Gespeeld door: De Paardenkathedraal. Je veux que on soit sincere, & que en homme d’honneur, on ne lache aucun mot qui ne parle du coeur moliere, Le misanthrope Hieronder staat de samenvatting van het verhaal die de Paardenkathedraal op internet heeft staan. Ik kon het niet beter samenvatten dus heb ik het letterlijk gekopieerd:
De eigenzinnige Alceste is een man van waarheid, een man van recht door zee, een man met het hart op de lippen die de confrontatie niet schuwt. Hij rukt liever zijn tong uit dan een oneerlijk woord te spreken in naam van goede manieren, vriendschap of geldelijk gewin. Maar het is niet makkelijk om altijd eerlijk te zijn. Niemand overleeft in de wereld zonder kleine leugens, een scheut hypocrisie, een subtiele vleierij. De absolute waarheid ligt de meeste mensen slecht op de maag.
Maar voor Alceste is dit de grote zwakte van mensen, een zwakte waaraan hij niet toe zal geven, een zwakte die hij haat. Zijn vriend Philinte is een niet minder oprecht man, maar is in staat zijn tong te beheersen en weet wanneer discreet te zwijgen, wanneer begripvol te spreken. Juist de waarheidlievende Alceste wordt verliefd op zijn tegenpool. De mooie, verleidelijke Celimene, een vrouw die het roddelen tot kunst verheft en een groot talent bezit voor het omzeilen van de waarheid. Maar Celimene heeft vele aanbidders, die zij geraffineerd tegen elkaar uit speelt. Alceste raakt hopeloos verstrikt in een web van intriges en leugens. Aangevreten door jaloezie besluit hij de situatie op de spits te drijven.
Na het zien van de mensenhater werd mijn mening dat de Paardenkathedraal erg goed is niet alleen bevestigd, maar ook kwam Moliere in mijn top tien van toneelschrijvers. Wat een fantastisch verhaal. Kenmerken van een goede schrijver is dat hij met woorden kan en durft spelen en dat doet Moliere, ik heb later het boek gelezen en het is echt heel goed.
De kracht van deze voorstelling was dat de spelers ook speelde met de tekst die ze hadden. Elk woord leek een serie van experimenten achter zich te hebben, elk woord leek bestudeerd en uitgespeeld. Zodat het een voorstelling werd om nooit te vergeten. Voor mij is een van de mooiste scene, dat Oronte een jonge dichter, zijn gedicht aan Alceste en Philinte laat horen.
Hij wil weten wat Alceste er van vindt, maar als dit negatief uitpakt wil hij niets meer te maken hebben met Alceste. Het gedicht van Oronte heet Hoop, en hij draagt het zo overdreven articulerend voor dat het gedicht meteen ridicuul op mij overkwam. Bij het uitspreken van Hoop kwam zoveel speeksel naar buiten, dat volgens mij de eerste rij kleddernat moet zijn geworden. Als Alceste uitlegt waarom hij het gedicht zo slecht vindt, probeert hij Oronte na te doen. Hij wisselt hier van overdreven articulerend (tijdens het nadoen van Oronte) naar iets rustiger pratend (als hij uitlegt wat hij bedoeld). Deze overgang is echt geweldig.
De spelers zeggen in dit stuk vaak meer door hun manier van praten dan de werkelijke inhoud van de tekst en die is al heel scherp.
Ik maak deze voorstelling voor een gewone madam die nog nooit van Moliere heeft gehoord. En ook voor haar man, voor die camioneur die heel nukkig zegt: Ik ga niet mee naar theater. En dan zegt zij: Maar kom toch een keer mee! En op het einde snikt die man. En zegt zij: Zie je wel dat dat mooi is, theater! Dit zei Dirk Tanghe, de regisseur, over zijn Mensenhater. Ik denk dat hij gelijk heeft. Hij heeft met zijn spelers een stuk weten te maken dat iedereen kan volgen (ondanks het simpele decor en het redelijk zware verhaal), Toch was niet iedereen gecharmeerd van het stuk. De zaal was na de pauze half leeg. Ik denk dat dit kwam omdat het publiek in de koninklijke schouwburg in Den haag, niet echt gecharmeerd is van het moderniseren van oude stukken.
Ik kan alleen zeggen, dat deze voorstelling op de derde plaats staat van mijn top tien van toneelstukken die ik heb gezien. Het stuk gaat in reprise in Gent in september. Als je kan en je hebt zin ga dan kijken, want het is echt een aanrader
