Men weet de productie niet echt te omschrijven. Op de poster is het een musical, in het programmaboekje is het operette. Laten we het ons gemakkelijk maken en het muziektheater noemen. Locaties is het Compagnie Theater, waar de inmiddels ter ziele gegane Theatercompagnie vele bijzondere theatervoorstellingen hebben gebracht. Die historie maakt het een uitstekende plek voor deze “The Beastly Bombing”, die zeker bijzonder genoemd mag worden.
Het begint begin jaren negentig, als schrijver Julien Nitzberg een voorstelling van Gilbert en Sullivan’s operette The Pirates of Penzance ziet. Hij ziet deze komische opera-vorm als de vorm waarin het verhaal wat in zijn hoofd zit te presenteren. Dit verhaal zou uiteindelijk The Beastly Bombing worden. De meeste theaters zagen weinig heil in dit politieke stuk, maar in 2006 kon het dan toch worden opgevoerd, in het kleine Steve Allen Theater in LA.
Met deze voorstelling in Amsterdam beleeft het stuk zijn Europese premiere. Qua vorm is ervoor gekozen de liedjes in originele staat te houden (en dus in het Engels) en de dialogen in het Nederlands, met uitzondering van de president. De oorspronkelijke vertolker van de rol van president, Jesse Martin, is namelijk vanuit de VS meegekomen; de rest van de rollen wordt vertolkt door Nederlandse theatermensen.
Het verhaal is tamelijk bizar, als blijkt dat twee racisten en twee moslimterroristen tegelijkertijd Brooklyn Bridge willen opblazen. Het onderlinge conflict zorgt ervoor dat beide bommen in het water belanden en dus weinig schade aanrichten. Op de vlucht belanden ze eerst in een kledingzaak van een orthodoxe jood, en ontmoeten vervolgens twee rijke zusjes die uit een rehabiltatiekliniek zijn ontsnapt. Allen worden ze gearresteerd vanwege de drugs en belanden zo in de gevangenis. Na wat E-gebruik springen de vonken over en onstaan drie stelletjes. Een pedo-priester die bij ze in de cel wordt gegooid verbindt ze in de echt. Ondertussen is Brooklyn Bridge door een andere groep opgeblazen en duikt de president met spierballentaal de schuilkelder in. Eenmaal terug vertelt hij de pers dat hij niet gevlucht was, maar gesproken heeft met Jezus, die een zwarte glamnicht blijkt te zijn. Uiteindelijk leidt het allemaal naar een heel foute climax, een liefdevol “happy end”.
Het podium is behoorlijk kaal. Af en toe zijn er wat rekwisieten, die dan meestal ook nog niet “de beschilderde kist” overstijgen. Een groot projectiescherm aan de achterzijde zorgt voor de illustratie. Geestig is het als we de terroristen als stippen over de stadsplattegrond zien bewegen, en soms zijn het simpelweg illustratieve stadsbeelden, die als je op de actie op het podium let nauwelijks opvallen. Ook het vuurwerk aan het einde van de show is erg beeldend. Maar met vrij weinig kan een hoop worden bereikt. Zo’n fraai moment ontstaat als we de president zien spelen met de opblaaswereldbol als hij een nieuwe aartsvijand moet uitkiezen.In het Nederlands: “Holland, nee, te onbelangrijk.“en wat later tegen zijn minister: “Did you know there is a country called Chad?”
De keuze voor een mix van Nederlandse tekst en Engelse zang zorgt voor de zwakke momenten in een verder heerlijke show. Het Engels is slecht verstaanbaar, deels door te weinig articulatie en deels door de Nederlandse tongval, waardoor een aantal van de grappen verloren gaan. Ook de ridicule danspasjes her en der in de voorstelling kunnen nog wel wat strakker worden uitgevoerd, om een en ander toch nog wat belachelijker uit te laten zien.
Er wordt heerlijk gespeeld met de clichees uit de operette. Vocale loopjes zitten op de thematisch raarste momenten: een garantie voor een vette lach. Ook met clichébeelden die wij hebben van de karakters wordt leuk gespeeld. Van een kale racist verwachten we niet dat hij weet dat hij “altofobie” heeft en al helemaal niet dat hij dat uitlegt met stemsoorten, waarbij onder andere Pia Douwes nog voorbij komt. Maar de mooiste momenten zijn uiteraard de meest foute momenten. Waar de belofte van 72 maagden klinkt als het gezang vanaf de moskee bijvoorbeeld, waar de priester ee homohuwelijk sluit inder het mom “Zoals Ratzinger in Rome zegt: ontkennen kan altijd nog” of de galante opkomst van Jezus, met glitters, plateauzolen en hoge hakken.
De cast bevat geen grote namen uit de musicalwereld. Toch spelen ze deze show voortreffelijk. De voor mij onbekende tenor Sinan Vural zingt (en speelt) zijn rol fantastisch. De racisten Simon Feenstra en Mart van den Hout zijn lekker op elkaar ingespeeld. Juan Wells is heerlijk over de top als Jezus en een glansrol is weggelegd voor Barry Beijer als politieagent, een heerlijke parodie op oom agent. En Jesse Merlin, die maakte zijn eigen rol, en vertolkt de president ook uitstekend met een sterk gevoel voor timing, en een mooi en helder stemgeluid.
In de Verenigde Staten was de show erg controversieel. De gemiddelde Nederlander zal zich niet gekwetst worden, al was het alleen al omdat de satire toch vooral andere groeperingen raakt. Hij wordt zelf niet aangesproken. De moslims, de joden, de racisten, de Amerikaanse president, de rijkeluiskinderen: de meesten van ons vallen daar toch niet onder, al zullen er misschien nog best een aantal moeite hebben met het zien van Jezus als zwarte homo. Het is als South Park, het ridiculiseren van gebruiken, maar vooral het vergroten van gedrag waarvan je zou hopen dat het ooit ophoudt. Dat is hoogstwaarschijnlijk ijdele hoop, maar bij The Beastly Bombing valt er in ieder geval om te lachen. Een show die gezien mag worden.
