Wie kent er niet de Welkom in de Geschiedenis-televisiereeks, die al sinds 2012 te zien. De vooral komische kijk op de geschiedenis is nu ook in het theater te bewonderen. Onderwerp, net als de serie in 2022, is de Middeleeuwen.
De voorstelling is gebaseerd op de Parade-show van vorig jaar, waarbij sommige elementen verdwenen zijn (geen Maarten en Trui) , een rode draad is toegevoegd, en vooral de sketches verder zijn uitgewerkt. De cast is vrijwel volledig nieuw. Alleen Kim van Zeben keert terug, onder andere als nar. Nieuw zijn Tobias Nierop, Teun Donders, Sophie de Wit en Dick Kingma, die er zichtbaar lol in hebben om de diverse soms zeer bizarre rollen te spelen, ondanks een intensief speelschema van twee voorstellingen per dag. Een bijzondere rol is weggelegd voor Desi van Doeveren, die als Dorine Goudsmit pas na het openingslied met koffer binnenkomt, en daar (net als op TV) onze hedendaagse ogen in de geschiedenis is. Maar ze heeft ook een doel. Uitgekeken op de mannen uit de hedendaagse tijd is haar jachtterrein nu de middeleeuwen.
Na het aanstekelijke openingslied keren we terug naar 467, het jaar dat de Romeinen werden verslagen. De eerste sketch leent schaamteloos uit The Life of Brian’s “What have the Romans ever done for us?”, maar het is een goede binnenkomer, zeker als je beseft dat het recept voor beton toen kwijt raakte (voor meer dan 1000 jaar). Via de bekeermethodes van Bonifatius belanden we bij de Vikingen, die ons land plunderden. De vier krijgen de kans (waaronder Björn en Benny) hun beweegredenen uit te leggen. De reis gaat verder onder andere langs de Kruistochten, Karel de Grote en Franciscus van Assisi. Deze laatste trotseert zijn eerdere walging over lepralijders, en besluit hen onder andere op de voeten te kussen. Een hilarische sketch is het gevolg. Soms lijkt het motto des te smeriger, des te leuker. Dat ze zich voeden met ketelkost, wat er zeer smerig uitziet. Of een live demonstratie van de rol van billenveger. Of de manier om een driedaags diner vol te kunnen houden. Gelukkig blijven geureffecten wel uit, zoals bij de ouderwetse Omo-reclame, over hoe ze destijds vetvlekken verwijderden: met urine. En zo is het een bonte mix van sketches en liedjes (van Claudia de Breij-pastiche tot stevige rap), met af en toe Dorine, die een mogelijke man op het oog heeft. Zij is het ook die met een tango de eerste akte afsluit: de Tango Dorien dus eigenlijk.
In de tweede akte staan vooral de vragen uit het publiek centraal, en wordt onder andere de aandacht gericht op 3 sterke vrouwen, hygiëne en lijfstraffen. In dit gedeelte is er ook meer publieksinteractie. Met onder andere de pest is ook in het tweede deel de ranzigheid niet ver weg, en blijft het zowel educatief als dolkomisch. Net als in de televisieserie wordt bij de meest ongeloofwaardige gebeurtenissen het bordje echt waar getoond.
Tot het eind van deze vakantie staat deze als kerstvoorstelling in Haarlem geprogrammeerd. Daarna toert de voorstelling door het hele land en krijg je zelf de gelegenheid met Dorine terug in de geschiedenis te duiken. En er zo achter komen of zij in deze tijd uiteindelijk de liefde vindt. Of de ruzie tussen de twee uitvinders van de boekdrukkunst, Gutenberg (echt waar) en Coster (uit Haarlem, met standbeeld en de meeste fans in de zaal – niet waar) er dan nog prominent in zal zitten is wel de vraag.
Foto’s: Willem van Walderveen
