Oorspronkelijk zou het een jaar eerder zijn, maar het is deze kerst geworden. Annie is weer terug op het podium. Ditmaal heeft ze een Vlaamse tongval en spreken de minder sjieke types behoorlijk plat.
Annie is een verhaal dat weinig mensen niet zullen kennen. Waar ze haar leven als comic-figuur begon is het de film uit 1982, gebaseerd op de musical die haar haar huidige onsterfelijkheid heeft gegeven. Het is één van die films die je met kerstmis op televisie te zien krijgt, waardoor ook de jongere generaties geneigd zijn mee te zingen met de hit “Tomorrow” en natuurlijk ook haar overbekende verhaal kennen.
Het zijn de jaren 30. Het is crisistijd. Annie ontsnapt uit het weeshuis, waar ze bij haar geboorte is achtergelaten door haar ouders, om naar hen op zoek te gaan. Ze wordt echter weer snel gevonden en teruggebracht. Ze heeft straf in het kantoor van de bazin van het weeshuis, Miss Hannigan, een dronken tor die kinderen haat, als de assistente van miljardair Warbucks langs komt om een wees uit te zoeken. Deze mag een paar weken bij hem blijven om de kerst te vieren (en zodoende wat positieve pers te genereren). Annie windt Grace Farell, de assistente om haar vinger en wordt uitgekozen. Ook de koele miljardair wordt door de spontane Annie ontdooid. Hij wil haar zelfs adopteren, wat Annie niet wil. Ze heeft nog ouders. Dan besluit Warbucks deze te laten zoeken, en looft een beloning uit. Dat lijkt kat in het bakkie voor de louche broer van miss Hannigan…
De voorstelling barst van de energie door geweldig werk van het ensemble. Er wordt strak gespeeld en gedanst, en door de snelle overgangen zakt de voorstelling geen moment in. De decors zijn niet overweldigend, maar ondersteunen de overgangen goed. Er wordt zelfs een keer een grap gemaakt met een decor dat voor twee verschillende locaties wordt gebruikt.
De hoofdrollen brengen niet helemaal wat we vooraf van ze verwachtten. Marijn Devalck is zeer overtuigend als hij nog stug is richting Annie. De verandering in zijn houding is wel zichtbaar, maar het overslaan van een echte vonk van vaderlijke liefde voelen we niet echt. Hij heeft een typische zangstem, die met een Louis Armstrong-achtige onderklant vooral een jazzy feel geeft. Je moet er van houden.
Daisy Thys heeft als miss Hannigan een aantal prachtige momenten. Helaas komen andere weer wat geforceerd en wat te veel gespeeld over. Ze heeft ook wat te lijden onder de versterking, die haar luide stem vaak onverstaanbaar maakt.
Nore Primus kreeg de eer en de zware taak deze premiere Annie te spelen. De liedjes die ze zingt klinken prachtig. Ze heeft een power in haar stem en nagenoeg overal zuiver. Helaas. Ze speelt de rol van Annie naar behoren, maar mist wel wat het betoverend spontane dat Annie heeft.
Het lijkt hierdoor of zij allen gebaat zouden zijn geweest bij een langere oefenperiode; nu zal er zeker nog een grote groeistap tijdens de voorstelling gaan plaatsvinden, welke eigenlijk in de repetitieruimte hoort.
Waar bij de hoofdrollen wat kanttekeningen te plaatsen zijn geldt dit niet voor de bijrollen. Deze worden prachtig gespeeld. Steve Beirnaert is geweldig als de louche broer van miss Hannigan, glad als een aal. Zijn oliedomme vriendin Lily wordt eveneens heerlijk fout neergezet. De onnozelheid is prachtig naturel, terwijl haar karakter verder lekker vet is aangezet. In Annie is president Roosevelt een vertederende man. Harry Deswarte raakt precies de juiste toon, en speelt prachtig met zijn running-gag, de reacties van de mensen als ze hem zien. Ook de kleine momentjes van de ensembleleden zijn om te koesteren: de ministers die door Roosevelt voor het blok worden gezet, de bediende die geheel in contrast met zijn strakke keurslijf Annie roept. Het zijn de leuke momenten die worden gekoesterd.
Annie is een lekkere voorstelling geworden vol swingende ensemblestukken. Een voorstelling waar qua spel nog groei in zal zitten. Een voorstelling ook om lekker bij achterover te zakken en te genieten.
