Deze maand speelt de UK tour versie van The Book of Mormon in Koninklijk Theater Carré in Amsterdam. Zij die inmiddels naar Amsterdam zijn afgereisd weten genoeg: Carré heeft absoluut goud in handen want deze show is zonder meer dé must see van het lopende musicalseizoen.
The Book of Mormon is een musical van de makers van South Park - Matt Stone en Trey Parker — en componist Robert Lopez — van Avenue Q - over de twee mormonen Elder Price en Elder Cunningham die aan elkaar gekoppeld worden om op zending te gaan naar Oeganda, Afrika. Niet bepaald de bestemming die ze in gedachten hadden, maar ‘Heavenly Father’ zal er vast een bedoeling mee hebben. In Afrika aangekomen blijft van het Lion King sprookje weinig te kloppen. De plaatselijke bevolking — en de omstandigheden waaronder zij leeft — wordt op karikaturale wijze neergezet. Zo lijdt bijna iedereen aan Aids, neemt het bijgeloof ridicule vormen aan en worden Price en Cunningham direct beroofd en vervolgens uitgelachen, waarbij de politie geen soelaas biedt omdat de dichtsbijzijnde politiepost 2 reisdagen verwijderd is. En als je dan ook nog eens bestookt wordt door de plaatselijke legergeneraal Butt-Fucking Naked die alle vrouwen een besnijdenis in het vooruitzicht stelt, dan is het leven zwaar. De locals hebben zelf een wel heel bijzondere wijze gevonden om al hun problemen te relativeren; hun motto is Hasa Diga Eebowai, een van de hoogtepunten in deze voorstelling.
Ondanks de tegenspoed zetten Price en Cunningham, al dan niet samen, door en leren het publiek in deze 2 uur durende hysterische voorstelling meer levenslessen dan de kijker op het eerste gezicht uit deze musical zou destilleren. Want er wordt in The Book of Mormon nou eenmaal met veel, heel veel de draak gestoken. Het mormonengeloof, het primitieve leven in Oeganda, wit paternalisme, ongeneeslijke ziekten, vrouwenbesnijdenis, homosexualiteit; niets blijft onbesproken en het gaat er dan ook hard aan toe. Maar onder de oppervlakte zit een aantal mooie boodschappen verborgen. En dat allemaal in een razendsnelle show vol energie, heerlijke muziek — met veel verwijzingen naar musicals als Annie, Wicked en the Lion King — en strakke (tap)dansnummers als Turn it off, waarin ongemak wordt gecombineerd met een enorm portie showbizz. En tenslotte met een Engels/Amerikaanse cast om van te smullen.
Elder Price wordt tijdens de première gespeeld door understudy Alex James Hatton, die pas zijn tweede show in deze rol speelt. Het begin is merkbaar zenuwachtig, maar in de tweede akte is dat volledig voorbij en levert hij een uitstekende prestatie. Een veelbelovend talent, hoewel de eerlijkheid gebiedt te zeggen met een iets mindere stage presence dan eerste cast acteur Kevin Clay, die vanavond helaas niet op kan gaan.
De rol van Elder Cunningham is weggelegd voor Conner Peirson, die deze rol al enige jaren vertolkt. Peirson steelt toch wel de show vanavond, de rol lijkt hem op het lijf geschreven. Van meet af aan is zijn spel zeer energiek en raast hij met zijn wat koddige motoriek als een innemende sul over het toneel, waarbij hij bewijst over een groot gevoel voor humor en timing te beschikken, in precies de juiste dosering. Peirson weet als nerderige Mormoon regelmatig te ontroeren. Razend knap hoe hij telkens weer schakelt. Om nog te zwijgen over zijn fratsen als danser, die Carré regelmatig doen zinderen van plezier.
Een geweldige prestatie wordt ook door Nicole-Lily Baisden geleverd in haar bijrol als Nabulungi. Een frisse uitstraling, goed spel, fijne dans en een stem waarmee ze de zaal in haar solo Sal Tlay Ka Siti betovert om vervolgens in haar duet met Peirson Baptize Me het publiek wederom te veroveren. Wat een stralende, veelbelovende performance.
Van de overige bijrollen valt vooral Will Hawksworth op in een dubbelrol als Moroni/Elder McKinley. Een heerlijke ‘over de top rol’ waar Hawksworth zijn komisch talent en danskwaliteiten volledig kan etaleren.
Met een verder ijzersterk ensemble, heerlijk ogende choreografieën en een fantastisch klinkend live orkest staat The Book of Mormon garant voor een doldwaze, en tegelijkertijd ontroerende avond theater, die de dankbare zaal bij het slotapplaus werkelijk doet ontploffen. Het is dan ook van een niveau dat je in Nederland helaas maar zelden ziet. Misschien is dat wel de reden dat het succes van Broadway in Carré groter en groter lijkt te worden.
