Wat als het hoofdpersonage van een verhaal totaal niet meer herkenbaar is? Dan pas je het aan. Aan het begin van de voorstelling is het een moeder van kleur die precies dat doet als ze het verhaal van Sneeuwwitje aan haar twee kinderen wil vertellen, en ze van hen commentaar krijgt. En zo ontvouwt zich het verhaal van prinses Tourmalynn, een liefhebben van de natuur. Twee liefhebbende ouders, een leuke vriendin in de persoon van jager Breanna.
Maar alles verandert als Alvena arriveert met haar spiegel. Door hen is Tourmalynns moeder niet meer tevreden met zichzelf, waardoor haar gezondheid achteruit gaat, en zij zelfs sterft. Vader Ebon hertrouwt, en raakt ook in Alvenas ban. Als Tourmalynn en Alvena verschillende verhalen hebben, is Tourmalynn voor hem de leugenaar. Ebon is vaak van huis om met de opbrengst van de mijnen voedsel voor zijn volk gaat kopen. Als de spiegel Tourmalynn als mooiste benoemt is het voor Alvena duidelijk. Zij moet dood: een opdracht die ze geeft aan Breanna. Ondertussen moet er in de mijnen harder worden gewerkt dan ooit, in opdracht van Alvena, die naar iets op zoek is. Als een tunnel instort, vluchten de 7 kinderen van de ingeslotenen naar het huis van de jager in het bos, dat natuurlijk ook Tourmalyns toevluchtsoord is.
In dit bos waart ondertussen ook een prins uit een ander land rond die de bevolking wil waarschuwen voor Alvena. En uiteindelijk komen al deze verhaallijnen bij elkaar. Een verhaal dat af en toe wordt onderbroken door de kinderen als het naar hun zin de verkeerde kant op gaat, met name rond wit = goed versus zwart = slecht.
Net als bij eerdere voorstellingen zit deze voorstelling vol met goedbedoelde boodschappen, maar waar deze voorheen soms drammerig aanvoelden, is in deze voorstelling een mooie balans met luchtigheid gevonden, al voelt het soms toch nog wat veel. De nadruk ligt op liefde voor jezelf en anderen en liefde voor de natuur en de personages lijken zich meer dan ooit bewust van dingen als me too.
Waar veel aandacht is besteed aan extra personages en verhaallijnen, zitten er wel een tweetal merkwaardige beslissingen in de rode draad ervan. Waarom Alvena nu uitgerekend de vriendin van Tourmalynn de opdracht geeft haar te doden, en waarom een Ebon ineens de andere partij gelooft na het lezen van een briefje. Het gebrek aan uitleg hier geeft echter wel meer ruimte aan andere verhaallijnen, en deze bieden alle extra karakters in deze grote cast te stralen in spel, zang en/of dans. Hoewel ik geen checklijst heb bijgehouden, neem ik aan dat iedereen wel een keer zelf in de spotlights heeft gestaan.
Het is ook meteen de kracht van de voorstelling. Het enthousiasme waarmee gespeeld wordt, gecombineerd met talent. De jongeren met grotere rollen voeren deze goed en overtuigend uit. De mijnwerkerskinderen zijn ontwapenend in spel en zang, en ook de prins weet als hij zijn gevoelens wil uiten mij te vertederen.
De liedjes in de voorstelling zijn zeer gevarieerd. Persoonlijke favorieten zijn de op folk gebaseerde uptempo songs, een gospelnummer en eentje die ontsnapt lijkt te zijn uit “The Prince of Egypt”. De dansen spatten van het podium met leuke speelse choreografieën, en aan decor, geluid en podiumbeeld (inclusief licht) is veel aandacht besteed. Alleen de (prachtig uitziende) boom die meezingt leidt me wel wat af, omdat ik deze me aan pretparkshows als de Tiki Room of Carnaval in Venedig doen denken.
De voorstelling wordt door verschillende casts gespeeld. Deze zondagse première stonden Agaat en Saffier op het podium. Zoals gezegd, een fijne groep jongeren die van het podium knalt. Een voorstelling die vol aanvoelt, maar daardoor ook geen moment verveelt.
Groepsfoto’s: Musicalworld
Scènefoto’s (eerste drie): Marije Slingerland
Scènefoto’s (laatste drie): Quinty Meuleman
De scènefoto’s zijn van verschillende casts, dus niet specifiek deze.
