“Het is 27 september 2000, kwart voor 8 ‘s avonds als het doek opengaat en de voorstelling van Whistle down the wind begint. Mijn verwachtingen zijn hooggespannen. Ik ben een hartstochtelijk fan van Andrew Lloyd Webber, en als die een musical heeft gemaakt met Jim Steinman, de man achter de successen van Meat Loaf en Bonnie Tyler dan moet me een fantastische voorstelling te wachten staan.
Toen Boyzone een hit scoorde met No matter what vond ik die verbazingwekkend goed; ik was nooit zo erg gecharmeerd van hun repertoire, maar toen de herkomst van dit nummer, deze musical dus, me bekend werd viel ook dat weer op zijn plaats.
De zaal valt wat tegen: Aldwych theatre is niet zo groot als ik had verwacht, en ook het podium haalt het bij lange na niet bij die van de voorstellingen van Cats en the Phantom die ik in Nederland zag.
Het doek gaat omhoog en op het podium staat een kleine Amerikaanse gemeenschap, volwassenen en kinderen, zo begin jaren 50 te zingen in de kerk. Het naieve straalt er een beetje van af. Met name de terugkomst van Jesus op aarde, en de doem die over degenen valt die hem dan niet herkent, zal een grote rol gaan spelen. Hoofdfiguur in de musical is de puber Swallow, die samen met haar broertje en zusje in een soort caravan in vrij povere omstandigheden leeft. Haar moeder is na een ernstige ziekte overleden, dus ze zijn een gewillig slachtoffer voor iemand die kwaad zou willen. En natuurlijk komt die er: een ontsnapte crimineel beland in hun schuur en wordt prompt voor de herrijzenis van Jesus aangezien. Er onstaat dus een gespannen situatie tussen de volwassenen uit het dorp die op zoek zijn naar deze moordenaar, en de kinderen die hem adoreren als Christus.
Het podium is ondanks het kleine formaat ingenieus gemaakt. het kan kantelen, en bij de finale voor de pauze bestaat het zelfs uit twee delen. Bovenop staan de volwassenen zeer aggressief en felle teksten op No matter what te zingen, en onder de kinderen lieflijke teksten. Tevens een hoogtepunt van de show.
De kinderen speelden fantastisch, en datzelfde geldt voor de moordenaar. De rest van de crew was goed, op Candy na. Die vond ik qua stem toch te iel voor het typische Steinman-nummer Tyre tracks and broken hearts en niet echt overtuigend als rebels, beetje dellerig meisje.
Al met al een musical die het van de muziek en een goed cast moet hebben, met soms enige spectaculaire effecten. Zelden word ik bij een musical echt gegrepen door een verhaal, krijg ik kippevel of tranen in mijn ogen. Bij deze wel. De hoge verwachtingen zijn meer dan ingelost, en dubbelcd met de volledige musical erop zit nog steeds heel regelmatig in de CD-speler.
In hoeverre de musical de film (of het boek) trouw blijft weet ik niet. Ik heb de film nooit gezien. Maar voor mij is Whiste Down The Wind een van de allerbeste musicals die ik ooit zag, En die ik graag nog een keer weer zou willen zien.
En dan de vraag of deze musical in Nederland goed zou gaan lopen. Ik ben bang dat ie moeilijk te vertalen valt. Veel valt en staat met de accenten, het sfeerbeeld van dat kleine amerikaanse dorp in de 50er jaren. En dat is denk ik niet goed te handhaven. Dus hoe mooi ik m ook vind, ze kunnen het beter niet doen”
