De originele Sunday In The Park With George ging in 1984 op Broadway in premiere met in de hoofdrollen Mandy Patinkin en Bernadette Peters en werd overladen met 10 Tony nominaties, waarbij helaas alleen het ontwerp met twee awards in de prijzen viel (Best Scenic Design en Best Lighting Design) maar won in 1985 wél de Pullitzer Prize. London kreeg in 1990 in het National Theatre een eigen Sunday In The Park With George in de Olivier Award winnende versie met Philip Quast en Maria Friedman.
Gelukkig voor ons musicalliefhebbers staat er 15 jaar later dankzij de gedurfde programmering van producers David Babani en Danielle Tarento weer een nieuwe en magnifieke Sunday In The Park With George in London op de planken. De kaarten voor deze Sunday onder regie van Sam Buntrock waren binnen no time uitverkocht en zelfs voor de aangekondigde verlenging met enkele weken is bijna geen kaart meer te krijgen. Momenteel zijn de producers druk in onderhandeling om deze produktie in de loop van 2006 op West End te brengen.
Het Menier Theatre is gelegen in niet de meest inspirerende omgeving voor een avondje uit, en lopend door een troosteloos stukje London vlakbij London Bridge vroeg ik me toch echt af waar ik terecht zou komen…
In oorsprong is The Menier Chocolate Factory zoals de naam al doet vermoeden een chocoladefabriek uit 1870 en is in recente jaren omgebouwd tot een kunstgallery en restaurant waarbij veel van de oorspronkelijke architectuur bewaard is gebleven in een intiem theater dat plaats biedt aan nog geen 200 bezoekers. De ongeplaceerde kaarten kosten GBP22.50 en voor GBP5 extra kun je bij de reservering voor de voorstelling een plaats in het restaurant voor een 3-gangen menu boeken.
Sunday In The Park With George is gebaseerd op het 19e eeuwse pointillistische meesterwerk “Un Dimanche Après-Midi à La Grande Jatte” van Georges Seurat een schilderij van zo’n 2 bij 3 meter waaraan hij meer dan twee jaar werkte. Het originele werk hangt in Chicago maar als je in London bent zou ik zeer zeker een bezoekje brengen aan de National Gallery waar enkele olieverfstudies hangen voor La Grande Jatte alsmede een ander prachtig schilderij van Seurat ‘Une Baignade à Asnières’ dat ook onderdeel uitmaakt van de musical.
De eerste akte van de musical speelt zich af in 1884 en vertelt het verhaal van George, een kunstenaar die op een dergelijk obsessieve manier opgaat in zijn kunst dat hij langzaam maar zeker vervreemdt van zijn omgeving en de mensen om hem heen.
Dit wordt schrijnend duidelijk als de relatie met Dot, zijn model en muze, stukloopt en zij tegen haar werkelijke gevoelens in, zwanger van George’s kind, kiest voor stabiliteit in een relatie met Louis, een bakker.
De musical zit subliem in elkaar waarbij je in elke scène als het ware gevangen zit in het hoofd van Seurat, en het artistieke proces doormaakt. Gevangen in het schilderij van de kunstenaar waarbij alle karakters tot leven komen, fantasie en werkelijkheid door elkaar gaan lopen en je als toeschouwer steeds op het verkeerde been wordt gezet. In de loop van het stuk worden steeds meer personages uit het schilderij ten tonele gevoerd die elk een eigen verhaal kennen en wiens paden af en toe kruisen.
De finale van de eerste akte ‘Sunday’ is overweldigend als de personages die we eerder zagen langzaam het toneel vullen en Seurat voor de ogen van het publiek de laatste hand legt aan zijn meesterwerk door als in een tableau vivant de karakters zo te positioneren als op het uiteindelijke doek en “Un Dimanche Après-Midi à La Grande Jatte” in drie dimensies voor je ziet.
In het begin van de tweede akte tijdens ‘It’s Hot Up Here’ zien we hetzelfde tableau maar zijn de karakters gevangen in het schilderij en klagen over de hitte in de zon, hun positie op het schilderij en of ze wel van hun beste kant door de kunstenaar zijn vereeuwigd. Maar we zijn dan ook honderd jaar verder in het New York van 1984 waarin Seurat’s meesterwerk wordt tentoongesteld. We maken kennis met kunstenaar George, de fictieve achterkleinzoon van Seurat, en Marie inmiddels een dame op gevorderde leeftijd en de dochter van Dot en grootmoeder van George. Hij presenteert hier zijn Chromulum #7 een multimediaal werk geïnspireerd op het werk van zijn overgrootvader. De tweede akte komt nogal kil en afstandelijk over maar wellicht is dat ook wel logisch en zo bedoeld want het gaat over ‘the art of making art’ zoals George in ‘Putting It Together’ zingt en waarbij commerciele motieven en financiele belangen in het post-modernisme overheersen en de emotionele drijfveer van de kunstenaar naar de achtergrond is verdrongen.
