Ik heb op het forum al eens laten weten hoe verliefd ik ben op de score van Adam Guettel. Maar dat maakt het bezoeken van de daadwerkelijke voorstelling altijd gevaarlijk, want in hoeverre zijn de plaatjes die je in je hoofd hebt gecomponeerd nou in werkelijkheid op het podium? Dus vol opwinding maar ook zenuwachtig trok ik met mijn TKTS kaartjes naar het Lincoln Centre (het opera complex) waar in het Vivian Beaumont The Light in the Piazza werd opgevoerd. Het theater lijkt in niets op een Broadway House, het deed mij een beetje denken aan het National Theatre in London. Een rond podium met zo’n 1000 zitplaatsen die allen een uitstekend zicht bieden.
The Light in the Piazza gaat over Margaret Johnson die samen met haar dochter Clara Venetie bezoekt. Met Clara is iets aan de hand; na een val van een pony is zij geestelijk gehandicapt geraakt; ze heeft het verstand van een 10 jarige, maar is een bloedmooi meisje. Op het plein van Venetie waait Clara’s hoed van haar hoofd en hij wordt opgevangen door Fabrizio, een plaatselijke slagersjongen. Het magische moment zorgt onmiddelijk voor een hevige verliefdheid bij beiden. Maar Clara spreekt 3 woorden Italiaans, terwijl Fabrizio geen woord Engels spreekt. Moeder Margaret probeert wanhopig de geliefden uit elkaar te houden en later, wanneer ze merkt dat de aantrekkingskracht te groot is, Fabrizio’s familie in te lichten over Clara’s “probleem”. Maar de boodschap van de show is uiteindelijk dat liefde een kans moet krijgen, hoe breekbaar die kans ook is.
Guettel’s muziek is lyrisch, maar zeker niet voor iedereen meteen toegankelijk. Hoewel de violen veel worden ingezet om de emoties over te brengen is de score eerder een gecompliceerde puzzel die bestaat uit heel veel losse lijntjes. Maar elk lijntje klopt feilloos en uiteindelijk kun je niet meer doen dan je overgeven aan de dramatische knock-out die de laatste scenes je uitdelen.
The Light in the Piazza is een meesterlijke voorstelling. De klassieke Italiaanse decors met massieve standbeelden geven de voorstelling een magische sfeer. Het deed me uiteindelijk denken aan een Merchant-Ivory film (Room with a View….). Het zingen en acteren was vlekkeloos. Ik had de pech om geen Victoria Clarke te zien (alle vrouwelijke Tony winaars vluchten denk ik de stad uit als ze weten dat ik in aantocht ben), maar haar understudy Patti Cohenour (bekend van o.a.Edwin Drood)was in een woord geweldig. En het liefdespaar spetterde werkelijk van het podium. Zelden heb ik een jong stel zoveel geluk gegund als Kelli O’Hara en Matthew Morrison (die de show overigens inmiddels verlaten heeft). Ik zweefde het theater uit, diep onder de indruk van zoveel passie. Wat een mirakel. Gaat dat zien (of anders beluisteren!)
