De best lopende Broadway producties van de afgelopen jaren zijn de echte Amerikaanse Musical Comedies. Hairspray, The Producers en Spamalot sleepten vele Tonys in de wacht en trekken nog steeds volle zalen. Dirty Rotten Scoundrels was de troef voor dit jaar. Eerlijk gezegd ben ik niet zo’n fan van dit genre; ik heb de hype rondom The Producers nooit zo begrepen, al moet ik zeggen dat Hairspray een verrukkelijke zoete bonbon is.
Dirty Rotten Scoundrels gooit het over een wat meer chique boeg met het verhaal over twee oplichters die elkaar de troef proberen af te steken aan de Franse Riviera. De muziek is van David Yazbek (die eerder Full Monty schreef) en hij zorgde voor een big brassy score met veel makkelijk in het gehoor liggende melodie�n die je nog uren daarna fluit.
De show zag er niet zo mooi uit vond ik. Wel erg veel glitters en een wat lullig draaischijfje (lag er misschien nog van 18 jaar Les Miz) en wel erg platte belichting. Maar deze show heeft 1 grote troef: Norbert Leo Butz. Na Rent, The Last 5 Years en Wicked is deze acteur nu echt uitgegroeid tot leading man op Broadway. Voor zijn rol als Freddy Benson won hij een Tony en die is meer dan verdiend. Zijn vertolking neigt wat naar schmieren, maar mijn hemel wat heb ik om hem gelachen.
John Lithgow was op vakantie (had ik weer),zijn understudy Dennis Parlato was zeker niet slecht. Maar ik miste Lithgows valse toon die ik ken van de cd. Verder vond ik het fijn om Joanna Gleason na bijna 20 jaar weer eens op het podium te zien (ooit zag ik haar in Into the Woods). Mevrouw Gleason is a Class Act, maar heeft wel iets teveel van de botox gesnoept. Er komt niet veel beweging meer in haar tronie.
Dirty Rotten Scoundrels is zo’n voorstelling als een suikerspin: je zit wel te smullen maar er komt niet zoveel binnen. Het is het soort show wat Amerikanen beter doen dan wie dan ook. Gelikt, strak en goed. Maar na een uur ben je het allemaal wel vergeten. Maar alleen al door Butz is de show meer dan de moeite waard.
