Bij aanvang zien we als decor een kapsalon. Met een antiek behang met zonnebloemen en een enorme koelkast in het midden. De kapper zelf ziet er evenmin uitnodigend uit in zijn trainingsbroek en met zijn staartje. Toch zijn er nog genoeg kinderen in de zaal die door hem geknipt willen worden als hij er om vraagt. Hij heeft het niet zo op zijn klandizie, de keuvelende vrouwen.
Het gevaar komt uit de koelkast. Twee vrouwen uit diepvriesland willen hem meenemen naar hun land. Dat gaat echter niet zo makkelijk, wat een hoop komische momenten oplevert.
“Een vrouw kan zonder man, maar niet zonder kapper.” Uit diepvriesland komen dame Frigitte en dame Blanche, en vooral de eerste is een mannenhater. Ze verafschuwt intimiteit en liefde; woorden van die strekking krijgt ze niet of uiterst moeizaam over haar lippen. Een vies gezicht hoort er steevast bij. Dame Blanche is getraind in dezelfde leer, maar bij haar zit het minder diep.
Met een script van Sjoerd Kuyper op basis van een Annie MG Schmidt verhaal, regie van Frank Lammers en spelers die uit de cabaret-hoek komen mag je verwachten dat het wel goed zit met de humor in het stuk. De bonte mix van fysieke humor, slapstick en dubbelzinnigheden werkt bijzonder goed. Al valt naast enig medelijden met de kapper om wat hem overkomt ook wel wat medelijden met Korneel Evers, die de rol speelt, te krijgen. De klappen en schoppen zien er niet echt uit als theatergeweld. De twisten tussen de twee dames, de achtervolging door de zaal, het wassen beeld van Annie MG, ze zijn hilarisch. Dat zowel Spongebob als Chuckie (“Wanna Play”) figureert geeft de brede doelgroep van de voorstelling goed aan.
Anne van Rijn is de slechterik van het stuk en heeft een lekkere power in haar stem. Ze krijgt alle gelegenheid karikaturale reacties flink aan te zetten. Hanneke Drenth maakt in haar rol een karakterontwikkeling door en heeft dus zowel de gelegenheid lekker groots uit de bol te gaan, maar ook om klein te spelen. Beide dames zingen prachtig. Korneel Evers speelt vol overtuiging de (wel straight maar) niet zo in vrouwen geinteresseerde kapper. Qua zang doet hij soms wat aan Henk Temming denken, qua spel hangt het norse tegen Bert Klunder aan.
De muziek varieert van vrij eenvoudige liedjes die je meer in kindervoorstellingen terugvindt tot meer pop-rock georienteerd materiaal. Jacqueline Govaart, bekend van de band Krezip die enkele dagen geleden aankondigde te stoppen, heeft deze fraaie mix van songs gecomponeerd. Voor de kinderen koste het meezingen, daar waar gevraagd of mogelijk, geen moeite.
Omdat de voorstelling deel uitmaakte van een speciaal kinderboekprogramma was deze voorstelling extra vroeg. In de bezoekersschare zaten ook mensen die net hun bed uitgerold leken te zijn. De spelers hadden echter geen enkele moeite ook op dit vroege uur het publiek totaal uit hun dak te laten gaan. Kinderen gingen helemaal op in de voorstelling:”“Neeeeee, daaaaaaaaar”, maar ook de volwassen grapjes konden op veel gelach rekenen. “Mijn Opa” werd luid meegezongen en het podium was na afloop in no-time vol met kinderen. Een pretentieloze voorstelling vol humor, met enige ontroerende momenten. Deze Diepvriesdames is volledig geslaagd.
