Het was in eerste instantie een beetje verwarrend, de vermelding “van de makers van De Neehoorn”. Maar dat verwijst niet naar de gelijknamige theatervoorstelling, maar naar het verhaal. De voorstelling is gebaseerd op het prentenboek van de makers van het boek “De Neehoorn”. Deze voorstelling komt uit de koker van “De Grote Haay”, dat ons al eerder op zeer geslaagd, creatief jeugdtheater trakteerde. Deze Kersthaas is daar opnieuw een voorbeeld van.
Bij het betreden van de zaal liggen allerlei decorstukken plat op het podium. Wel is een scherm zichtbaar. Het is aan de cast om het decor op te bouwen. Twee platte bomen worden in elkaar geschoven en vormen zo één witte boom. Misschien heeft het meegekomen kind dit ook al in de foyer gedaan met één van de kleurbouwplaten. Het huis blijkt opengeklapt te worden, en zo verschijnt het interieur, als ware het een pop-up prentenboek. Speels, en het wordt nog speelser als de moeder in het stuk een boom omhakt en als kerstboom in het huis plaatst. Door een halve slag te draaien is deze meteen rijkelijk versierd.
De voorstelling begint met de kennismaking van de acteurs. Twee ervan zijn zanger; en ze stellen zich met hun voornaam voor. Sam Eggenhuizen en Nienke Nasserian leggen uit wat hun stemsoort is, en dat ze een opera gaan spelen. Er zal dus alleen nog maar gezongen worden. Joppe (Klein) is acteur, en is het hier niet helemaal mee eens. Hij kan niet zo goed zingen. Als het jongetje in de voorstelling houdt hij zich dan ook niet aan de regels, ondanks dat hij, als hij wel zingt, prima klinkt. Er wordt uiteindelijk veel gezongen, maar ook zijn ouders, de zangers, horen we ook wel gewoon praten.
Het verhaal gaat over een jongetje, dat op de Noordpool woont, maar het liefst naar warmere oorden zou vertrekken, met het buurmeisje. Zijn vader wil dat hij het familiebedrijf overneemt, net als hij heeft gedaan. Hij is de zoveelste in een lange lijn van Kerstmannen (en een enkele vrouw). Ondertussen heeft hij wel wat problemen met twee kerstelfen (die allebei Eén heten). Zij willen betere werkomstandigheden en komen in actie. Hoe lost dit probleem zich op, want er is immers geen broer of zus die de baan kan overnemen. De verklaring van de merkwaardige titel van het verhaal komt pas tegen het eind van de voorstelling. Die hangt ook samen met de sympathieke boodschap die de voorstelling heeft.
Naast het enthousiasme van de cast en het leuke verhaal, waarin een hoop grappen en grapjes zijn verwerkt, is het zeker ook de vormgeving die de voorstelling extra interessant maakt. Op het eerdergenoemde scherm is soms vergroot te zien, wat er in een kijkdoospoppenkast wordt opgevoerd. Bijvoorbeeld Joppe, die als zichzelf door de kamer loopt. Er wordt eveneens een leuk green screen-trucje op uitgevoerd (ook al is het scherm hier blauw). Maar zeker ook de twee decors, die het huis blijkt te herbergen, en die dus beiden in- en uitklapbaar zijn. Als de jongen op een (uitklap)stoel wil gaan zitten, haast moeder zich hem erop te wijzen dat dat niet zijn plaats is.
De voorstelling is 4+, maar typisch een voorbeeld van echt leuk voor iedereen, op de verveelde puber na misschien. De voorstelling is nog op diverse plekken in het land te zien, maar gezien de thematiek is de speelperiode wel heel beperkt.
Scènefotos: Sander Mulkens
