Sam Shepard wordt gezien als een van de grootste levende Amerikaanse toneelschrijvers. Ik had echter nog nooit een stuk van hem gezien en keek dus erg uit naar Buried Child. In 1979 won Child de Pulitzer Prize voor drama.
Professor Christopher Bigsby schreef over Shepard: “In play after play Shepard has staged an America in which men and women seem to be orbiting different planets, the family is in danger of imploding and society is forgetful of its own claims to significance. As one of his characters remarks in the distance you can hear the sound of America crashing into the sea.”
Ik zou niet weten waar ik zou moeten beginnen om te vertellen waar het stuk precies over gaat, omdat ik geen flauw idee heb. Toch was het een fascinerende show. Vince (Sam Troughton) bezoekt zijn familie (na vele jaren afwezigheid) met zijn vriendin Shelly, maar niemand schijnt hem te herkennen.
Vince zijn familie bestaat o.a. uit alcoholisten, een eenpoot, een moordenaar en zijn vader loopt constant binnen met verse groenten van hun erf, waar al jaren niets op gegroeid heeft.
Wat al deze vreemde lui bind is een geheim, dat de familie heeft vernietigd. De brute patriarch van de familie, Dodge, heeft ooit zijn eigen kind vermoord en in de achtertuin begraven. Deze moord is altijd verzwegen gebleven.
Aan het eind van het stuk is Shelly uit het gekkenhuis gevlucht, herkent iedereen Vince maar hij hun niet, Dodge is dood en Vince neemt bezit van het huis. Erg vreemd! Shepard moet voor dit stuk beinvloed zijn door Harold Pinter en m.n. zijn stuk The Homecoming.
Na afloop zat ik druk te reconstrueren wat ik allemaal gezien had en wat het allemaal kon betekenen. Ik kwam op vele interpretaties uit, maar geen definitieve. Wat een hoofdbreker!
Voor deze productie maakt het Nationale Theater gebruik van een top cast, die voor de helft uit Amerikanen bestaat. De irritante tiran van de familie, grootvader Dodge, wordt indrukwekkend vertolkt door de Amerikaanse karakteracteur M. Emmet Walsh, die in meer dan 100 films heeft gespeeld. Net als zijn personage domineert hij het hele toneel.
Zijn vrouw, Halie, wordt gespeeld door Elizabeth Franz, een van de grootste theateractrices van Amerika. Zij won een Tony award voor Death of a Salesman en weet haar karakter op een briljante manier zowel broos als ijzig te maken.
De Britse Brendan Coyle (Olivier award winnaar: The Weir) speelt Vince zijn afwezige vader en Lauren Ambrose Vince zijn vriendin Shelly. Ambrose is de onschuldige buitenstaander die als een soort van excorsist fungeert en de familiedemonen moet oproepen om ze te verdrijven. Door haar ogen ziet het publiek grotendeels de gebeurtenissen en wordt het onderliggende geweld tastbaar. Vooral het moment dat de oom van Vince, Bradley (Sean Murray), zijn vinger in Shelley’s mond stopt is een verbijsterend moment. Ambrose is vooral bekend van de baanbrekende HBO tv-serie over een begrafenisondernemende familie, Six Feet Under (Ned 3), waarin ze Claire speelt. Voor deze rol is ze meerdere malen voor een Emmy award genomineerd.
Dat dit vreemde stuk blijft boeien is vooral de verdienste van regisseur Matthew Warchus, die de komische momenten in het stuk weet te accentueren, zonder de onderliggende laag van spanning en geweld uit het oog te raken.
Warchus heeft in korte tijd een reputatie als Shepard-expert opgebouwd. Hij heeft Shepard’s True West op 3 plekken geregisseerd nl. de West Yorkshire Playhouse en Donmar Warehouse in Engeland en op Broadway (Tony award nominatie). Zijn filmdebuut maakte hij met de verfilming van Shepard’s Simpatico met Nick Nolte en Sharon Stone.