Na de dood van Marie besluit hij het eiland in de Seine te bezoeken, in de tegenwoordige tijd omgeven door kille hoge gebouwen en slechts de kleur van de lucht en het aanwezige licht nog doet herinneren aan een eeuw geleden. George wordt hier in een visioen bezocht door de geest van Dot die hem in ‘Move On’ herinnert om zijn artistieke instincten te volgen. Ontroerend prachtig om te zien hoe droom en werkelijkheid, heden en verleden elkaar ontmoeten en George en Dot toch nog samenkomen. Na de reprise van ‘Sunday’ is als in een flits het eiland verdwenen en zien we George alleen in zijn fel wit opgelichte atelier, maagdelijk wit als een leeg canvasdoek en de eerste woorden uit de voorstelling worden herhaald : ‘White. A blank page or canvas. So many possibilities’ Ineens ben je weer terug in de realiteit, zittend op de niet erg comfortabele bankjes waarvan je de voorbije 2 1/2 uur niets hebt gemerkt maar met een brok in de keel van ontroering en confuus van de wereld die Sondheim en Seurat je hebben voorgespiegeld.
De 15 koppige cast speelt de sterren van de hemel waarbij ieder castlid twee verschillende rollen speelt : in Akte 1 de fictieve personen die het schilderij van Seurat bevolken en in Akte 2 de personages in New York zoals journalisten en kunstcritici.
De twee hoofdrollen in Sunday zijn voor Daniel Evans, die ik al eerder zag in de Donmar produktie van Grand Hotel vorig seizoen, en die op een gedreven en integere manier gestalte geeft aan de twee George’s. Anna Jane Casey speelt Dot en Marie. Vooral in de eerste akte weet ze vocaal te overtuigen in haar eerste solo en het openingsnummer ‘Sunday In The Park With George’ of in het duet met Evans ‘We Do Not Belong Together’. In de tweede akte als Marie heeft ze meer moeite om gestalte te kunnen geven aan een ouder iemand, maar gelukkig maakt ze veel goed met haar vertolking van ‘Children And Art’ en weet weer voor het nodige kippenvel te zorgen.
Enkele bekende namen uit de cast zijn Gay Soper (ontroerend als de moeder van Seurat) en Alasdair Harvey (indrukwekkend als bootsman) maar alle cast leden hebben stuk voor stuk een uitgebreide staat van dienst als je hun bios in het programma zo leest. Bijzonder veel indruk op mij maakte Joanne Redman die drie rollen voor haar rekening nam.
Het decor- en kostuumontwerp van David Farley en de projecties van Timothy Bird zorgen voor een perfecte ondersteuning. Het decor is niet meer dan een wit atelier met een houten vloer waarbij het middengedeelte van die vloer kan bewegen waardoor binnen een fractie decorstukken kunnen verschijnen en verdwijnen.
De projecties zijn niet erg revolutionair te noemen maar op sommige momenten wel erg inventief zoals bijvoorbeeld in ‘The Day Off’ waarbij de twee honden Spot en Fifi tot leven worden gewekt door projecties op twee kleine canvasdoeken die naast Daniel Evans zijn geplaatst. Of Evans die middels filmbeelden in vele varianten tot leven komt in ‘Putting It Together’ en wordt geprojecteerd op de openstaande deuren in het atelier.
De muziek van Sunday In The Park With George is typisch en onmiskenbaar Sondheim en bestaat uit louter juweeltjes ! Door er één te noemen zou ik een ander tekort doen.
Jammer is dat het vijfkoppig muzikanten ensemble ondanks de mooie arrangementen van Jason Carr niet de textuur kan creëren zoals we die kennen van de Broadway castopname.
Als je nog de mogelijkheid hebt om deze Sunday in London te zien, niet over nadenken maar gewoon doen !
Sunday In The Park With George is nog te zien tot en met 12 maart in het Menier Theatre http://www.menierchocolatefactory.com
