Bij een voorstelling in het M-lab is het elke keer weer een verrassing hoe de opstelling zal zijn en voor the Wild Party is gekozen voor een opstelling overdwars. Met het podium recht tegenover de ingang en de stoelen in een U-vorm erom heen. Het viermans-orkest zit op het podium Het publiek zit dus laag en dicht tegen de actie aan. Met een balkon boven de beide zijkanten waarop ook wel het een en ander gebeurt is het beeld heel wijds, en moet je als publiek een keuze maken waar je kijkt. Je voelt je als het ware verdwaald in het feestje wat wordt gegeven; je bent er deel van uit. Nadeel van het gebrek aan afstand is wel dat het ongetwijfeld fraaie totaalplaatje bij dansscènes ontbreekt. Het decor is simpel; in de eerste helft bestaat deze uit enkel een rode ligbank; de tweede akte aangevuld met een badkuip.
het verhaal
Een relatie waar alle spanning is verdwenen; het blijkt een levensgevaarlijke situatie te kunnen zijn. In ‘the Wild Party’ zijn vaudeville-danseres Queenie en haar man, de clown Burrs op elkaar uitgekeken. Waar de relatie gebaseerd was op spanning en verrassing is het nu vooral sleur tussen de twee. Als clown Burrs een gewelddadige uitbarsting krijgt besluit Queenie een feest te geven. Het motto: geen grenzen, geen wetten, geen compromis, en het doel, Burrs jaloers maken. Hij heeft zo zijn eigen motieven en stemt in.
En zo zien we een aantal uitbundige types ten tonele verschijnen: de homo-tweeling, de bokser met zijn vriendin, een hoer, een minderjarig meisje, een klassieke lesbienne en een danser. Ook vroegere rivale van Queenie, Kate is uitgenodigd en komt op het feest aan met de verovering van de dag ervoor, de “gewone” mr. Black.
Niet lang na binnenkomst blijkt deze mr. Black zeer geïnteresseerd te zijn in Queenie, en zich zijn beeld van haar lot erg aan te trekken. Waar de andere gasten zich te buiten gaan aan drank en drugs blijft hij sober. Als Queenie ontvankelijk blijkt te zijn voor zijn gevoelens lukt Queenie’s plan, maar raakt ze ook de regie kwijt. En zo zien we als publiek deze “Titanic” richting de ijsberg varen, terwijl de karakters nog onwetend zijn.
De videoreportages van Musicalworld.TV zijn in hoge resolutie. Mocht die te veel zijn voor je computer, klik dan op de gele HD-knop onderaan het scherm voor een standaardkwaliteit.
de achtergrond
De musical is gebaseerd op het gedicht ‘The Wild Party’ van Joseph Moncure March, geschreven in 1928. Door de onomwonden beschrijving van het decadente leven in de kunstenaarsscène van New York werd het lange tijd in de ban gedaan en werd alleen een afgezwakte versie gepubliceerd. Toen in 1994 kwam nieuwe, ongekuiste versie op de markt kwam werd ze inspiratiebron voor een musical. Twee musicals zelfs, die in 1999-2000 tegelijkertijd in New York werden gespeeld. Dit is de versie van Andrew Lippa, de meest interessante van de twee.
de voorstelling
Als de voorstelling begint staan, op het stel Queenie en Burrs na, alle mannen op het linkerbalkon en de vrouwen op het rechter. Zodra zij gaan bewegen wordt je blik naar links en rechts getrokken. Het gevoel van keuzes maken, dus ook dingen missen, wordt wel minder, maar blijft ook behouden. Een mooie truc om je als publiek in het feestje te trekken; als onderdeel van heb je namelijk ook dit overzicht niet.
Als dansmusical is the Wild Party een slow-starter. In de aanloop naar het feest wordt er nauwelijks gedanst, en even vraag je je af waar de term vandaan komt. Maar als de introductie gedaan is barst het ook los, en mag de titel met recht worden gevoerd. Waar bij de meeste dansmusicals het verhaal ondergeschikt is aan de dansactie blijft dat bij the Wild Party andersom.
de cast
The Wild Party heeft een fantastische cast, en dat de voorstelling zo’n indruk maakt is in eerste instantie een uitstekende teamprestatie van iedereen op het podium. Iedereen haalt uit de rol wat er in zit, en het is alsof ze het al weken aan het spelen zijn. Er zit geen zwakke schakel in. Omdat de hoofdrollen uiteraard het leeuwendeel voor hun rekening nemen verdienen zij nog een extra compliment. Alex Klaasen, die we vooral kennen van vooral vrolijke uitbundige types, speelt de gefrustreerde, soms brute Burrs eng overtuigend. Anouk van Nes pakt haar momenten als Kate. Ara Halici heeft een aantal schitterende songs te zingen en gebruikt deze om ons zijn prachtige stem te laten horen. Ondanks zijn volwassen uitstraling geloven we wel dat mr. Black een mid-twintiger is, en kunnen we meegaan in zijn pogingen Queenie te redden. Wat Lone van Roosendaal doet als Queenie is fenomenaal. Elke emotie is voelbaar; ze is gewoon Queenie, een vrouw die we langzaam zien aftakelen als het allemaal zo anders gaat dan ze had gedacht
muziek en dans
Een uitstekend viermansorkest vertolkt de muziek van Andrew Lippa uitstekend. Ze zorgen voor de prachtige broeierige sfeer, met nummers die soms wat aan die van John Kander (Cabaret, Chicago, Kiss of the spider woman) doen denken. De sfeer van New York 1928 wordt er goed mee nagebootst. Waar we bij eerdere M-lab voorstellingen die versterkt werden gebracht nog wel eens wat minder te spreken waren over het geluid was het ditmaal prima. Een zaalopstelling die het behouden waard is.
De ballads zijn voortreffelijk, de feestnummers zowel lekker als opwindend, met als showstopper “Je wit wild feesten”. Waar sommige nummers integer beginnen monden ze uit in soms wel vierstemmige gezangen, die prachtig klinken.
De choreografie is soms absurdistisch uitbundig en dan weer broeierig en lichamelijk. Beiden passen prima bij het decadente feestje voor sex drugs en drank.
ernst en humor
Ondanks dat the Wild Party er door het verhaal behoorlijk inhakt, zitten er voldoende momenten van humor is. Veelal vrij zwart, soms ook heel speels. De opvallendste momenten hierbij zijn als de klassieke pot op vrouwenjacht gaat en vooral faalt, en de bijbel-presentatie door de broers d’Armano.
Het tweede seizoen van M-lab is gestart, en hoe. Wederom staat er een prachtige openingsproductie die het zien meer dan waard is. Een voorstelling zelfs die je niet zou mogen missen.
Scenefoto’s: Bob Bronshoff
