In de eerste Liften voorstelling raakten drie vrouwen, elk met een eigen(zinnig) karakter, opgesloten in een lift. De voorstelling draaide vooral om de contrasten tussen hen, liet van elk van hen een stukje geschiedenis zien, en speelde uiteraard met de angstgevoelens die ieder van ons in meerdere of mindere mate heeft als een lift komt vast te zitten. De lift komt in dit tweede deel niet terug, de andere genoemde ingrediënten zijn gebleven. Van platte grappen over seks en pies tot snedige opmerkingen, ze komen ook deze avond weer langs.
De symbolische lift van deze voorstelling is een cel in het huis van bewaring. Verpleegster Saskia, een van de dames uit Liften, wordt hier deze middag binnengebracht, en moet, gedwongen door overbezetting, de cel delen met Stefanie, een advocate die boeken is gaan schrijven. Waar Saskia het zonnetje in huis is, een spraakwaterval die nogal onnozel overkomt, is Stefanie juist cynisch en gesteld op haar rust. Uiteraard botst dit, maar Stefanie lijkt tot Saskia door te dringen. Waar de karakters natuurlijk afwijkend blijven, ontdooit wel de sfeer als Saskia met behulp van een tampon een vlaag van claustrofobie bij Stefanie weet te onderdrukken. Voordat Saskia is opgepakt, heeft ze na een ontmoeting in een bar nog een wilde nacht gehad met een bewaarder die Youri heette. En natuurlijk wordt ze door hem opgehaald voor verhoor. Als deze Youri na dit verhoor nog verhaal komt halen in de cel van de twee dames, wordt de celdeur dichtgegooid. Juist op deze avond, waarop Youri alleen dienst heeft, en zijn telefoon en sleutels niet bij zich heeft.
Wie Liften 1 zag, en het begin van deel 2, weet waarom Saskia haar man doodschoot, maar dat wordt ook in deze voorstelling kort verteld. Voor de rest is Liften 2 voor iedereen goed te volgen. We maken kennis met de drie hoofdpersonages en hun sores. Youri, die een achttienjarige zoon heeft die de volgende dag op wereldreis gaat, te beginnen met Cambodja en zich daar zorgen over maakt en dus ruzie heeft. Saskia die haar mishandelende man doodschoot uit zelfverdediging, waarbij, aldus ook Stefanie, het pistool niet erg helpt bij de verdediging. En Stefanie, die een vader had die geen nee duldde op de vraag of zij de familiezaak wilde overnemen, wat nodig was omdat hij aan Alzheimer leed. Humor en tragiek zijn tegenpolen, maar een combinatie van beiden kan beiden versterken. De schrijnende problemen zorgen voor humor die regelmatig schuurt. En de ongemakkelijkheid bij de problemen wordt met bijvoorbeeld een bekende quote in totaal andere context verlicht.
Liften 2 is beter in balans dan de eerste voorstelling. De voorstelling, die door een wisselende bezetting (door de corona-uitstel) vele scriptveranderingen onderging, is goed uitgebalanceerd. Daarnaast is ook het toneelbeeld fraai. Een Nederlands huis van bewaring kent natuurlijk geen kooien, maar door de cel zo voor te stellen, kan door het draaien ervan vanuit een wisselend perspectief worden gespeeld, en ook flashbacks makkelijk worden gefaciliteerd.
Joke de Kruijf en Frédérique Sluyterman van Loo zijn hilarisch tijdens hun conflicten, maar ook kwetsbaar in hun achtergrondverhaal. Beiden zingen een aantal prachtige nummers, waarbij Frédérique het meest aangrijpende vertolkt. Winston Post weet het autoritaire richting zijn zoon op andere momenten af te wisselen met onzekerheid. Hoewel hij niet bekend staat als een geweldig zanger, klinkt het bij hem in deze voorstelling behoorlijk goed. De bijrollen van de jongere karakters worden gespeeld door David Sanders. Zeer grappig als de niet bijster handige stagiaires die de Saskia tegenkomt en een prototype opstandige zoon.
Hoewel de voorstelling vreemd begint, met Stefanie die bezig is aan een sprookjesverhaal, en al worstelt met de eerste zin, is Liften 2 een leuke en gevarieerde voorstelling. Dat aan het einde weer terug wordt gegrepen op het begin maakt het plaatje dan weer compleet.
