Een drietal weken geleden was Musicalworld al enthousiast over de unieke produktie Mystery Men. Enthousiast omdat Michael Diederich de regie deed, maar vooral omdat het door de tweede jaars studenten van de Frans Sanders Akademie werd uitgevoerd. Een produktie als deze is toch een mooie kans om nu al naar het talent van de toekomst te gaan kijken.
Vooraf aan de voorstelling begon ik wel nog even te twijfelen of ik niet te enthousiast was geweest. Want als de verwachtingen te hoog zijn, dan kan het het resultaat nog wel eens tegenvallen. Gelukkig werden al mijn verwachtingen waargemaakt! Mystery Men is een unieke produktie die doorspekt is met heerlijke humor. Humor die erg in het verlengde ligt van bijvoorbeeld Rocky Over the Rainbow. De muziek is meeslepend en blijft de hele dag in je hoofd spoken. En dan de cast; zij zijn de afgelopen weken enorm gegroeid en op elkaar ingespeeld. Ik kan zo een aantal professionele produkties opnoemen die een lagere kwaliteit bieden dan de cast van Mystery Men liet zien. Ik zal nog even puntsgewijs een aantal zaken toelichten.
Cast
De cast is bij deze produktie niet zomaar de cast te noemen. Eigenlijk zijn ze verantwoordelijk geweest voor alle elementen binnen deze musical. De teksten, de kostuums, de decors, de gevechten, de PR enz. Als je dan ook nog bedenkt dat ze dit allemaal binnen een aantal maanden hebben klaargespeeld, is dat niet meer dan knap te noemen. Dat alles zo soepel is verlopen, is ook te danken aan het enorme enthousiasme waarmee gewerkt is. De cast kreeg een daverend applaus aan het eind van de voorstelling, en je zag ze dan ook enorm staan glunderen. Ze waren trots op wat ze hadden bereikt en dat is niet meer dan terecht!
Kritiek?
Jezelf verbeteren kan alleen maar als er ook kritiek komt. Bij deze zou ik dan ook een aantal punten willen aandragen die voor verbetering vatbaar zijn. En ook al beslaat dit een relatief groot deel van deze recensie, de minpunten zijn een marginaal deel voor deze produktie.
Niet iedereen van de cast had zijn zenuwen volledig onder bedwang en er zaten nogal wat verschillen tussen de zangkwaliteiten van de castleden. Een van de toppers, die van mij een grotere rol had mogen krijgen, is Irene Borst die de rol van serveerster had. Maar ook Barry Beijer (als de Blue Raja) was erg overtuigend in zijn spel. Christiaan Nannen speelde de slechterik Casanova Frankenstein en het leek wel alsof hij getypecast was voor deze rol want hij deed het met veel passie. Het was bij hem goed te merken dat het spelen van de slechterik de leukste rollen zijn, maar omdat hij de slechterik met een dikke knipoog speelde sloeg zijn spel soms over naar de slapstick kant in plaats van de duistere kant.
De articaluatie was bij de castleden ook niet altijd even duidelijk. Dit kwam ook gedeeltelijk door het gelach van het publiek, maar bij bijvoorbeeld de audities van slechterikken, waren er slechts enkele zinnen verstaanbaar. Met name het Menstruatie Meisje was slecht te verstaan.
Nog een kritisch puntje? De cast heeft voor de produktie naast hun ‘grote’ rol, ook nog een of meerdere bijrollen. Om een rol goed neer te kunnen zetten, moet je je inleven in je karakter en moet je volledig achter je tekst kunnen staan. Voor de grote rollen was dit bij iedereen goed gelukt, maar met name de kleinere rollen klonken vaak alsof ze van een auto-cue werden afgelezen.
Muziek
De muziek is geschreven door Gerbrand van Kolck en Michael Diederich en dat heeft een aantal ontzettend sterke nummers opgeleverd. Is het in de eerste acte met name humor die de boventoon voert, in de tweede acte wordt er heel wat serieuzer werk afgeleverd. Een van de meest sterke nummers is het nummer “Het Laatste Woord” dat werd gezongen door Anne-Marie van den Aarsen. Zij speelt de bowler die in haar bowlingbal het hoofd van haar vader meedraagt. Tijdens dit nummer ontstaat een discussie tussen de bowler en haar vader wiens stem wordt vertegenwoordigd door een trombone. Dit nummer gaat in zo’n hoog tempo dat het Anne-marie de afgelopen weken wel slaaploze nachten moet hebben bezorgd. Daarnaast zijn er ook nummers te horen als “Wij zijn de helden” dat je echt niet meer uit je hoofd kan krijgen. Dit is gedeeltelijk ook te wijten aan het feit dat er tijdens de voorstelling erg veel reprises zijn. Om precies te zijn: 5 reprises en 1 finale. En dan is er ook nog een nummer dat in drie delen wordt gezongen. Omdat er vier reprises en de finale in de tweede akte zitten heeft dit wel als direct gevolg dat deze tweede akte minder verzorgd oogt. Het verhaal krijgt zo een herhaling en het lijkt alsof er minder op de details zijn gelet die juist die eerste akte zo enorm sterk maakt.
En toen…
Mystery Men is een van de verassingen van het jaar geworden. De adaptatie van de film is ontzettend goed gedaan en de teksten zijn verfrissend humoristisch. Michael Diederich laat zijn all-round talenten volop terug komen en hij drukt dan ook flink zijn stempel op deze musical. Van de cast verwachten we nog veel te gaan zien in de toekomst. Bij deze willen we in ieder geval alweer een kaartje reserveren voor volgend jaar als deze cast gaat afstuderen! Wil je Mystery Men nog gaan zien, dan ben je eigenlijk te laat. Wellicht dat een exclusieve cd van de cast nog via de officiele site te bestellen is…
