M-Lab heeft een traditie hoog te houden als het gaat om originele familievoorstellingen. De vorige (Een Wintersprookje) bleek een absolute knaller. De Heksen haalt dat niveau niet, maar dat betekent nog steeds dat de voorstelling uitermate genietbaar is.
Het werk van Roald Dahl (1916-1990) staat de laatste jaren zeer in de belangstelling van musicalmakers. Zijn Matilda loopt met veel succes op West End en Broadway en ook Charlie and the Chocolate Factory doet goede zaken in Londen. Zijn boeken hebben een zwartgallig randje dat zowel ouders als kinderen aanspreekt.
De Heksen (1988) is een prachtig voorbeeld van Dahl’s bizarre geest. Het gaat over Jonas, die samen met zijn oma woont nadat zijn ouders zijn overleden. Oma waarschuwt Jonas voor heksen die volgens haar overal in de stad te vinden zijn. Je kan heksen tamelijk makkelijk herkennen. Zo hebben ze allemaal een pruik, dragen handschoenen en hebben een handtas. Ook zijn hun neusgaten opvallend en hebben ze blauwe spuug. Jonas komt er dan ook snel een paar tegen. Heksen zijn op jacht naar kinderen die ze veranderen in slakken (zodat ze makkelijk doodgetrapt kunnen worden) of spinnen of muizen. Als Jonas met oma naar een hotel aan zee gaat, blijkt daar de AVGSHG te worden gehouden (de Algemene Vergadering van het Geheime Stads Heksen Genootschap) en loopt hij groot gevaar. Helemaal ongeschonden komt hij niet uit de strijd, maar het einde is hoopvol en behoorlijk gelukkig. Op z’n Dahl’s dan.
Regisseur Vincent van den Elshout bedacht een lekkere vorm voor de voorstelling. Joost Kramer, Dook van Dijck en Inge Ipenburg komen opgelopen als drie acteurs die een verhaal te vertellen hebben. Ze schakelen razendsnel tussen verschillende personages, geholpen door slechtzittende pruikjes, rare loopjes en stemwisselingen. De kinderen worden in de eerste scene uitgenodigd om om hun billen vooraan te komen zitten en kijken over het algemeen ademloos toe, op een paar na die na de eerste paar scenes gauw weer terug gaan naar vader of moeder omdat ze het toch wel een beetje eng vinden.
Met zichtbaar veel plezier nemen de drie acteurs je mee het verhaal in, waarbij vooral het komisch talent van Dook van Dijck opvalt. In de tussentijd zingen ze ook nog een paar liedjes. Veel voegen die eigenlijk niet toe en er zit weinig consistentie in de muziek. Het vliegt van Madonna’s Candy Shop naar Pharell’s Happy, met ertussenin een paar nummers die uit een groep 8 musical lijken te zijn gekopieerd (inclusief matige orkestband). Maar goed, het is M-Lab, dus er moet gezongen.
De Heksen is een aansprekende titel, met een sterk script (misschien iets te lang voor het publiek waar de voorstelling zich op richt), drie lekkere acteurs en een regie vol slimme vondsten. De kleine medemens zal een heerlijke middag hebben en de ouders / opa’s en oma’s zullen zich zeker niet vervelen. Het zou zo maar eens een succesvolle tourproductie van M-Lab kunnen worden.
