In het geval van Ting is dat zeker zo en voor ons de reden om er aandacht aan te besteden. Maar je hebt nog maar een paar dagen om deze mooie, intense voorstelling in Rotterdam te gaan zien.
Wat is Ting dan?
Een theaterbeleving is de beste omschrijving. En de musical die er het meest op lijkt is Soldaat van Oranje. Als publiek kijk je naar een voorstelling, maar het voelt mede door de omgeving alsof je er bij hoort. Een “Immersive experience” wordt het vaak ook wel genoemd in branches waar vaak in een overtreffende trap wordt gesproken. Die “experience” begint al bij aankomst in de Ferro Dome. Geen gewoon theater maar een rauwe industriele plek in de havenstad waarbij de graffiti een groot contrast is met de dames op leeftijd met een bontjas en strak gelakte hoge hakken. Het publiek voelt zich duidelijk niet helemaal op haar gemak hier en dat draagt alleen maar bij aan de onderhuidse spanning die op de gezichten af te lezen is.
Wat brengt Ting?
Ting is de titel van een album van een rockalbum dat in 1994 door The Nits is uitgebracht. Ken je de Nits niet? Dan ben je waarschijnlijk jonger dan 30 jaar. Het is een Nederlandse rockband die al in 1974 is opgericht en een hele reeks klassiekers heeft uitgebracht. Al zul je ze niet heel vaak op de radio horen.
Het Scapino Ballet Rotterdam, dat dit jaar 70 jaar bestaat, heeft samen met The Nits deze dansvoorstelling ontwikkeld. Maar het is veel meer dan een dansshow, het is dus à³à³k een live concert van The Nits en heeft het à³à³k een hoog “Cirque Du Soleil” gehalte. Of als je het positiever wilt benaderen: moderne dans wordt naar een volgend niveau getild door het met andere discplines te combineren.
Deze cross-over tussen dans en circus is niet altijd even duidelijk voor het publiek waardoor het soms net iets te veel aanvoelt alsof je van act naar act wordt geleid. Dit wordt mede versterkt doordat the Nits hun nummers ten gehore brengen en ook die nummers hebben een strak begin en einde. Dit is dan ook ons enige punt van kritiek en we hadden graag gezien dat de voorstelling nog iets meer in elkaar zou overvloeien en de grens tussen act, dans en muziek nog iets meer zou verdwijnen. Het gevaar dat hier namelijk in schuilt is dat het publiek de voorstelling als een innovatieve circusact gaat zien met bijbehorend klapgedrag. En dat terwijl deze duistere, intense dansvoorstelling volgens ons juist om doodse stilte vraagt (niet altijd natuuurlijk). Bij een aantal scenes wordt dit opgelost door náást de act het publiek ook te verwonderen met het ensemble. Maar bij een aantal scenes wordt dit niet gedaan om de focus te leggen bij de ongekende controle die de artiesten/dansers vertonen. Dus de keuzes die gemaakt zijn, zijn volledig te begrijpen maar op basis van de kwaliteit die we nu zien, verwachten wij dat die laatste versmelting voor een beter geheel kan zorgen.
Wat is het verhaal van Ting?
Een show als deze valt of staat natuurlijk met de kwaliteit van de dans. En die is goed, zeer goed. De dansers hebben ondanks dat ze als groep een geheel zijn en soms in elkaar overvloeien ook allemaal een eigen rol gedurende de voorstelling. Daarbij zijn een aantal rollen uitgelicht die uiteindelijk ook de basis van het verhaal vormen. Maar wat is dan dat verhaal? Dat is er niet. Nou ja, het is natuurlijk niet zo direct als bij een musical.
Als je conceptueel naar de voorstelling gaat kijken wordt er vooral een sfeer neergezet en zou je uit de dans, kostuum en muziek een verhaal kunnen opmaken. Maar dat is zo vrij interpreteerbaar dat wij ons daar niet aan durven branden. Het geheel komt niet over als een vrolijke spring-in-het-veld voorstelling, er zit wel degelijk een duister randje aan. De “host van de avond” zul je dan ook niet (oprecht) zien lachen en een aantal van de mensen die direct bij hem staan, kijken het publiek dan ook doordringend aan zonder te hoeven praten: dat doet de muziek en dans wel. En die sfeer past helemaal bij de omgeving waar Ting te zien is.
Waarom dan toch Ting?
Ting is absoluut een ervaring. Een indrukwekkende ervaring waarbij met name de scenes waar circus, dans, muziek én decor samensmelten ongekend mooi zijn. Maar ook al wordt in de tweede helft van de voorstelling de focus iets meer verlegd richting dans, ook dan is dat de juiste timing. De intensiteit van de voorstelling neemt vanaf dan alleen maar toe. Hierbij mag ook echt de muziek niet onderschat worden: de soundtrack van (en door) The Nits. De stem van Henk Hofstede is veelal rauw en aan het begin van de show is het zowel voor hem als voor het publiek nog even opwarmen. Maar vanaf het derde nummer nemen ze alleen nog op de juiste momenten de aandacht en worden de mooie ballads afgewisseld met bombastische, opzwepende nummers om te eindigen in The Dutch Mountains waar het publiek de ruimte krijgt om mee te neurien.
Ting is een theatervoorstelling met tegenstrijdigheden tussen schoonheid en plat vermaak. Tussen groots en klein. Tussen rauw en fluweelzacht. Zelf ben ik daar erg van gecharmeerd omdat het je constant op het puntje van je stoel houdt en je als kijker actief moet opletten. Het verhaal doet er dan ook bijna niet meer toe: het is de lichaamscontrole, de muziek, de choreografie die je als kijker beroert. En als je dat bereikt dan ben je als dansvoorstelling glansrijk geslaagd.
