Na een aantal jaren (mede dankzij coronatijden) het heerlijke Scrooge brengt het Wilmink theater een nieuwe voorstelling in het Muziekcentrum. Nou ja, niet helemaal nieuw. Deze voorstelling werd vijf jaar geleden al gespeeld in het inmiddels gesloten Theaterhotel in Almelo. Het was een zeer geslaagde voorstelling, die zeker het nieuw leven verdient die het nu krijgt. Iets wat de acteurs waarschijnlijk ook vonden, want twee van de drie hoofdrollen worden hier door hen hernomen.
Dat er wordt gekozen wordt voor een sprookje met een triest einde mag bijzonder genoemd worden. Tegenwoordig worden dat soort eindes vaak herschreven. Daar is hier geen sprake van: het is in grote lijn precies wat je in de Efteling-attractie kunt zien, en hopelijk als voorleesverhaaltje hebt gehoord of verteld. Toch geeft de voorstelling je ook een warm gevoel, omdat het meisje haar laatste dag op aarde warmte verspreidt.
De voorstelling begint met drie acteurs op het podium. Han Oldigs, Rein Hofman en Sarah Bannier praten over de voorstelling. Dat de anderhalve pagina die het verhaal beslaat wel weinig is voor een voorstelling. Maar Oldigs heeft een oplossing, dat bestaat uit het boekje dat het meisje bij zich had. Deze staat vol verhaaltjes die haar oma had geschreven. Misschien zijn het de tekeningen die het meisje er met de afgebrande stokjes bij heeft getekend, dat hij daardoor weet wat er gebeurde in de uren voordat het sprookje begint (in de voorstelling wordt het moment aangegeven; we zijn dan een uur verder). Oldigs verdeelt ook meteen rollen. Hij is de alcoholistische vader en deelt ook meteen de eerste rollen uit. Hofman wordt niet meteen enthousiast van die van pruimenverkoper, Bannier nog iets minder van die van hoer. Maar zij blijkt de nieuwe partner van de vader van het meisje. Er zullen nog vele verschillende rollen volgen: lieden van totaal verschillend pluimage, die met verve en enthousiasme worden gespeeld. Als het meisje opkomt – het drietal lijkt wat verbaasd door haar verschijnen en concludeert dat dit het meisje moet zijn – start de voorstelling. Af en toe wordt door het drietal uit het verhaal gestapt, voor een beschouwing, maar ook om te spelen met de rol van acteur in het stuk.
Als de voorstelling begint zien we het meisje op straat. Ze moet zwavelstokjes verkopen, maar verheugt zich vooral op de avond met haar oma. Op straat komt ze de nodige figuren tegen. Dat het Dickens’ tijden zijn blijkt uit haar herhaalde ontmoetingen met Dodger, die we uit Oliver kennen. Hij snapt niet dat het meisje Scrooge de beurs teruggeeft die hij verloor, al mopperend zoals we hem kennen. De wijsheden van haar oma zijn daarin leidend, en hoewel Dodger er overduidelijk anders over blijft denken, is er toch een klik. Hij helpt in de loop van de voorstelling aan wat cadeaus voor de viering met oma. Ze raakt in gesprek met een aantal volwassenen die duidelijk in de put zitten en hun problemen vertellen (en tonen). Ze reageert op hen heel wijs en vertelt een verhaaltje uit het boekje. Dit is wat repetitief, maar omdat er steeds andere technieken worden gebruikt, blijft het gevarieerd genoeg. Er wordt onder meer een live schaduwspel opgevoerd, en bij een verhaal over een theepot wordt doek gebruikt om op te tekenen (nou ja, zo lijkt het toch).
Het decor, ontworpen door Joris van Veldhoven, is magisch. Wat begint met een boog en twee torens, blijkt veel meer in zijn mars te hebben. Zo zitten er een huiskamer en een atelier in verstopt. De boog wordt ook een brug en een tafel.
De fijne ploeg professional worden goed bijgestaan door Wilmink’s Kweek. Deze aanstormende talenten vormen het volwassen deel van het ensemble. Wat hen die kracht geeft, wordt niet helemaal duidelijk, maar ze kunnen licht in de duisternis brengen. Hun muzikaliteit horen we niet alleen als ze zingen, ze blazen tijdens een nummer ook op flessen en zorgen zo voor een glasorgel-geluid. Ze begeleiden zo de live-band. Daarnaast is er ook een flink kinderensemble, of eigenlijk twee, die om en om spelen. In deze cast is de rol van Dodger voor Sander Heino, een overtuigend straatboefje met een gouden hartje. Isabel Merbis speelt het meisje prachtig. Sterk en kwetsbaar tegelijk, overtuigd van waar ze heen gaat en behulpzaam waar ze kan. Ook vocaal staat ze haar mannetje.
Een van de ensembleleden heeft ook een fraaie dansrol in een van de verhaaltjes van het meisje. Het mag dan geen Billy Elliot zijn: het breekbare dansoptreden levert een waar kippenvel moment op, niet alleen voor de ouders in het verhaal, maar ook in de zaal. De hele groep schittert later ook in een mooi ensembledansnummer.
Het Meisje met de Zwavelstokjes is zo weer een nieuwe topvoorstelling die het Wilmink Theater in de kerstperiode aanbiedt. Een lach en een traan, een rilling maar vooral ook veel warmte. Met de Harmonie werd een tourtje gedaan, deze voorstelling zou het ook prima in het land kunnen doen, als ze er in Enschede op zijn uitgekeken.
Deze familievoorstelling voor iets oudere kinderen en volwassenen een prima uitje, maar ook voor de jongere kinderen (4+ wordt aangehouden) is er tegelijkertijd een aparte voorstelling. De Magische Kerstbal was vorig jaar nieuw, maar is nu met een paar opvallende aanpassingen weer te zien. Ook in deze voorstelling wordt gezongen. Deels klassieke kerstliedjes (met Nederlandse teksten), maar ook een paar originele liedjes. Om de eerste categorie mee te kunnen zingen worden deze voor de voorstelling al gespeeld op de vleugel die naast de bar staat. Iedereen wordt aangespoord mee te zingen. Het verhaal is eenvoudig. Een meisje is met kerst alleen met haar moeder: vriendjes wonen er niet in de buurt. Als ze de boom optuigen blijkt in een kist een enorme kerstbal te zitten. Eenmaal in de boom blijkt deze alle wensen te kunnen vervullen. Met de gewenste sneeuw wordt een sneeuwpop gemaakt, en deze begint vervolgens te leven. Een leuk dans-, zang- en speelkameraadje. Maar als ze de bal overvraagt gaat de bal stuk en verdwijnt de magie. Wat nu?
Het is een voorstelling die uitnodigt om mee te doen. Zo wordt geroepen waar het geluid vandaan komt, en wordt verraden waar de sneeuwpop zich heeft verstopt. (Vraag me dan altijd af wat hun ouders op dat moment denken). En natuurlijk meezingen en tot slot ook mee dansen. Een leuke cast van drie (Anne Verhart, Roos Vollebregt en Marie Körbl) zorgt voor een schattige voorstelling, die de kinderen van begin tot eind weet te boeien. Met een foto van cast en bal (optioneel) en een vast lekkere chocoladekerstbal gaan ze zoet weer naar huis.
“De Magische Kerstbal” speelt op 27 december alweer de laatste voorstelling; drie dagen later is wordt de laatste “Het Meisje met de Zwavelstokjes” opgevoerd.
Scenefoto’s: Willem van Walderveen
Overige foto’s: Musicalworld.nl
