Ik ben absoluut niet teleurgesteld, wat een pracht voorstelling! Het begon al helemaal geweldig doordat we het podium op moesten en de eerste vijftien minuten moesten staan. Daar sta je dan met z’n allen op het podium rond een huisje op palen… en boven je speelt zich de eerste dialoog af tussen Martha en George, en ik ben gelukkig.
Wat een geweldige cast, tot nu toe dan in iedergeval. Een Martha zoals ze zijn moet: dominant, scherp en dwingend… Een George, alsof de rol voor hem geschreven is: in eerste instantie lijkende als of hij de grote loser is en hij wordt steeds sterker…
De bel gaat en voor je het weet sta je naast de andere twee acteurs (Honey en Nick zijn gearriveerd). Of in mijn geval loop je tegen ze aan, omdat je in de drukte (iedereen zoekt een plaatsje op de tribune) de andere kant op wil lopen, om je vrienden mee te slepen naar een goede plek. Ik heb beide acteurs dus van heel dichtbij mogen bewonderen.
Als iedereen eindelijk zit, gaat het stuk verder. De acteurs zijn allemaal geweldig gecast blijkt al naar een paar minuten. Het is een grappig toneelstuk, niet hilarisch zoals George zou zeggen. Ik heb zitten genieten gedurende de voorstelling!
Het decor was gewoon geweldig (vooral voor een liefhebber van abstracte kunst). Er stond een huisje op poten en een grote vierkante bank, waarop lege flessen werden neergezet, verder werd er gebruik gemaakt van een aantal simpele stoelen. Na de pauze was de ruimte tussen de bank gevuld met flessen zonder etiket. Geweldige opmerking:
Honey: Ik peuter etiketten van de flessen.
George: Dat maakt niet uit, daar hebben wij ook last van (wijzend op de stapel flessen zonder etiket).
Ik kan de acteurs (Ria Eimers, Bert Luppes, Çigdem Teke en Kristof van Boven) niet vaak genoeg prijzen. Ria Eimers was ontroerend en shockerend als Martha. En haar tranen aan het einde waren zo echt, dat je ondanks haar hardheid medelijden met haar kreeg.
Bert Luppes was zo mooi als George het ene moment volkomen over de rooie en dan weer terug in het spel. Hij speelde echt een spel.
Cigdem Teke was een lieve, naieve Honey, maar viel vooral op door haar stilspel. Je zag haar langzaam dronken worden van de lege flessen.
Kristof van Boven vond ik in eerste instantie de minst goede acteur van de vier, dit kwam door het accent wat hij had. Hierdoor kon ik hem in het begin niet echt plaatsen als Nick, maar naarmate het stuk vorderde vergat je zijn accent en werd je meegesleept door zijn interpretatie van Nick. Mooie jongen trouwens.
Het was eigenlijk gewoon weer een heel mooie theateravond. Snel maar weer de volgende plannen.
