Wim Sonneveld, één van de grootste cabaretiers die ons land gekend heeft. Samen met Toon Hermans en Wim Kan behoorde hij tot de grote drie. Geboren 28 juni 1917 (inderdaad, 100 jaar geleden) als kruidenierszoon, al op 56-jarige leeftijd gestorven aan een hartaanval. Al vanaf zijn vijftiende treedt Wim op: eerst in een amateurzanggroep, later in het cabaretgezelschap Cabaret Wim Sonneveld en in de musical My fair lady, uiteindelijk ook als solist in onder andere Een avond met Wim Sonneveld . Wim ontmoet zijn levenspartner Friso Wiegersma eind jaren veertig en samen brengen ze een aantal nummers uit, onder andere het prachtige Het dorp. Friso schrijft en Wim zingt.
Stichting Zonnehuis heeft de 100e geboortedag van Sonneveld aangegrepen om de voorstelling Telkens weer Het dorp (oorspronkelijk uit 2003 met o.a. Tony Neef en Joke de Kruijff) opnieuw leven in te blazen. Op deze muziekavond brengen Vera Mann, Frans Mulder, Julia Herfst en Mitch Wolterink nummers van Sonneveld en Wiegersma ten gehore. Ze zingen ruim 25 liedjes, in verschillende samenstellingen. Dat brengt gelijk wat dynamiek. Het is leuk om de zangers dan weer als solist, dan weer in een duo of een kwartet voorbij te zien komen. Er is een goede balans tussen de twee generaties zangers.
Vera Mann laat haar veelzijdigheid zien. Niet alleen kan ze op gevoelige wijze het nummer Het lachen, over het verliezen van je geliefde, zingen, ook laat ze haar komische kant zien als ze als eenmansband met Nikkelen Nelis. Frans Mulder lijkt wat op gang te moeten komen, maar hij steelt na de pauze de show met zijn zeer ingeleefde en grappige nummers over de vrouwen in zijn leven. Misschien dat deze voorstelling extra bijzonder voor hem is, aangezien hij zelf nog heeft samengewerkt met Friso Wiegersma voor de cabaretgroep Purper. Mitch Wolterink en Julia Herfst hebben weliswaar minder speelervaring, maar staan hun mannetje naast de grote namen. Herfst speelt prachtig de zwoele vrouw en Wolterink beweegt erg mooi en weet heel goed wat hij aan het doen is op het podium.
De liedjes van Wiegersma en Sonneveld zijn tijdloos. Het is leuk dat de nummers een beetje moderner zijn gemaakt, met verwijzingen naar e-bikes en selfies, maar het had eigenlijk niet eens gehoeven. Het mooie van de liedjes zijn dat het allemaal kleine verhaaltjes zijn en op het moment dat die verhaaltjes echt verteld worden, is het heerlijk om als publiek achterover te leunen en te luisteren.
Mijn eerste gedachte tijdens deze voorstelling was dat ik de liedjes vermusicald vond. Dat zat hem niet alleen in de kleine musicalverwijzingen die voorbij kwamen, maar vooral in het feit dat alle pasjes, alle bewegingen, alle opmerkingen heel duidelijk zijn ingestudeerd. Je zou het over the top kunnen noemen. Daar hoeft niets mis mee te zijn. De meeste musicalfans houden daar wel van. Het was alleen niet waar ik in eerste instantie aan dacht bij een voorstelling met liedjes van Wim Sonneveld. Ik verwachtte meer kleinkunst: een zanger achter een microfoon met een piano erbij. Ik was dus een beetje in de war, toen de eerste danspasjes voorbij kwamen. Toen ik me er echter helemaal aan over gaf, vond ik dit theatrale eigenlijk ontzettend passen bij Wim Sonneveld. Deed hij het zelf ook niet zo? Bovendien brengen de spelers het ook echt goed. Toen Mulder tegen het einde op de witte bureaustoel (die Sonneveld ook had) het nummer Lieveling zong, kon ik me helemaal voorstellen hoe het geweest moest zijn bij de echte Sonneveld in de zaal.
Stichting Zonnehuis noemt deze voorstelling een muzikale hommage aan Sonneveld en Wiegersma. Dat is het ook echt. Je proeft dat dit een voorstelling is die met liefde en aandacht gemaakt is. Telkens weer Het dorp speelt nog tot en met 28 juni in het Zonnehuis in Amsterdam.
