Sweeney Todd (René van Kooten) komt na jaren ballingschap terug in het 19e-eeuwse Londen. Hij wil wraak nemen op de man die vijftien jaar eerder zijn leven verpestte, rechter Turpin (Henk Poort). Hij trekt boven het winkeltje van mevrouw Lovett (Vera Mann) in, waar hij zijn oude beroep als barbier weer oppakt. Als Sweeney hoort dat zijn vrouw zichzelf vergiftigd heeft en dat zijn dochtertje (Michelle van de Ven) al die jaren bij rechter Turpin heeft gewoond, moet heel Londen het ontgelden. Wat zijn scheermes en de pasteitjes van mevrouw Lovett daarmee te maken hebben, moet je zelf gaan zien.
Het leuke aan de cast is dat het een gevarieerde groep is (12 spelers). Naast mensen die al langer meedraaien in het vak, is er ook ruimte voor relatief nieuw musicaltalent, zoals Mitch Wolterink (Angel in ‘Rent’). René en Vera spelen hun rol heel degelijk. De chemie in hun samenspel is leuk: Sweeney blijft een mysterieuze man, terwijl mevrouw Lovett zich steeds meer opdringt. Het meest onder de indruk was ik van Marjolein Teepen in haar rol als bedelares. Haar verwrongen houding, haar getergde blik: het klopte gewoon. Wat ik bij haar zo goed vond, dat rauwe, dat vieze, had ik graag wat meer terug willen zien bij de rest van de cast.
De muziek in Sweeney Todd is moeilijk en prachtig. Sondheim heeft ingewikkelde composities geschreven, die misschien niet altijd even gemakkelijk in het oor liggen. Het kan lekker wringen. Helaas was de tekst in de samenzang niet altijd te verstaan. Voor zangers is de muziek echt een uitdaging, maar deze cast zong erg goed. Er zitten een paar prachtige lage mannenstemmen en engelachtige hoge vrouwenstemmen in de cast. Vooral bij het steeds terugkerende nummer ‘De ballade van Sweeney Todd’ knalt de muziek van het podium. En dat met slechts 4 muzikanten in plaats van de oorspronkelijke 26!
Ook bij deze productie is er goed gebruik gemaakt van de sfeer in dit prachtige theater. Je waant je echt in het 19e-eeuwse Londen. De spelers lopen door het publiek en trekken je zo echt in het verhaal. Details, zoals de vogeltjes die aan het plafond boven het publiek hangen, maken het plaatje af.
Al met al een musical om te gaan bekijken in het Zonnehuis. Het is echter wel een musical voor de getrainde musicalkijker. De voorstelling duurt erg lang en de muziek is, zoals gezegd, ingewikkeld. Wilde je deze klassieker altijd nog een keer zien (zoals ik), dan heb je een leuke avond.
