Nog voor de show begint lijkt het orkest er zin in te hebben. In de zaal kan iedereen de muzikale grapjes horen; wie voorin de zaal zit ziet ze ook nog bijzonder creatief bezig. Het houdt het publiek bezig tijdens het wachten; de show begint namelijk veel te laat. Het bederft de zin van de muzikanten geenszins, zo zal blijken. Muzikaal spettert de voorstelling enorm, niet in de laatste plaats ook door het enthousiasme van de acteurs en leuke choreografieen die de muziek vergezellen.
In de eerste akte zien we eerst het huis van de familie Darling van de buitenzijde, achter gaas. In een handomdraai is het huis opengeklapt en bevinden we ons in de slaapkamer van de kinderen. Het zal, zo blijkt later, de laatste nacht worden dat Wendy bij haar broertjes mag slapen. Omdat de slaapkamer het toneel is van veel verhaaltjes heeft ook Peter Pan zijn weg naar deze slaapkamer weten te vinden en ook deze nacht keert hij terug, op zoek naar zijn schaduw, die de hond Nana de vorige keer van hem had afgenomen. En waar Peter Pan is, is natuurlijk ook Tinkelbel.
Ster van de show is Aron Wade. Schijnbaar zonder enige moeite weet deze dertiger het jongetje dat niet wil opgroeien neer te zetten. Springerig, spontaan, maar ook weldegelijk gevoelig. Hij kent zijn personage van haver tot gort en geeft duidelijk karakter aan de in de tekenfilm toch vrij vlakke Peter Pan. Ook Ann van den Broeck, die net als Aron Wade een personage dat een stuk jonger is dan zij zelf speelt, speelt deze rol erg overtuigend. Natuurlijk is Wendy een stuk minder uitbundige, maar ook zij weet als oudste dochter en verhalenverteller indruk te maken.
Karel Deruwe speelt kapitein Haak, en de vader van de kinderen. Natuurlijk is hij lekker slecht, en gelukkig ook niet heel erg slim. Zijn bende, met Smee (Luc Caals) als de meest opvallende en belangrijkste aangever/sidekick, bestaat evenmin grote geesten, wat de comedy natuurlijk zeer ten goede komt.
De vele kinderen spelen vol enthousiasme. Vreemd wel om een meisje te zien tussen de verloren jongens (het zouden er ook meer geweest kunnen zijn), maar waarschijnlijk valt dat als je verder naar achter zit in het theater niet op. Vooral de jongetjes die de twee-eenheid Olaf en Mats spelen weten hun leuke rollen goed uit te voeren. Een van de moeilijkste rollen is die van Tinkelbel. Priske Dehandschutter moet alles doen zonder haar stem, met gebaren. Hoewel het soms wel wat lang duurt allemaal doet ze het wel heel goed. Eigenlijk stelt maar 1 van de spelers teleur: Wendy van Wanten heeft als moeder een kort optreden en een vrij kleurloze rol en weet deze ook precies zo in te kleuren. Ze maakt helaas weinig indruk.
Naast het goede spel van Aron Wade vallen ook de decors op. Natuurlijk wordt in de slaapkamerscene al verwezen naar een hoop dingen die later terugkomen, zoals de piraten en de indianen. Door in dezelfde scene een kapot horloge van vader te plaatsen in een soort kijkdoos en deze later in het groot in het verblijf van Peter Pan terug te vinden is het voor de goede verstaander duidelijk dat we hier met een (vermenging van) fantasie (en werkelijkheid) te maken hebben. Het piratenschip van kapitein Haak wat vanuit de diepte van het podium verschijnt is het absolute technische hoogstandje uit de show.
De show is vooral gemaakt voor kinderen. Toch zitten er voor de volwassenen ook wel grappen en geintjes in. De verwijzing naar Heintje bijvoorbeeld, als het over moeders gaat. Of de verschillende dansen, die worden aangedragen als de piraten weer in zang uitbarsten. Visuele grapjes als de hoeveelheid kinderen die verdwijnt in het huisje van Wendy, en de optredens van de krokodil scoren bij jong en oud. Het is de slagroom op de taart.
Toch valt er wel het een en ander op de productie aan te merken. Met name de eerste helft van de show gaat erg langzaam. Het leukste stuk van de show speelt zich af in Nooit of Nimmerland, en het duurt echt een eeuwigheid voordat Peter Pan met de kinderen eindelijk naar het eiland vertrekt. Natuurlijk is het verschijnen van Nana, de hond/nanny, leuk, en zeker de scene waarin ze niet naar vader luistert, maar zeker in het gedoe rond de schaduw, en het optreden van Tinkelbel mag duidelijk het mes worden gezet.
Ook jammer is dat al vanaf het begin duidelijk is hoe de vliegscenes worden uitgevoerd. Als Tinkelbel zelf nog nauwelijks te zien is geweest is de kabel waaraan zij vast zit dit al wel. Nog voordat er wordt gevlogen weet je dus al hoe. En dat is duidelijk een gemiste kans.
Ook jammer is dat niet iets meer is gedaan met de projecties die de tijd moeten opvullen voor de changementen. Tijdens de opening is het mooi, maar tussen de andere bedrijven door is het steeds de landkaart die steeds op een ander stukje Nooit of Nimmerland focust. Hier had veel meer gedaan mee kunnen worden, met kleine grapjes, en in ieder geval meer beweging.
Zoals vaak in Nederlandse reclames wordt gezegd: successen uit het verleden bieden geen garantie voor de toekomst. Een uitspraak die ook wel een beetje voor deze voorstelling zal gelden. Deze show was een paar jaar geleden een groot succes en nu loopt ze wederom goed. Toch zal er wat schrap- en herschrijfwerk nodig zijn om ook in de toekomst dit succes te behouden.
Peter Pan is nog te zien tot en met 30 december in Antwerpen en van 3 tot en met 7 januari in Capitole in Gent.
