Prachtige voorstelling. Ik heb begrepen dat jullie inmiddels de uithoeken van ons land aan het opzoeken zijn met de daarbij behorende culturele verdieping in de bungalowparken waar jullie verblijven. Mis je me een beetje tijdens je “momenten” voor de show en in de huisjes? Waarschijnlijk heb je daar de tijd niet voor want volgens mij speel je zo’n beetje continue Ciske de man op dit moment… En ik hoor dat je dat fantastisch doet. Ik hoop de kans nog te krijgen je in deze rol te zien.
Terwijl jullie je in obscure bungalowparken met oud hollandse spelletjes vermaken, heb ik het ongelooflijke genoegen gehad de laatste vier weken door te brengen op een door modder en open gebroken straten praktisch onbegaanbare bouwplaats met véél te weinig parkeergelegenheid, alwaar het schitterende repetitiepaleis Focus gehuisvest is.
Focus, een begrip in de theaterwereld. Het zenuwcentrum waar tijdens repetities en audities carrieres gebroken en gemaakt worden, dromen uitkomen of eindigen in een desillusie. De plek waar je uiteindelijk meer eet tijdens de lunch dan goed voor je is en waar je verlangen naar welk willekeurig theater dan ook nieuw leven ingeblazen wordt.
Het is hier dat we neergestreken zijn voor de repetities van les mis. Repetitieprocessen blijven toch eigenaardige periodes, waarin op zowel fysiek als mentaal vlak zorgvuldig wordt toegewerkt naar de eerste voorstelling.
Het begint in de eerste week met het leren kennen van je nieuwe collega’s, het aftasten van de creatives en het stampen van teksten en noten. Met weemoed denk ik terug aan de laatste keer dat ik langdurig in Focus mocht bivakeren, namelijk de repetities voor Beauty waarmee een onvergetelijke periode begon en ik in jou een vriend voor het leven ontmoette… Het ritme van de eerste week wordt alleen één ochtend kortstondig onderbroken voor het aansnijden van de produktietaart en de daarbijbehorende interviews over je verwachtingen van het repetitieproces.
Toen de muzikale supervisor op de tweede dag vertelde dat hij na 5 dagen een muzikale doorloop van het hele stuk wilde, begonnen wij allen hartstochtelijk te lachen overtuigd als we waren dat we hier te maken hadden met stukje onvervalste engelse humor. De dodelijke stilte van zijn kant deed ons echter beseffen dat het de komende dagen ouderwets stampen zou worden.
De tweede week begint er een soort gewenning aan het gebrek aan zuurstof op te treden in geest en lichaam.Met bleke gezichten en holle ogen tot gevolg. Met respect bekijken we de door de crew nagebouwde draaischijf in de grote repetitiestudio, ideaal om gelijk in een zeer belangrijk element van het decor te kunnen repeteren. In deze ruimte vindt ook elke ochtend de fysieke warming up plaats, een ritueel wat ik, zoals je weet, niet wil missen en waar ik me met groot enthousiame aan overgeef…....
Het slopende ritme, waarin nu muzikale repetities afgewisseld worden met staging en interpretatie, zorgt ervoor dat er lichte paniek uitbreekt over of het ooit goed gaat komen. De derde week brengt op dat punt meestal wat verlichting omdat de voorstelling enigszins vorm begint te krijgen. Helaas wordt deze geruststellende gemoedstoestand ruw verstoord door het overbekende “derde-week-focus syndroom”; Iedereen begint ziek te worden…. Oh ja? JA! Snotteren, allergische reacties, puisten, uitslag, buikloop, koorts, stemproblemen, kortom, alles wat normaal tijdens een tour voorkomt alleen dan gespreid over enkele maanden breekt nu aan alle kanten tegelijk uit.
De vierde en laatste week blijken de meesten weer opgeknapt wat maar goed is ook want aan het eind van deze week vinden de afsluitende “doorlopen” plaats waarbij een klein aantal,varierend van 5 tot 25, BOBO’s van het kantoor komen kijken wat de regisseur en zijn cast in hemelsnaam hebben uitgespookt de afgelopen vier weken. Ook al zitten we nog midden in het repetitieproces, het voelt toch als een eerste beoordelingspunt. Het zien van de voorstelling in ruwe vorm leidt tot veel hevig geemotioneerde collega’s. Zelf houd ik het ook niet droog. de voorstelling is in al zijn puurheid zo mooi, zo krachtig, zo intens.
Voor ons is het ook de eerste kennismaking met de kinderen die de voorstelling gaan spelen, de kleine Cosette én Gavroche…. Ik heb veel aan jou als klein ventje op die barricade gedacht tijdens de repetities, wat moet dat magisch geweest zijn voor je…
Na vier weken Focus is iedereen toe aan de volgende stap: de montage periode in Hoorn. Maar eerst worden de compleet uit de hand gelopen lunchrekeningen in Focus betaalt, (het eten is er erg lekker) en de koffiesleutels ingeleverd . Weer een periode Focus komt ten einde….Op naar het theater! We zijn er klaar voor om de barricades te bestormen.
liefs René
