13 augustus 2004
De avond erna mocht ik met de Stage Manager van de voorstelling mee op pad om te zien hoe zij de voorstelling cue-de. Ik was voornamelijk erg benieuwd of het systeem erg verschilde van dat in Nederland en het leek me wel leuk om te weten of het voor mij haalbaar is zijn als ik zeg dat ik ‘ooit de voorstelling wil gaan cuen’. (Omdat ik niet zo’n held ben met bladmuziek) De Stage Manager die mij mee op sleeptouw nam was echt de meest aardige vrouw die ik daar kon ontmoeten en ze was ook erg goed. Ze nam tussendoor alle tijd om mij alle changementen uit te leggen en kletste tussendoor ook nog gewoon door over allerlei dagelijkse zaken. Hoewel ik had verwacht dat het er in Duitsland veel zakelijker aan toe zou gaan backstage, bleek ik echter bij het meest gezellige team terecht te zijn gekomen dat ik ooit heb gezien. Misschien dat dat kwam omdat je juist met de andere afdelingen minder te maken had, of omdat het die avond een beetje een vrouwen-onder-elkaar aangelegenheid was, ik weet het niet. Het was wel tegen mijn verwachtingen om te zien dat het systeem van cues noteren precies dezelde was zoals ik hem heb geleerd. Dat was fijn, want nu kon ik dus ook proberen om zelf de cues op het juiste moment te geven. Wat ook weer goed lukte, dus dat probleem met die bladmuziek, daar hoef ik voorlopig niet meer over wakker te liggen
Wat ik verder nog bijzonder vond, is de sfeer van het toneel. Meestal is het zo dat wanneer je bij een voorstelling achter de schermen komt, er niks van de sfeer en magie overblijft. Bij Les Mis daarentegen waande je je achter de schermen nog meer in het Parijs van 1832 dan in de zaal. De hele toneeltoren is dichtgebouwd met �Parijse muren� en grote houten balken. In de zaal krijg je dit ook een beetje mee tijdens sommige chanchementen, maar als je er gewoon tussen staat, zonder licht en acteurs is het effect nog 10 keer groter. Echt bizar. En vanaf de plek waar wij tijdens de voorstelling zaten (linker zijtoneel, 1 hoog) keek je dus echt letterlijk vanuit een raam uit op de barricade, die 2 meter van je afstond. Magnefiek!
De voorstelling verliep verder in technisch opzicht probleemloos, op een acteur na die per ongeluk zijn boek over de orkestbak de zaal in had gegooid. Gelukkig was niemand geraakt en heeft de gelukkige vinder het ding na afloop gewoon bij een zaalwacht ingeleverd.
