¨Roodkapje is een musical geworden die erg leunt op zang en dans. In een vrolijke potpourri, een aaneenschakeling van vrolijke nummers, zien we Roodkapje de reis afleggen van huis naar oma in het bos. De show doet daarbij denken aan de voorgaande sprookjesproducties van Studio 100. ¨Onderweg in het bos komt Roodkapje tal van vrolijke figuren tegen. Zo zijn er twee kibbelende konijnen. In plat Antwerps maken ze elkaar voor van alles uit (“Je hebt een dikke poep”) en en passant eten ze ook nog eens de koekjes van Roodkapje op. Minder vrolijk is het spookje Casper. Jawel, ook hij is verdwaald in het bos en nog altijd verdrietig dat de mensen hem eng vinden. Het is een beetje vreemd om dit figuur ineens in een klassiek sprookje voorbij te zien komen. Maar de dansscène waarmee hij geïntroduceerd wordt is dan wel weer een van de hoogtepunten.
In het begin van de voorstelling wordt er wel veel uitgelegd. De verteller neemt uitgebreid de tijd om de hele situatie van het sprookjesbos neer te zetten. Gevolgd door een lyrisch nummer van Roodkapje maakt dit het begin wat traag. Ook blijkt de uitleg niet helemaal consistent. Zo zou het blauwe pad veilig zijn, omdat de fee hiervoor gezorgd heeft. En toch kan lijkt de wolf hier gewoon vrij spel te hebben. Die wolf is ook nergens echt eng. Eerder enorm vol van zichzelf, een macho. Maar een gevaarlijke macho? Nee.
En waarom gaat een spook overal doorheen, maar eet het wel koekjes? Het zijn deze oneffenheden die vooral de ouders af en toe uit het verhaal halen. Het klopt niet altijd en soms gaat het script wel erg veel kanten uit. Daar komt nog een hinderlijke afleiding bij. De voorstelling is nog geen minuut bezig als overal in de zaal deuren open gaan: mensen die te laat zijn worden nageplaatst. Dit gebeurt tijdens een pikdonkere scène. Wat een mooie opening had kunnen zijn gaat verloren door zaklampen van zaalwachten die door de zaal schijnen en daglicht dat door de deuren naar binnen komt. Had even twee minuten gewacht en niemand had er last van gehad. Gelukkig is daarna veel te zien. De speldenprikjes naar actuele verhalen zijn leuk voor de ouders. Zo barst de toverfee aan het einde uit volle borst uit in een Wicked-nummer en is er driftig leentjebuur gespeeld bij Harry-Potter-toverspreuken. Een van de leukste grappen (waar het publiek pas een minuut later om lacht): “De heks is weg met een burnout!” Het decor is eenvoudig, maar doeltreffend. We zien een aantal bomen die eenmaal omgekeerd ook prima door kunnen voor een huisje van oma. Ook wordt er veel met licht gespeeld, met name bij de toverspreuken en om het pad door het bos uit te lichten. Roodkapje (Lauren de Ruyck) is een prettige verschijning, in het verhaal geloofwaardig en in de muziek weet ze zich prima raad met de flinke belt-partijen. Ondersteund door het ensemble weet ze het geheel een vrolijke energieke uitstraling te geven. Roodkapje is een leuk familieuitje: vrolijk, energiek met hier en daar een kritische noot.