Nog voor Beauty & The Beast in Gent in premiere ging, gingen de alarmbellen voor Musicalworld af. Vooraf aan de premiere van Beauty & The Beast werd namelijk het publiek welkom geheten door Yoshi Aesaert (producent). Zijn welkomstwoord was kort en krachtig (yes!) maar het klonk ook als een verontschuldiging. Er werd met trots verteld dat de voorstelling van idee tot realisatie in een zeer korte periode was gedaan en dat hij uiteraard trots was op alle betrokken partijen. Wij schrokken van die korte periode die zo met trots werd genoemd. Had deze voorstelling wel het volwassenheidsniveau dat je zou mogen verwachten?
Productiehuis Marmalade heeft absoluut credits opgebouwd in de afgelopen jaren. De films die ze hebben geproduceerd zijn veelal sterk, vooral door de goede casting en regie. Met Beauty & The Beast wordt door het productiehuis een nieuw discipline aangeboord: theater. Een heel andere sport dan film. En we moeten toegeven, er is kei- en keihard gewerkt door het team. Dat zie je absoluut terug. Maar voor onze conclusie is dit helaas niet het enige dat we moeten beoordelen.
Laten we bij het begin beginnen. Zo hoog mogelijk in de boom. Het doel van elke organisatie is het verdienen van geld. Bergen geld. Daar is in principe niks mis mee. Bij Soldaat Van Oranje gebeurt dat ook al enige tijd en dat is niet meer dan terecht. De reden waarom dat niet meer dan terecht aanvoelt, heeft te maken met integriteit. Het voelt alsof Soldaat van Oranje gemaakt is met het doel om de beste voorstelling te maken en dat heeft geleid tot commercieel succes. Bij de keuze die gemaakt is door Productiehuis Marmalade voelt het aan alsof er tijdens een vergadering is besloten om voor Disney te kiezen want dat zorgt voor gegarandeerd succes. Weg integriteit.
Als we dan lager in de boom zakken is die integriteit echt wel weer merkbaar: de cast, de regie, de staging, de techniek, het licht: het is allemaal op de best mogelijke manier ontwikkeld in de korte tijd die ze is gegeven. Die inspanning is voelbaar en zorgt er godzijdank voor dat de voorstelling nog net een voldoende scoort ook al zijn er vroeg in het proces verkeerde keuzes gemaakt.
Wanneer we dan dieper in de voorstelling duiken, is het eerste dat opvalt wanneer je het theater betreedt de enorme ruimte. En vooral: de enorme ruimte die het podium in beslag neemt. Het theater is ingericht rondom het podium (bijna 50 meter lang) en dat geeft de voorstelling al een heel ander gevoel dan de Beauty & The Beast voorstellingen die we eerder zagen. Maar helaas werkt dit voor voorstellingen als Disney On Ice wel prima (het kan dan bijna niet anders), maar voor een theatervoorstelling lijkt een diep podium dat de hele zaal beslaat niet te werken. Net als bij film moet je als bezoeker opgeslokt worden door het verhaal en dat is niet mogelijk wanneer het Beest in een emotionele scene 270 graden om zich heen moet kijken om iedereen in het publiek maar te laten zien dat hij echt pijn heeft.
En dit diepte-effect zorgt voor meer problemen. Het podium is zoals gezegd groots en dat geeft de ruimte om veel acteurs op het podium te plaatsen waarbij ze dan ook allemaal belicht moeten worden. Het was als bezoeker vaak erg zoeken naar het karakter dat aan het zingen was. Bij een reguliere voorstelling is er dan vaak één spot gericht op de acteur die aan het woord is. Dat gebeurde hier à³à³k wel, maar als bezoeker maak je bijna deel uit van het toneel en je ziet dus ook alle ondersteunende verlichting voor de rest van het podium. Dat maakt het lastiger om de juiste acteur er uit te vissen. Hoofden van bezoekers gingen dan ook van links naar rechts alsof ze bij een tenniswedstrijd zaten.
Dan is het podium (dat overigens prachtig is ontworpen) ook nog eens verhoogd ten opzichte van de bezoekers. Prima, dat gebeurt wel vaker in een theater, maar het podium had ook een functie in het verhaal en werd opgelicht tijdens de finale. Als zaalbezoeker (met de duurste kaartjes) mis je dit hele effect.
