7 Augustus, 2005: Ik ben thuis. Eelco Claassen is net de deur uit gegaan na een avondje brainstormen over ons nieuwe musical idee. Ik moet een tekst schrijven zodat hij verder kan met de muziek. Ik ga voor de pc zitten.
17 Augustus, 2005: Sinds kort schrijf ik een column voor een bekende Nederlandse musical website. Mijn maand word een beetje druk, dus ik denk, laat ik hem nu alvast gaan schrijven. Ik ga voor de pc zitten.
27 Augustus, 2005: Net terug uit Breda. Ik kom terug van een vergadering. Ik heb vorige maand mijn eerste versie van The Red Star Line, Portret van een Verloren Lente ingeleverd (red—Red Star Line gaat volgend jaar in New York spelen met een vertaling van Michael). Vandaag ging de bespreking over mijn vertaling, de veranderingen en verbeteringen die nog moeten nog komen. Ik heb veel notities gemaakt en ben er klaar voor. Ik ga voor de pc zitten.
Ja, deze verhalen beginnen allemaal anders maar komen uit op hetzelfde punt. Maar wat hierna gebeurde was in alle drie gevallen hetzelfde: ik zit daar in de stoel en kijk naar het scherm terwijl de cursor doorknippert in de linker boven hoek. Ik denk, ik hoop en ik probeer. Maar er komt niks.
Ik voel me net als George Seurat in het begin van Sunday in the Park with George (als je niet weet waar ik het over hebt, schaam je dan diep. Lees mijn column van twee maanden geleden en bestel de film)
‘White. A blank page or canvas. The challenge: bring order to the whole. Through design. Composition. Balance. Light. And harmony’
Snap je dit niet dan kun je een van de twee volgende dingen doen: Leer Engels, of pak je Engels/Nederlands woordenboek. Het gaat in ieder geval om een schilder die kijkt naar zijn lege witte doek en niet weet waar hij moet beginnen. Zo voel ik mij ook wanneer ik naar de lege, witte pagina van Word97 kijk. Waar haal ik mijn inspiratie vandaan?
Begrijp me niet verkeerd; ik kan zonder problemen duizenden ideeën verzinnen. Maar ik denk dat de meeste ideeën niet goed genoeg zijn. De stelling is dan ook: Ideeën zijn overal maar goede ideeën zijn zeldzaam. Of als je het met mijn scheve blik wilt bekijken: Goede ideeën zijn zeldzaam, slechte ideeën zijn overal.
Jaarlijks proberen duizenden mensen een musical te schrijven. Nou ja, schrijven. De meeste struikelen over de eerste stap: waar gaat het om/over? Dat noem ik dan ook niet echt schrijven:
- ‘Ik schrijf een musical’
- ‘Oh? En waar gaat het over?’
- ‘Err, nou, er is een man, en, err…’
Maar er zijn ook veel schrijvers die wel een idee hebben. Het probleem is vaak dat ze denken dat ze een geweldig idee hebben maar dat eigenlijk slecht is. Ik weet nog het verhaal van een 18-jarige jongen. Hij moest een idee en een synopsis verzinnen voor zijn cursus Musical Compositie op de universiteit. Op het eerste gezicht was het helemaal niet slecht. De naam van zijn musical was ‘Chemistry’ (Scheikunde; maar waarschijnlijk ligt het Engels/Nederlands woordenboek nog naast je). De bedoeling was om kinderen kennis te laten maken met scheikunde op een luchtig en grappige manier.
Op het eerste ook geen slecht idee totdat je de synopsis leest. Elke element werd gespeeld door een acteur (dat betekende toen al 112 acteurs!), en ze leefden allemaal in een grote Periodieke Tabel. Het decor moest daarom 9 etages hoog zijn. Een slecht idee? Misschien niet, maar wel onhaalbaar. Dat maakt het idee dus niet echt goed.
In musical land, zie je het ook keer op keer: Broadway ziet meer flops dan hits. Over het algemeen geldt dan ook als naar de flops kijkt dat je denkt: wat was dat een slecht idee. De moeder van de slechtste musicalideeën zag voor het eerst het licht op 28 April 1988. Een van de beste griezelboeken ooit (van Stephen King) werd een musical. Je gelooft het haast niet, maar de musical Carrie speelde twee weken lang voor een verbaasd publiek voordat de producenten moesten toegeven dat het misschien niet het beste idee was voor een musical.
Maar ook Hollywood heeft het bewezen: een sequel is nooit een goed idee. DEEL II van welke film dan ook is bijna gegarandeerd een flop, maar toch blijven ze het proberen. Zelfs Broadway heeft er aan mee gedaan.
Bye, Bye Birdie is een grote hit geweest, op Broadway en op film. Het cast album was razend populair onder kinderen en ouders (mijn moeder kent alle teksten), mede door het onderwerp van het verhaal (schaam je, huur de film). Maar het winning team die deze hit schreef was misschien een beetje hebzuchtig toen ze Bring Back Birdie schreef. Na 4 voorstellingen, ging deze flop definitief dicht. Blijkbaar kon het niemand interesseren wat er twintig jaar later was gebeurd met Conrad Birdie.
Waar iedereen wel geinteresseerd in was: ‘Wat is er ooit gebeurd met dat lieve, roodharige weesmeisje?’. In Januari 1990, kwam er een beperkt aantal mensen erachter. Jawel, ik verzin het niet: Annie 2: Miss Hannigan’s Revenge. Op het eerste gezicht is het misschien geen slecht idee als je het commercieel bekijkt. Mensen kennen Annie, ze geven om Annie, ze houden van Annie. Maar dit seizoen zouden we weer nachtmerries krijgen van Annie. Een feit is een feit: Annie is een klassieker met een pakkend verhaal, effectieve muziek, kinderen, een hond, leuke dansjes en een rags-to-riches happy end. Maar daarin ligt ook het grote probleem van Annie 2. Zij was niet langer in gevaar, ze had familie, geld, een hond, een helikopter, er was niks meer over te zeggen. En dus, tijdens de previews on-the-road, bewees Annie 2 dat het geen goed idee was, en ging de musical dicht voordat het Broadway bereikt had.
Maar kunnen wij met zekerheid zeggen dat iets een slecht idee is, alleen omdat het niet werkte? Was Rex een flop omdat het opende in de zomer, omdat de cast niet goed was, of was het een slecht idee? Heeft Joe Broadway niet bereikt omdat de decors en special effects het verhaal overdonderde, omdat het niet genoeg previews had, of was het een slecht idee?
Ik durf het niet te zeggen. Maar ik zou wel zeggen, koester je goede ideeën. We hebben ze nodig. Ik heb ze ook nodig. Ik ben al uren bezig en heb nog steeds geen inspiratie om mijn column te schrijven. Ach ja, volgende maand beter!
