Origineel is een musical als Mamma Mia of We Will Rock You ook niet te noemen want een van de belangrijkste elementen wordt hergebruikt, namelijk de muziek. Maar de Ratpack gaat daar nog een keer een stapje overheen. Niet alleen de muziek wordt letterlijk opnieuw gebracht, ook de originele muzikanten worden nagespeeld. Daar zou nog een vorm van originaliteit in kunnen zitten mits het concept totaal over de top wordt getrokken. Dat is helaas voor de Ratpack niet het geval. Het doel is om Frank Sinatra, Sammy Davis Jr. en Dean Martin zo goed mogelijk te benaderen.
Door deze veredelde “Soundmixshow” wordt de doelgroep van de voorstelling heel erg beperkt. Dit wordt ook tijdens de voorstelling bevestigd als een van de hoofdrolspelers aan het publiek vraagt of ze zich het volgende nummer nog kunnen herinneren. De grijze hoofden in het publiek knikken instemmend en bij de eerste tonen deinzen ze mee op de muziek.
Maar als je de hoogtijdagen van dit beroemde trio hebt meegemaakt en als je van Jazz of Bigband muziek houdt, dan zul je zeker genieten. De drie hoofdrolspelers worden namelijk 2 uur lang Frank, Sam en Dean. Hierbij vallen zelfs de kleine details op die deze mannen groot hebben gemaakt: Frank Sinatra is de statige en stijlvolle man die oog voor detail heeft. Dit uit zich bijvoorbeeld in zijn zang die goed wordt gearticuleerd of het feit dat hij als enige van de drie zich omkleedt. Dean Martin daarentegen is de vrouwenverslinder met een gecontroleerd drankprobleem. Zijn flauwe grappen gaan dan ook voornamelijk over vrouwen, drank en viagra die verteld worden met een dubbele tong. Tot slot wordt Sammy Davis Jr ook goed neergezet als een man die soul door zijn aderen heeft lopen. Zijn lichaam toont een fragiele, in elkaar gedoken man die af en toe knalt met zijn voetenwerk.
De zang van de drie mannen is uitermate goed, maar Sammy Davis Jr haalt helaas de magie weg uit een van de grootste musical-klassiekers: Mr. Bojangles. De belichting van dit nummer is prachtig en zorgt voor de juiste sfeer, maar de teksten is maar met moeite te volgen.
Het aanwezige publiek is al snel tevreden en de nummers worden dan ook afhankelijk van de populariteit met applaus ingezet. De Big Band die voor de muzikale omlijsting zorgt verdient dan ook alle lof: zij brengen de nummers vlekkeloos ten gehore. Verschil in kwaliteit was wel te merken tussen de drie dames die hoofdpersonen ondersteunden. Eén van de dames had waarschijnlijk (veel) meer ervaring in het dansen. Ze legde veel gevoel in de dansbewegingen, en de twee andere dames probeerden haar bewegingen zo goed mogelijk na te doen. Door hun beperkte rol in de voorstelling werd het gelukkig niet storend.
Maar toch mist de show wel de beruchte x-factor: er zitten geen dieptepunten in, maar ook zeker geen hoogtepunten die deze show naar een hoger plan tillen. Hooguit het moment waarop Dean martin het publiek in gaat om handen te schudden met het publiek. Ook de grappen die naar 2005 zijn getrokken, zijn net iets te flauw. Zoals bijvoorbeeld de grap over Jan Peter Balkenende die de hoofdrol in de Harry Potter film vertolkt en dat Dean Martin denkt dat hij in Neverland is in plaats van Netherlands.
Al met al een voorstelling die op alle punten wel met kwaliteit is uitgevoerd, maar door een gebrek aan verhaal of originaliteit zal de voorstelling alleen het publiek aanspreken dat een muziekvoorstelling verwacht.
