In Amélie The Musical, naar de gelijknamige Franse film uit 2001, maken we kennis met de jonge Amélie Poulain. Een verlegen, sociaal onhandig meisje dat beschikt over een zeer sterke fantasiewereld. Haar dromerige karakter wordt door haar ouders niet gewaardeerd. Moeders weet niet zo goed hoe te moederen en is niet heel gelukkig met het buitenbeentje dat haar dochter is; ze had liever een zoon gehad. En vaders is een kille dokter, die zijn dochter zo weinig knuffelt dat de maandelijkse medische check up haar zodanig opwindt dat haar hart tekeer gaat. Amélie’s ouders denken direct aan een hartprobleem en sluiten Amélie af van de buitenwereld. Dat wil zeggen niet naar school en ook geen contacten met vriendjes en vriendinnetjes. Onderwijs krijgt Amélie vanaf dat moment van haar moeder, die tamelijk geobsedeerd is door de theorie dat de mens is voorbestemd om alleen te blijven en dat twee objecten nooit tot elkaar kunnen komen. Eigenlijk is Amélie’s enige vriend de goudvis die ze tijdelijk heeft, en samen komen te tot de conclusie dat paps en mams feitelijk gek zijn.
Nadat moeders op bizarre wijze komt te overlijden, maken we een sprong in de tijd naar de volwassen Amélie, wonend en werkend in Parijs. Amélie woont alleen, heeft geen relatie en besteedt haar vrije tijd met het vanuit haar appartement observeren van de wereld. Ze heeft nog steeds een aparte kijk op die wereld; Zo vraagt ze zich bijvoorbeeld af hoeveel vrijende koppels in Parijs op exact hetzelfde moment een orgasme beleven. Zelf vindt Amélie seks maar een vreemd fenomeen; Moet je daar nou de nacht aan besteden?
Het leven kabbelt voort, maar als op een dag de Franse televisie meldt dat Prinses Diana is overleden, krijgt het leven van Amélie een grote wending. Haar wereld staat even stil en door de schrik vindt Amélie in haar huis bij toeval een oud metalen doosje vol met spulletjes, die een vorige bewoner daar ooit verstopt heeft. Het vinden van dat doosje doet Amélie besluiten de eigenaar terug te vinden. Ze fantaseert dat zij hem hiermee zijn jeugd kan terug bezorgen en hem daar een enorm plezier mee zal doen. Ze besluit dat als haar fantasie werkelijkheid wordt, dat moment voor haar het begin zal zijn van een nieuw leven dat zal bestaan uit het verrichten van goede daden voor andere mensen.
Het doosje blijkt voor Amélie inderdaad het begin te zijn van een nieuwe start, een ontdekkingstocht vol bijzondere ontmoetingen en gebeurtenissen. Waarbij Amélie er langzamerhand achter komt dat ze niet alleen maar voor anderen kan zorgen, maar ze ook aan zichzelf moet denken. Maar hoe geraak je uit het sociale isolement dat je van jongs af aan door je ouders opgedrongen hebt gekregen? En hoe vind je ware liefde? Amélie ontmoet — alweer door toeval — pasfoto verzamelaar Nino en dan blijkt dat de door haar moeder omarmde theorie danig op de proef wordt gesteld…
De cast van Amélie The Musical is uitstekend te noemen. De rol van de volwassen Amélie — het leven van de jonge Amélie wordt uitgebeeld middels poppenspel - wordt gespeeld door de Frans-Canadese actrice Audrey Brisson. Brisson speelt de sociaal onhandige en wat vreemde Amélie ogenschijnlijk heel natuurlijk, zonder daar al teveel moeite voor te hoeven doen. Hier is een actrice aan het werk die wel erg goed onder de huid van haar karakter lijkt te zijn gekropen. Of lijkt het karakter van Brisson wellicht op dat van Amélie? Brisson beschikt over een mooie, volle stem en draagt met haar accent perfect bij aan de Franse sfeer die deze avond in Oxford hangt. Helaas is het sound design in The New Theatre niet geweldig en wordt Brisson soms overstemd door het ensemble, dat in deze voorstelling tevens de rol van band op zich neemt. Musicerende acteurs, het blijft een geweldige uitvinding met veel dynamiek, mits als combi goed uitgevoerd hetgeen hier zeker het geval is.
De wat wonderlijke Nino, die pasfoto hokjes afstruint op zoek naar weggegooide pasfoto’s, wordt gespeeld door Danny Mac, vorig jaar nog excellerend in ons eigen Carré als Joe Gillis in Sunset Boulevard. Mac is een fijne acteur om naar te kijken en luisteren, maar helaas heeft hij dit keer niet heel veel tijd on stage. Maar wat hij doet, doet hij met verve. De ontwikkeling in zijn samenspel met Brisson is mooi en weet te ontroeren, wat tegen het einde van de voorstelling een prachtige scene oplevert in een muisstille zaal.
Amélie The Musical is een voorstelling die zichtbaar met liefde is gemaakt, met veel oog voor detail. Uiteraard gaat het hier niet om een grote West End productie met de nodige dure ‘toeters en bellen‘. En evenmin valt de visuele schoonheid van de film in deze reizende musical gemakkelijk te benaderen. Maar met de ter beschikking staande middelen is men creatief omgegaan. Deze productie ademt voortdurend de sfeer van een sprookje en doet op een enkel moment zelfs even aan musicals als Matilda en Mary Poppins denken. In dat licht valt de harde realiteit rond de dood van Prinses Diana een beetje rauw op het dak. Die gebeurtenis is echter wel de trigger voor het nieuwe leven van Amélie, en leidt door Amélie’s bijzondere perceptie van Diana’s begrafenis zelfs tot de meest geestige scene in de voorstelling. Met een dikke knipoog naar het eerbetoon dat Elton John ooit aan Diana gaf. Stijlbreuk of niet, het doet niets af aan de beleving van deze musical. Amélie The Musical is een charmante, ontroerende voorstelling over een kwetsbare jonge vrouw die langzaam maar zeker vanuit haar droomwereld haar plek vindt in de grote mensenwereld.
