Wicked is geen favoriet bij de theatercritici zo bleek vorige maand maar weer toen de Engelse recensies verschenen. Ook destijds in New York waren de critici niet onverdeeld enthousiast maar Wicked is niet voor niets al jaren een topper op Broadway en zal dat ongetwijfeld ook in Londen blijven. Het is vooral een show voor het publiek, inmiddels bijna “cult” gezien het gezelschap met groen geschminkte gezichten en puntmutsen dat woensdag vlakbij me zat. En niet vaak in Londen heb ik zo’n overdonderende staande ovatie meegemaakt
Kort gezegd vertelt Wicked het verhaal over het ontstaan van de vriendschap tussen Elphaba en Glinda en alle donkere, duistere geheimen die het land van Oz verbergt en die zich in de tweede akte langzaam maar zeker ontvouwen. Het zou niet fair zijn om hier het volledige plot uit de doeken te doen omdat dan een groot deel van de verrassing weg is. Ben je toch geïnteresseerd Google doet wonderen.
Muziek en tekst van Wicked zijn van de hand van Stephen Schwartz die al decennia musicals componeert (onder andere Godspell, Children Of Eden, The Baker’s Wife) maar met deze produktie zijn ‘tour de force’ aflevert en veel muziekstijlen samenvoegt tot een samenhangende score.
Het script is van Winnie Holzman gebaseerd op de roman ‘Wicked - The Life and Times of the Wicked Witch of the West’ van Gregory Maguire. Misschien moet ik nog eens een poging ondernemen dit boek door te worstelen want dat is me tot op heden niet gelukt.
Idina Menzel die de rol van Elphaba op Broadway creëerde en haar in 2004 een Tony opleverde speelt in Londen nog tot eind van het jaar, daarna neemt “standby” Kerry Ellis het van haar over. Ik ben geneigd om binnenkort nog een keer te gaan want wat La Menzel op het toneel laat zien is ongeëvenaard. Ze is echt fenomenaal !
Bezorgde ze me in ‘The Wizard And I’ al huizenhoog kippenvel in ‘Defying Gravity’ en ‘No Good Deed’ deed ze het in overtreffende trap nog eens dunnetjes over. Natuurlijk weet je hoe de truc achter ‘Defying Gravity’ werkt en natuurlijk is het niet meer dan een illusie, maar zo overtuigend gezongen en zo prachtig vormgegeven en mooi belicht dat je naar adem snakkend de pauze ingaat.
De onbekende Helen Dallimore speelt Glinda, het prototype van het domme blondje die meer bezig lijkt met haar schoenencollectie en haar heel eigen idioom heeft ontwikkeld, waarschijnlijk niet eens om intelligenter over te komen maar vast en zeker onbewust. Ook Dallimore levert wat mij betreft een topprestatie. Haar stem is wat zwaarder en minder sprankelend dan die van Chenoweth maar ze wist met gemak te overtuigen. Bovendien is het mooi om te zien hoe langzaam haar gevoel begint te overheersen in haar vriendschap met Elphaba die pieken en dalen kent en een ontroerende finale heeft met het emotionele ‘For Good’.
De overige rollen zijn perfect gecast. Adam Garcia als Fiyero heeft zijn moves uit Saturday Night Fever nog niet verleerd getuige ‘Dancing Through Life’ in een heerlijke choreografie van Wayne Cilento.
Het is even wennen aan hoe Miriam Margoyles Madame Morrible gestalte geeft door haar teksten niet te zingen maar min of meer te declameren. Ze doet dat echter met zoveel grandeur en zo’n perfecte dictie en timing dat het geen enkel bezwaar vormt. Nigel Planer als Wizard, James Gillan als Boq en Katie Rowley Jones als Nessarose leveren puike prestaties evenals een krachtig zingend en dansend overtuigend ensemble.
Het decorontwerp van Eugene Lee is in wezen vrij statisch en simpel maar ziet er dankzij een uitgekiende belichting bijzonder groots en indrukwekkend uit. Kosten noch moeite lijken gespaard om het publiek onder te dompelen in alle glorie van Oz, de kostuums van Susan Hilferty met in veel scénes een Victoriaanse inslag zijn oogverblindend en leveren in ensemblenummers als ‘No One Mourns The Wicked’ en ‘One Short Day’ prachtige plaatjes op.
Als je naar een voorstelling gaat waarbij de verwachtingen zo hooggespannen valt het vaak erg tegen. Wicked overtrof gelukkig die van mij. Kleurrijk, overweldigend en ontroerend. Wie me verteld zou hebben dat ik ooit tot tranen toe geroerd zou zijn door een Kermitgroen geschminkte heks en een dom blondje gestoken in het zuurstokroze had ik voor gek verklaard. Zo blijkt maar weer niets is onmogelijk…