En dan nog ons laatste probleem met het podium (dat het decor aan het eind van de voorstelling even dienst weigerde, laten we buiten beschouwing). Maar het probleem met deze arena-opzet is dat het lastig is om een goed, sfeervol decor neer te zetten. Het ontwerpteam had niet alleen rekening te houden met de achterwand, maar ook met een diepte-effect. Dat zorgde voor een ratjetoe aan elementen die uit de lucht kwamen zetten. En we snapten wel waarom ze getoond werden, maar ze hadden weinig functioneel nut.
Wat was er dan wel goed aan de voorstelling? Zoals eerder gezegd: de mens. En als bezoeker zie je dan vooral de cast voor je. De hoofdrollen zijn weggelegd voor enkele grote namen: Jan Schepens als het Beest, Dieter Troubleyn als Gaston en Josje Huisman als Belle nemen de belangrijkste plaatsen in.
Jan Schepens volgen we al jaren en zelden stelt hij ons teleur. Ook als Het Beest heeft hij een voortreffelijke stemcontrole. Zijn spel zou iets meer autoritair mogen, het blijft namelijk ondanks dat hij een beest speelt wel een gracieus karakter dat verscholen zit onder het ruwe uiterlijk. Maar we snappen ook dat met een podium van 50 meter lang hij niet al te statig over het podium kan stappen anders haalt hij nooit de overkant van de arena.
Dieter Troubleyn speelde de rol van Gaston met verve. Het was voor hem (en überhaupt de hele cast) wel merkbaar dat men tijdens de eerste akte veel spanning ervoer. Dit werd tijdens de tweede akte echter helemaal ingehaald en de rol van Gaston kwam helemaal tot bloei. We hopen bij een volgend bezoek dat die spanning er meteen vanaf is, Gaston is namelijk een karakter dat geen angst kent. Dus het valt bij hem net iets meer op dan bij de rest van de cast.
Tot slot, nog even Josje Huisman. Ex-K3. Ex-K3 (we zetten het maar even dubbel neer). Dat zet meteen de toon. En onze verwachtingen. Maar Josje kwam, zag en overwon ons hart. Haar K3 ervaring heeft haar enorm geholpen in deze voorstelling en vooral op dit podium. Haar zang is uiteraard uitmuntend en dat overtuigde ons wel. Alleen bij haar spel, als je goed gaat opletten, acteert ze nog net iets te veel alsof ze een kinderboek voorleest. Haar stem gaat omhoog als ze iets wil benadrukken. Dat hoeft niet perse bij een rol als Belle. Liever zien we haar hier gewoon als het nuchtere meisje dat Belle is aan het begin van het verhaal. Recht door zee. Maar we hebben wel het vertrouwen dat Josje ook als serieuze actrice aan de slag kan en dat deze ervaring haar daar enorm bij kan gaan helpen.
Dan nog enkele acteurs die we absoluut niet onderbelicht willen laten: Peter van de Velde speelde de Lumière waar we al jaren van dromen. Het Vlaamse én Franse betekende wel dat we (als Hollanders) goed moesten opletten maar hij speelde de rol “spot on”. Ook Ivan Pecnik als Tickens deed het uitmuntend. Zijn rol geeft niet echt de kans om de spotlight te stelen, maar hij had het juiste charisma en zijn timing qua spel en ook humor was erg sterk. Nog zo’n enorm charismatische acteur was Frank Hoelen die de vader van Belle speelde. Zijn karakter wordt als in karikatuur neergezet (net als Gaston), maar Frank Hoelen wist de juiste innemendheid te tonen waardoor de vader-dochter liefde erg goed voelbaar was.
De conclusie van deze recensie hebben we al eerder meegegeven: de voorstelling kan net een voldoende scoren zolang de cast maar laat zien dat ze met liefde op het podium staan. Het zijn uiteindelijk dan toch weer de mensen die de show maken. Verder is het moedenswaardig hoeveel energie Marmalade in dit avontuur durft te steken. We gunden ze (en elke nieuwe producent) dan ook een betere eerste voorstelling. En omdat we dat altijd zullen aanmoedigen, hopen we ook dat de voorstelling voldoende commercieel succes biedt om Marmalade door te laten gaan. Maar daarbij willen we ze wel van harte adviseren om voor een volgende voorstelling de ontwikkeltermijn iets ruimer te nemen. Dat geeft meer vertrouwen aan alle betrokken medewerkers en aan ons. Want als ze met amper 6 maanden dit al kunnen neerzetten, dan kan het zomaar zijn dat een volgende productie de hit voor Belgie kan worden waar we op hopen.
