Als het doek opent zien we een gaasachtig doek, deels doorzichtig, waarachter al een deel van de cast zichtbaar is. Op het doek worden plaatjes van New York geprojecteerd, voorzien van stadsgeluiden. Helaas zijn de beelden erg onscherp. Een ongelukkige artistieke keuze lijkt het, maar verderop in de show gaat het met de techniek toch nog een paar keer mis, wat dus niet uitsluit dat de projector beter scherpgesteld had moeten worden.
Als het gaas is opgetrokken bevinden we ons in de P.A. , de New York Highschool of Performing Arts. Het openingsnummer begint rustig, maar eindigt al meteen in een groot dansfestijn, en smaakt naar meer. Nadat we alle studenten de revue hebben zien passeren als de docente Engels, miss Sherman, de presentie controleert (en zich meteen van haar strengste kant laat zien) volgen we sketchmatig wisselend de studenten van de drie opleidingsrichtingen: Drama, Dans en Muziek en af en toe een totaalscene. Hoofdonderwerp is de liefde, en natuurlijk ook het harde werken om de top te bereiken.
In de Drama-klas gaat het vooral om Nick en Serena. Serena is dol op Nick, maar Nick ziet haar niet staan. Al bij zijn opkomst denkt het publiek te weten waarom (Nick heeft qua uitstraling wel iets van een hele jonge Barry Stevens). Maar als Serena ook tot de conclusie komt dat Nick van de herenliefde is als hij woedend de foto verscheurt die Serena van hem bij zich bleek te dragen, is hij vreselijk op zijn teentjes getrapt. Een verkeerde inschatting van Serena zal later blijken.
De stoere, inhoudsloze schreeuwlelijk van het stel is Joe Vegas. Hij stelt zijn docent Mr. Meyers aardig op de proef. Als hij wordt gevraagd emoties uit het verleden te tonen komt hij niet verder dan bijvoorbeeld zijn ochtenderectie.
Nick (Charles Ruhrmund) en Serena (Lucy Newton) zijn verdienstelijk zangers, maar qua spel komt het nog wat onwennig over. En zoals al eerder gezegd: je gelooft als publiek geen moment dat hij ooit wat in Serena zal zien. Joe (Hugo Harold Harrison) heeft wel de uitstraling die bij zijn rol past. Baldadig, en totaal niet geinteresseerd in de subtiele zaken. Leraar Meyers wordt vertolkt door Barry Stevens, die hiermee waarschijnlijk ook meteen de kleinste rol uit zijn carriere speelt. Het geeft je de indruk dat zijn meespelen vooral is bedoeld om met een in Nederland bekende naam mensen te trekken, want die rol kan iedereen spelen.
Het grootste drama speelt zich af in de muziekklas. Schlomo (hoe treffend kan de klank van een naam ook het personage omschrijven) raakt verkikkerd op de temperamentvolle Carmen . (Een voorbeeldje van haar pit: Als haar door een medeleerling wordt gevraagd: “What sign were you born under?“is het antwoord onverbiddelijk: “For you? “Keep out.”) Maar Carmen zwicht voor de gladde woorden van een agent, verlaat de school, om later berooid en verslaafd terug te komen. Na een laatste ontmoeting met Schlomo, waarin zij hem om geld vraagt, zien we haar op een hoogte staan en springen. Helaas zijn de effecten bij deze scene wederom slecht getimed, zodat pas uit de vervolgscene blijkt dat ze inderdaad voor een trein of metro is gesprongen.
Het spel van Schlomo (Paul Russell) is onevenwichtig. Soms buitengewoon overtuigend, en op andere momenten vrij zwak. Carmen (Carla Pullen) is een diva, die zeer sterk zingt en speelt. Vertederend is Lambchops (Helen Morris). Dit stoere meisje (drummer) heeft niet zo’n grote rol, maar wordt aandoenlijk neergezet.
De problemen in de dansklas ontstaan voornamelijk door Tyrone. Bij vrijwel elke ontmoeting begint het met een aanvaring. Vooral met de docente Engels, maar ook met qua danstechniek superieure Iris, die aan hem is gekoppeld om hem in zijn ontwikkeling te begeleiden. Later blijkt dat zijn laksheid bij Engels niet is ingegeven uit luiheid, maar omdat hij nauwelijks een woord kan lezen.
Binnen de dansklas zit ook Mabel, die een paar maatjes groter is dan de anderen. De verleidingen worden haar toch steeds te veel en het lukt haar niet af te vallen. Ze besluit van klas te veranderen en Drama te gaan doen. Daar wordt wederom gevraagd wat aan haar gewicht te doen, waarop ze gevat reageert dat ze wel karakter-actrice wordt.
Mabel Washington (Tania Mathurin) heeft een paar lekkere songs, en weet zich daarmee wel raad. Een krachtig stemgeluid en een fraaie vertolking van haar rol. Tyrone (Taefique Folarin) kan niet echt overtuigen. De benjamin van het gezelschap studeert nog, maar komt qua spel en zang toch wat te kort. Misschien moet juist hij nog groeien in zijn rol, maar hij weet niet de sympathie op te roepen die je voor een ongeletterde jongen ,die het toch zo ver al heeft weten te schoppen, zou moeten krijgen. Iris (Hannah Rivron) is qua postuur de ballerina bij uitstek en een vrij kille rol. Haar beweegredenen zijn eigenlijk alleen uit de uitgesproken teksten te halen; de werkelijke beleving van wat ze vindt straalt er nog te weinig van af.
