij de eerste nummers wordt nogal geforceerd geklapt, omdat dit kennelijk moest, voordat dit slechts op een paar logische momenten terugkomt. Er zullen nu ook mensen zijn geweest zijn die de hele voorstelling tegen de telefoon van de voor-buurman hebben mogen staren. Over deze manier van de show beginnen mag nog wel eens goed worden nagedacht.
Deze Mamma Mia! is nog steeds een erg leuke voorstelling, maar wie gaat vergelijken met het origineel (en als je al een aantal jaar musicalrecensies schrijft heb je die in diverse uitvoeringen al vaak gezien) zou wat teleurgesteld kunnen zijn. Zonder die voorkennis, en met het accepteren van een gefronste wenkbrauw hier en daar, is dit absoluut een Abba-feestje.
* Aangezien niet alle titels zijn voorzien, zijn soms de originele songtitels gebruikt. De liedjes zijn, op sommige delen na, in deze voorstelling wel in het Vlaams.
Scenefoto’s: Steven Hendrix (Deep Bridge)
