De basis van theater is het vertellen van een verhaal. Dat begint bij personages op een geloofwaardige manier neerzetten.
Dat het concept van Shaun het Schaap deze potentie heeft, bewijzen de succesvolle tv-serie en bioscoopfilm. Helaas pakt het in het theater rampzalig uit.
De makers hebben ervoor gekozen om de spelers in levensgrote pakken te hijsen. Dat is leuk voor in een pretpark, maar werkt niet in het theater. Als na vijf minuten de eerste kennismaking achter de rug is, blijkt waarom.
Door de onhandige kostuums, heeft de cast nauwelijks nog bewegingsvrijheid en gaat alle mimiek verloren. Daarbij wordt er in deze show, net als in de film, niet gesproken.
Het resultaat is een voorstelling zonder tekst, zonder mimiek en enkel houterige bewegingen. En dan is vijftig minuten lang. Heel lang.
Tel daarbij de gebrekkige technische uitvoering en de ramp is compleet. Zaallicht floept willekeurig aan en uit, spelers staan regelmatig in het donker. Het lijkt wel alsof de technicus het licht nog aan het stellen is.
Maar het meest storend zijn de geluidsfragmenten. Iedere beweging, iedere deur die open en dicht gaat wordt ondersteund door een geluidseffect. Op zichzelf een mooi idee, maar zelden lopen ze synchroon met wat er op toneel gebeurt. Het voelt als een film waar beeld en geluid niet gelijk lopen. En dat gaat na een tijdje behoorlijk op je zenuwen werken.
En dat terwijl het zo leuk had kunnen zijn. Makers van Shaun: ga eens kijken bij Theater Terra, breng een bezoek aan Meneer Monster. Prikkel de fantasie van kinderen in plaats van deze helemaal plat te slaan door alles al in te vullen. Je kunt een film niet letterlijk kopiëren naar het theater! Het is een ander medium!
Is er dan helemaal niets positiefs te melden?
Nou, vooruit. Kinderen vinden het best leuk om Shaun het Schaap eens in het echt te ontmoeten. Maar aangezien hij je in de foyer al staat op te wachten, zou je na een foto en een hand prima naar huis kunnen.