Na het lastig te volgen Het geheim van het Muiderslot en de bewerking van de eigen productie Zigana presenteert NME-Kids on Tour ditmaal een voorstelling gebaseerd op een bestaande productie. De basis van Crisis op Camelot is Monty Python’s Spamalot, op haar beurt weer een bewerking van de film Monty Python & the Holy Grail.
Hiermee wordt door het creatieve team veel hooi op de vork genomen. De Engelse taal speelt in de productie een grote rol, grote stukken lijken zeer lastig vertaalbaar en zeker een deel van de humor zal door de jonge spelers niet worden gesnapt.
Het weer zit niet mee op deze zaterdag. Voor het publiek is de afwisseling van droog, miezer en regen niet storend; zij zitten overdekt, maar voor de spelers zal het toch niet echt leuk zijn geweest. De eerste voorstelling was uitgelopen (wellicht even stilgelegd door de neerslag), dus voor de acteurs is er weinig gelegenheid geweest tot even rust tussen de voorstelling door. Maar mochten ze er last van hebben gehad; ze lieten zich niet kennen, en leverden gezamenlijk een puike prestatie.
Terwijl de tribune volloopt met de binnenkomende bezoekers zien we op de binnenplaats al een groep mechanische soldaatjes vreemde dingen doen. Als dan een konijn ten tonele verschijnt zullen alleen de kenners van de film de link leggen met “the killer rabitt” en inderdaad legt het legertje soldaten het loodje. Voor de niet-kenner zal het vooral vreemd zijn overgekomen. Bij het opruimen van de rommel maken we voor het eerst kennis met de “toneelknechten”, die behalve nuttig werk doen ook geregeld deel zijn van de komische noten. Het vereist enige omschakeling om volledig op te gaan in de meligheid en de bizarre Python humor, maar eenmaal gebeurd is het lastig om niet te lachen en vrolijk te worden van deze hilarische voorstelling. De mensen die het maar vreemd vinden dat iemand zijn gezag ontleent aan een verschijning van een vrouw in het water; zij hadden toch niet op hem gestemd; de bizarre logica om te bepalen of iemand een heks is; het franse fort waar Arthur met zijn gevolg wordt geschoffeerd of de prins in de toren die wacht op redding. Het zijn zomaar wat van de hoogtepunten uit Crisis in Camelot.
Om de voorstelling wat minder Engels te maken, en ook wat typisch Nederlandse grappen te kunnen toevoegen hebben een aantal karakters zeer duidelijke overeenkomsten gekregen met bekende Nederlandse personen. Zo spreekt Arthur zoals Beatrix dat doet, en lijken ze dezelfde kapper te hebben, betrappen we Robin op Rita Verdonk uitspraken en heeft Bedevere toch behoorlijke overeenkomsten met Balkenende. Er zijn er nog meer, maar die houden we een verrassing voor de mensen die gaan kijken. Het volhouden van een gimmick kan tot vermoeidheid leiden (de L-R wissel van Christmas Eve in Avenue Q bijvoorbeeld), maar de Beatrix-taal gaat niet irriteren, met dank aan de enorme vanzelfsprekendheid die er van deze hooghartige toon uitgaat.
Spamalot kent eigenlijk maar één echte hoofdrol, en zeker in deze versie, waar belangrijkere rollen echt door verschillende personen worden gespeeld; dat is koning Arthur. Milan van Waardenburg heeft deze zware taak op zijn schouders, en brengt het er erg goed van af. Met een enorme vanzelfsprekendheid doet hij de raarste dingen, en kraamt hij de grootste onzin uit. Werkelijk een superprestatie. Zijn trouwe metgezel, “paard” Patsy, gespeeld door Dagmar Rijff, weet te vertederen en straalt bij haar versie van “Always look on the bright side of life”. Van de trouwe metgezellen van de ronde tafel valt Wouter Galahad het meeste op. De korte gestalte van de jonge Donny de Koning geeft natuurlijk al een mooie inconsistentie met een stoer ridder, maar steelt in de loop van de voorstelling meermaals de show. Qua zang worden we van de sokken geblazen door Maryse van der Hak als Guinevere; het klinkt werkelijk als een klok. De meest opvallende bijrollen zijn voor (prins in de toren) Albert en zijn moeder. Beiden halen het optimale uit deze vrij kleine rollen.
Als vanouds wordt er weer prachtig gebruik gemaakt van de omgeving. De waterput die in de tribune is opgenomen is een prachtig mini-podium voor interactie met het publiek (“Wilt u mijn paard even vasthouden”, om deze later ook weer te komen ophalen). De belichting als de duisternis valt is sfeervol en de kostuums zijn weer voortreffelijk. Zeker als je bedenkt dat een groot aantal ervan maar voor een korte scene worden gebruikt zijn ze een compliment waard.
De showscènes komen goed uit de verf, door een fraaie combinatie van rekwisieten, kostuums en leuke, goed uitgevoerde choreografieën.
Hoewel gebaseerd op Spamalot is Crisis op Camelot minder scherp. Er is behoorlijk in geschrapt en er zijn ook een boel dingen toegevoegd. Sommige elementen uit het origineel zijn briljant maar simpelweg onvertaalbaar. En voor de toevoegingen geldt dat er veel dingen origineel en leuk zijn, maar andere minder goed uit de verf komen. Deze Crisis op Camelot is echter het zien zeker waard. Over het geheel genomen wederom een geslaagde NME-Kids on Tour productie.
Interview >>>>>
