Goodbye, Norma Jeane is een biografische musical over het leven van Marilyn Monroe, artiestennaam voor Norma Jeane Baker. Monroe was een wereldberoemd fotomodel, actrice, zangeres en sekssymbool in de Jaren ‘50 van de vorige eeuw.
Over het leven van een ster is vaak veel te vertellen. Zo ook over Monroe’s leven, dat gerust turbulent genoemd mag worden. Met een aan drugs verslaafde moeder was Monroe’s jeugd niet bepaald onbezorgd te noemen. Toen op latere leeftijd het succes kwam, werd haar leven er een van sex, drank en drugs. Monroe was enkele malen getrouwd en had daarnaast de nodige affaires. Onmogelijke affaires ook, naar verluidt zelfs met president Kennedy, die koste wat het kost geheim moesten blijven; Politieke schandalen en chantage lagen immers op de loer. Nooit normaal naar buiten kunnen gaan zonder je te vermommen, paparazzi fotografen altijd op de loer; Roem kan als een zware last voelen, als erg benauwend. Monroe ondervond hier ook last van en voelde zich gevangen. Op 5 augustus 1962 overlijdt ze plotseling op slechts 36-jarige leeftijd, onder mysterieuze omstandigheden waar nog altijd de meeste bizarre verhalen over de ronde doen…
In Goodbye, Norma Jeane lopen feiten en fictie door elkaar heen. Het is begin Jaren ’80 van de vorige eeuw. Journalist Henri Mortenson belt aan bij het huis van een oudere vrouw, die zich voorstelt als Jane Edwards. Mortenson weet echter wel beter en ontmaskert haar als Norma Jean Baker, oftewel de al ruim 20 jaren dood gewaande Monroe. Met de nodige tegenzin laat de vrouw de journalist binnen in haar leven en er ontstaat een conversatie. De vragen van de journalist alsmede een oude bandopname dwingen de oude Monroe terug te blikken op haar leven, als ook op die laatste dramatische gebeurtenis die uiteindelijk tot een leven in de volstrekte anonimiteit heeft geleid…
Heden en verleden wisselen elkaar voortdurend af in deze voorstelling. Waarbij sprake is van een fraai contrast tussen het heden en de gebeurtenissen in het verleden, die telkens worden ingeleid door de in een witte nachtjapon gehulde diva Monroe, liggend in haar bed dat verborgen ligt achter prachtige, fraai verlichte gedrapeerde gordijnen. Als de gordijnen worden opgetrokken, verschijnt Monroe voor een nieuwe terugblik op haar leven, alsof het doek opgaat voor een nieuwe scene in haar eigen show.
Quote
Het uiterst sfeervolle toneelbeeld levert mooie plaatjes op, hetgeen wordt versterkt doordat Brigitte Heitzer, die de rol van de jonge Monroe speelt, gewoon een prachtige Monroe is.
Het uiterst sfeervolle toneelbeeld levert mooie plaatjes op, hetgeen wordt versterkt doordat Brigitte Heitzer, die de rol van de jonge Monroe speelt, gewoon een prachtige Monroe is. Heitzer heeft niet alleen de perfecte looks voor deze rol, haar spel raakt alle lagen van Monroe’s grillige karakter, goed gedoseerd en nooit over de top. En ook in deze productie laat Heitzer horen over een fluwelen stem te beschikken.
De oudere Monroe wordt gespeeld door Ellen Pieters, die af en toe overschakelt naar de rol van Monroe’s moeder. Pieters schakelt in haar spel knap tussen de opgeluchte oudere Monroe, die eigenlijk niet geconfronteerd wil worden met haar roemruchte verleden, en de zieke, wat verbitterde moeder met wie de jonge Monroe het niet eenvoudig had. Ondanks al het drama rond Monroe en haar moeder heeft met name de eerste akte van de voorstelling voldoende ‘lucht’ in zich. Pieters voelt zich daar schijnbaar prettig bij en getuige de reactie van de zaal heeft ze een goed gevoel voor komische timing. De grappende vergelijking tussen de inrichting waar zij verblijft en Auschwitz is echter ronduit ongemakkelijk, maar die keuze is Pieters niet aan te rekenen.
Soy Kroon spelt journalist Henri Mortenson. Saillant detail hierbij is dat Mortenson ook de naam was van de ex van Monroe’s moeder, al wordt dat in de voorstelling verder niet benoemd. Kroon speelt aan het begin van de voorstelling wat ingehouden, goed passend bij de terughoudendheid die hij betracht in zijn benadering van de oude ster Monroe, om daarna al gauw te transformeren naar een journalist die hongerig en volhardend is in zijn drang naar het vinden van antwoorden op zijn vragen. Kroon laat naturel spel zien en beschikt over een fijne zangstem.
De score van Goodbye, Norma Jeane is fijn te noemen, waarbij de muziek wordt gespeeld door een uitstekend driekoppig combo. Het is de slagroom op de taart van een in alle opzichten geslaagde avond theater. Waar een kleine productie zonder toeters en bellen eens te meer bewijst een verademing te kunnen zijn tussen al het geweld van de grote producties.
foto: Annemieke van der Togt
