De naam M-lab zal velen al niets meer zeggen, maar op deze voormalige Amsterdamse theater-ontwikkellocatie ontstond dit ‘Wintersprookje’. Een succesvolle productie, die het volgende jaar werd hernomen, en vier jaar later nogmaals te zien was in een klein theater in Amsterdam. De potentie van het stuk is eindelijk erkend (door MaxTak), en nu, dertien jaar na de eerste opvoering kan ook de rest van het land van dit stuk genieten (ook al zagen wij het in het DeLaMar), want het stuk toert deze maanden door het land.
Wintersprookje is een zeer vrije bewerking van Shakespeare’s “A Winter’s Tale”. Een fantastisch, bizar, wreed oud verhaal, zo horen we een herder het beschrijven. We zien de Siciliaanse koning Leontes met een steekkarretje zijn vrouw Hermione zien rondrijden. Niet dat zij te beroerd is te lopen, maar ze kan het niet. Ze is versteend. De toedracht wordt later in het stuk met een flashback onthuld. Ze zijn al een eeuwigheid op zoek naar hun dochter Perdita. Wij weten dan al dat deze bij die herder woont, onwetend van haar afkomst, maar nog altijd met de gouden zakdoek die ze vanaf haar geboorte heeft. Ze woont in Bohemen, en is als zodanig onderdaan van koning Polyxenes. Hij heeft een dochter, Fleurizan, van huwbare leeftijd. Maar de 265 prinselijke huwelijkskandidaten kunnen haar niet bekoren, en ze vlucht, met haar vader in de achtervolging. Als Leones hoort dat hij in Bohemen is beland, blijkt dat hij en Polyxenes vroeger vrienden waren, maar dat de kaarten nu anders liggen. En als Fleurizan Perdita ontmoet, ontstaat daar iets moois.
Ayrton Kirchner speelt Leontes vol overtuiging, met wat overacting waar dat nodig is. Joy Wielkens is als Hermione voor een groot gedeelte zo stijf als een plank, wat met name als ze van het karretje dreigt te vallen, bewonderingswaardig knap is. Natuurlijk klinken haar liedjes als een klok; ze is niet voor niets gecast voor de Londense Hadestown, waardoor haar rol in deze voorstelling over een week wordt overgenomen door Liss Walravens). Romy Peters (Perdita) en Anna Podt (Fleurizan) hebben eigentijdse ideeën en zijn zo de personages waar je vooral mee meeleeft. Rogier in ’t Hout speelt zowel de herder als Polyxenes, twee totaal verschillende karakters, die fijn worden vertolkt. Vooral als de ontketende koning, inclusief The Shining parodie, maakt hij indruk. Met wreed aanstekelijke “Doe Normaal” heeft hij ook een van de sterkste song van de voorstelling. De muziek wordt live gespeeld door Keez en Jan Groenteman, waarvan de laatste ook de componist is. Ze zijn een wezenlijk onderdeel van de voorstelling. Herhaaldelijk in eerste instantie weggezet als een stel muzikanten, spelen ze onder andere vissers (met een hoedje) of bebaarde mannen. Keez heeft nog een extra rol, die van beer, waarbij het moment waarop hij deze moet spelen een tweede running gag is.
v 
Hoewel het verhaal dus wel wat drama-elementen heeft, en de emoties van de karakters begrijpelijk, is het de humor die de boventoon voert. Hilarisch zijn bijvoorbeeld de huwelijkskandidaten, die Fleurizan voor de kiezen krijgt. Enorme stereotypen, waaronder een heel actuele met een kettingzaag.
Het decor is een constructie gemaakt van latten, en kratten. Er is een verhoging, meestal maar niet altijd de plek van het muzikale tweetal, en een touw dat soms gebruikt wordt om heen en weer te slingeren. De kostuums zijn zeer kleurrijk, waarbij de blauwe staart van het Siciliaanse hof opvalt.
Wintersprookje mag dan een herneming zijn; er zijn weldegelijk een aantal aanpassingen gedaan. In deze voorstelling zitten wat actuele grappen, maar de meest opvallende wijziging is de klank- en daardoor ook geslachtswijziging van Florizan naar Fleurizan. Jammer voor de mannen die deze rol graag wilden spelen, want deze lijkt een voorbode voor groot internationaal succes. De twee voorgangers waren bijvoorbeeld te zien in de titelrol in Mozart in Wenen (Oedo Kuipers), en Tarzan in Stuttgart Terence van der Loo).
Wintersprookje was bij mijn weten ooit de enige voorstelling waarvan destijds een CD verscheen. Niet alleen deze is tegenwoordig terug te vinden op de streamingsdiensten, maar ook van deze nieuwe versie kun je er de songs van terugluisteren. Of vooruit natuurlijk. De voorstelling is te zien tot eind februari in diverse theaters door het hele land.
Scènefoto’s: Bart Grietens
Foto slotapplaus: Musicalworld.nl
