Op dit moment is “Brokeback Mountain” een van de torenhoge favorieten voor meerdere Oscars. Ineens blijkt de tijd rijp dat ook de “gewone” mensen naar een film zouden gaan waarin twee mannen op elkaar verliefd worden, in een tijd dat dat, nog meer dan nu, niet wordt geaccepteerd. Je kunt je vraagtekens zetten bij deze mentaliteitsverandering, en een vluchtige blik op de mannen in het publiek van de voorstelling “Je negeert de waarheid” geeft je niet echt het gevoel dat we hier met veel “gewoon” volk te maken hebben. Want
“Je negeert de waarheid” heeft namelijk aardig wat parallellen met de eerdergenoemde Oscarfavoriet. Ook hier ontstaat een liefde tussen twee mannen, in een tijd en omgeving waar dat absoluut niet wordt geaccepteerd. Op deze manier klinkt het als meeliften op een succesgolf, maar niets is minder waar. De voorstelling stamt al uit 2001, en wordt slechts voor een korte reprise hernomen.
Schrijver en componist van het stuk is Sam Verhoeven, die eraan begon toen hij 16 was en er 5 jaar aan werkte. Zijn eigen ontluikende homoseksualiteit en de verhalen van zijn overgrootvader smolten ineen met als resultaat dit stuk. Net als tijdens de voorstellingen van 2001 en 2002 speelt Sam zelf opnieuw de hoofdrol.
Het verhaal begint in 1917, als een groep soldaten inscheept voor de reis naar het front in Frankrijk. Onder hen bevinden zich soldaten Michael Davidson, Steven McCullen en Harold Brownson.
Aan boord beticht Brownson Michael al snel van het zich prostitueren aan mannen, en waarschuwt de rest van de mannen voor hem; een onthulling met gevolgen. Michael krijgt zelfmoordneigingen, maar Stephen weet dan dat hij niet alleen is met zijn gevoelens voor andere mannen. Ze vinden elkaar, dit tot ongenoegen van Brownson. De boel escaleert als aan de vooravond van de strijd de manschappen zich amuseren met het vrouwelijk schoon en Michael en Steven zich terugtrekken. Browson toont de Captain waar de twee mee bezig zijn en besluiten dit kwaad uit te roeien. Zo zal tijdens de eerste de beste veldslag Brownson 1 van hen vermoorden en vervolgens de ander de moord in de schoenen schuiven.
En zo geschiedde: Michael wordt door Harold vermoord (Hij stelt zich op voor Stephen) en Stephen wordt voor deze moord gearresteerd.
De tweede helft speelt zich weer af in Amerika. Vier jaar zit Stephen inmiddels in de gevangenis en het uur van de waarheid nadert. We maken kennis met de rechter, die vol begrip is voor de emoties van de ouders van Michael, die niet willen beseffen dat hun zoon homo was en Stephen zijn geliefde. De zaak wordt gebracht als de zaak van de eeuw, en iedereen is overtuigd van de schuld van Stephen. Op zijn eigen moeder na.
Als de valse getuigenis van Harold volmondig voor zoete koek wordt aangenomen en ook de moeder van Michael, die toch wel lijkt te weten wat er echt aan de hand is, niet in standpunt veranderd, ziet het er slecht uit. Laatste hoop is de getuigenis van de captain, die verward en ontdaan uit de oorlog is teruggekomen en de dingen niet meer op een rijtje heeft, maar wel precies verklaart wat er aan de hand is. Zijn getuigenis wordt echter geschrapt op basis van zijn geestelijk onvermogen, en het onvermijdelijke gebeurt…. Iedereen negeert de waarheid.
De enscenering is prachtig. De achterste helft is bezet door het orkest wat achter het gaas nog wel goed zichtbaar is, en de voorste helft die nog overblijft is van een tweetal verhogingen voorzien. Een paar rekwiesieten, een vrachtlading rood doek en de juiste belichting doen de rest. Sober, maar fraai. Zo wordt de veldslag werkelijk schitterend neergezet. Ook de herbergsc�ne waarin de meeste soldaten zich amuseren met het vrouwelijk schoon, terwijl Michael en Steven buiten van elkaar genieten is heerlijk gechoreografeerd.
Muzikaal is het een nogal bombastisch geheel. Doorgecomponeerd, met een absoluut minimum gesproken tekst en terugkerende motieven. Overdonderend, zeker in deze kleine zaal. Het geeft je een beetje hetzelfde gevoel als toen je vroeger je stereo op je kamer keihard aanzette en ma “vriendelijk” vroeg of het niet wat zachter kon. Het kan eigenlijk niet, maar oh heerlijk.
De cast is geweldig. Wat een vocalen. Pas als ze door elkaar gaan zingen wordt het onverstaanbaar. Qua spel gaan ze er echt vol in. Was ik niet zo gecharmeerd tijdens het eerste nummer van Wim van den Driessche; hij maakt het verderop meer dan goed. Je zou zijn personage Harold Brownson echt wat aan willen doen, deze schoft van het zuiverste water. Ook Dimitri Verhoeven overtuigt als de captain die de opdracht geeft deze schande voor het Amerikaanse moraal weg te poetsen en als “in de war” tijdens de rechtszaak. De beide moeders ( Dani�lle Martin en Kristien Coenen) zingen voortreffelijk en vader Davidson zou je gewoon bij zijn boordje willen grijpen, tegen zijn gezicht willen meppen en roepen: “Wordt wakker.” Maar ook de kleine rollen hebben zo hun briljantjes. Kijkend in de ogen van Jonathan Demoor tijdens de herbergsc�ne lijkt hij echt zo lam als een aap.
